birincisi hiç ağlayıp üzülme. senin onu üzmekten korktuğun kadar o seni üzmekten korkmuyor.
ikincisi, annenle konuş bi, ''ben mevlidi ev için okutacağım, hem de daha fazla sevabı faydası olur bebek için diye, hazır okutmuşken bebeğe de niyet ettirecektim, neden bu kadar sorun ettin'' desin annen eşine. hatta ''benim ev için mevlid okutmamı istemiyorsan o zaman annene söyle bi mevlid de benim ev niyetim için okutsun, malum bana izin vermiyorsunuz ya'' desin. ''bebek için olmadığını'' anlayınca eşin çok üstelemez diye düşünüyorum.
üçüncüsü de, bu mevlid konusu kapanınca eşine ''konuşmayalım bi süre'' falan deme sakın. ''hadi küstük konuşmuyoruz'' olmasın adınız. ama kırıldığını üzüldüğünü söyle. ''elalem bebeği olunca daha da mutlu olur, lohusalığında herşeyinde el üstünde tutulur, ben bebek olduğundan beri sürekli gözyaşı döktüm, üzüntüden sütüm kesilirse sen mi emzireceksin bebeği yoksa annen mi?
biraz beni de gör artık, biraz başkalarına verdiğin değer kadar bana da ver. senin hayat arkadaşın annen de değil, başkaları da değil, benim, bunun farkına var. beni sürekli üzmek için mi benimle evlendin?'' de.
hatta alaycı bi gülümsemeyle '' isviçreli bilim adamları ''bir kadın bir evlilikte en fazla ne kadar üzülebilir'' konulu deney falan yapıyorlar, işi sana verdiler, denek olarakta beni seçtiler galiba, öyle saçma sapan bahanelerle hayat arkadaşın olan insanı üzüyosun ki, başka açıklaması olamaz diye düşünmeye başladım. sen beni böyle üzmeye ağlatmaya, lohusalığımı burnumdan getirmeye devam et, aferin, mükemmel bir kocasın gerçekten, ne zaman beni üzmeyi bırakacaksın sabırsızlıkla bekliyorum'' de. sonra cevap vermesine bile fırsat vermeden al bebeğini diğer odaya geç.
belki oturup düşününce sana hak verir. bazı konularda kendini haklı görmeye devam etse bile, belki seni bu kadar üzmemesi gerektiğinin farkına varır...
