- Konu Sahibi birkedigordumsanki
-
- #1
Merhabalar,
Geçtiğimiz yıl 22 Haziran'da olmuştu nikahımız. Düğünümüze iki gün kala ayrıldık. 6 gün sonra bir yıl olacak ayrılalı. Bir yıl geçti gececek ben bu bir yılda hiç bir sabaha onu düşünmeden açmamışım gözümü ve hiç bir gece onu düşünmeden uyumamışım.
Onu düşünmeme sebep kaşı gözü boyu posu da değildi. Ben onunla beraberken kendimdeki masumluğu, aşkı,hayat doluluğu, kurduğum düşü hayali özlüyorum. Sanki hayatım 24 yaşımdan öncesi ve sonrası diye ayrılmış gibi. 2010 yılı kabusun adı.
Bazen öyle bir girdaba giriyorum ki yaptıklarımız, konuştuklarımız, iyisi kötüsü her şey çekiyor paçalarımdan aşağıya. Ve ben bir yılda o kadar değiştim ki iyi mi kötü mü bilmiyorum. Hayata dair net olan hiç bir şeyim yok. Her şey muallakta.. Öyle bir koyverdim ki hiç bir şeyi umursamıyorum. Öyle günü geçiriyorum, nefes alıyorum ya yeter gerisini koyver gitsin. Kendimi içinden ruhu çekilmiş et yığını olarak tanımlıyorum. Ve derler ya hani sanki rüyaymışta bitecekmiş gibi, ben öyle de hissetmiyorum o kadar gerçek ki an gibi aklımda her şey ve ben bir ömür böyle nasıl geçecek diyorum.
Yalnız kalıp kurup düşünmemek için arkadaşlarımla daha çok zaman geçiriyorum. Aileme, akrabalarıma, arkadaşlarıma bakarsanız kurtulduğum için şükretmem lazımmış öyle diyorlar.. Geziyorum tozuyorum şükür elim ayağım sağlam, hayatımdaki sosyal yöne dair herhangi bir sıkıntı yok. Ama ben mutlu anımda bile aklımın bir köşesinden ismini geçiriyorum.
İçimde sevgiye dair inancımı kaybettim. Hani iki insan birbirini sevdikten sonra halledilemeyecek bir şey yok diye düşünülür ya bende yok öyle bir şey işte kalmadı sevse ne olacak diyorum. Sevmek yetmiyor, öyle aşkım canım cicim lafları o kadar yapmacık geliyor ki artık bana. Kaldı ki sadece kadın erkek ilişkisi için değil bu düşüncem aile kavramındaki kişiler içinde geçerli bu düşüncem. Herkes menfaati doğrultusunda iyi ya da kötü. Hiç kimse için ben bundan böyle bişey beklemem yapmaz diyemiyorum, herkesten herşeyi bekler oldum. Ruhum yara aldı ve bunu tamir etmeyi bile istemiyorum takatim yok..
Şimdi Temmuz'da ki mahkemeyi bekliyorum. Aslında beklemek değilde kaçınılmaz sona bir nokta konacak. Alıştığım yokluğunun sesi içimdeki duvarlara vurup vurup yayılacak ruhuma..
2 gün sonra yine 22 Haziran.. Bir türlü gerçekleştiremediğimiz, sahip çıkmadığımız, kendi kendimize tükettiğimiz evliliğin birinci yıl dönümü...
İnsanın yaşanmamışlıklarının pişmanlığı yaşanmışlıklardan daha çok acıtıyormuş canı..
Şimdi kimseyi suçlamıyorum, kimseye beddua etmiyorum. Ama hayat sana atacağım bir kazık var, senden alacağım bir mutluluk var diye inat ediyorum kendimle...
Buraya yazış amacım sadece iç dökmek işte.. Sizinle bir çıkarımız yok ya iyiyide kötüyüde ayna gibi yansıtacaksınız o sebepten belki.. Ve ben aradan bir yıl daha geçtiğinde buraya yazdıklarımı yazılanları tekrar tekrar okuyacağım.. Ne değişmiş diye...
Sıkılmamışsınızdır umarım, bu kızda böyle bir ruh halinde işte kızlar
Geçtiğimiz yıl 22 Haziran'da olmuştu nikahımız. Düğünümüze iki gün kala ayrıldık. 6 gün sonra bir yıl olacak ayrılalı. Bir yıl geçti gececek ben bu bir yılda hiç bir sabaha onu düşünmeden açmamışım gözümü ve hiç bir gece onu düşünmeden uyumamışım.
Onu düşünmeme sebep kaşı gözü boyu posu da değildi. Ben onunla beraberken kendimdeki masumluğu, aşkı,hayat doluluğu, kurduğum düşü hayali özlüyorum. Sanki hayatım 24 yaşımdan öncesi ve sonrası diye ayrılmış gibi. 2010 yılı kabusun adı.
Bazen öyle bir girdaba giriyorum ki yaptıklarımız, konuştuklarımız, iyisi kötüsü her şey çekiyor paçalarımdan aşağıya. Ve ben bir yılda o kadar değiştim ki iyi mi kötü mü bilmiyorum. Hayata dair net olan hiç bir şeyim yok. Her şey muallakta.. Öyle bir koyverdim ki hiç bir şeyi umursamıyorum. Öyle günü geçiriyorum, nefes alıyorum ya yeter gerisini koyver gitsin. Kendimi içinden ruhu çekilmiş et yığını olarak tanımlıyorum. Ve derler ya hani sanki rüyaymışta bitecekmiş gibi, ben öyle de hissetmiyorum o kadar gerçek ki an gibi aklımda her şey ve ben bir ömür böyle nasıl geçecek diyorum.
Yalnız kalıp kurup düşünmemek için arkadaşlarımla daha çok zaman geçiriyorum. Aileme, akrabalarıma, arkadaşlarıma bakarsanız kurtulduğum için şükretmem lazımmış öyle diyorlar.. Geziyorum tozuyorum şükür elim ayağım sağlam, hayatımdaki sosyal yöne dair herhangi bir sıkıntı yok. Ama ben mutlu anımda bile aklımın bir köşesinden ismini geçiriyorum.
İçimde sevgiye dair inancımı kaybettim. Hani iki insan birbirini sevdikten sonra halledilemeyecek bir şey yok diye düşünülür ya bende yok öyle bir şey işte kalmadı sevse ne olacak diyorum. Sevmek yetmiyor, öyle aşkım canım cicim lafları o kadar yapmacık geliyor ki artık bana. Kaldı ki sadece kadın erkek ilişkisi için değil bu düşüncem aile kavramındaki kişiler içinde geçerli bu düşüncem. Herkes menfaati doğrultusunda iyi ya da kötü. Hiç kimse için ben bundan böyle bişey beklemem yapmaz diyemiyorum, herkesten herşeyi bekler oldum. Ruhum yara aldı ve bunu tamir etmeyi bile istemiyorum takatim yok..
Şimdi Temmuz'da ki mahkemeyi bekliyorum. Aslında beklemek değilde kaçınılmaz sona bir nokta konacak. Alıştığım yokluğunun sesi içimdeki duvarlara vurup vurup yayılacak ruhuma..
2 gün sonra yine 22 Haziran.. Bir türlü gerçekleştiremediğimiz, sahip çıkmadığımız, kendi kendimize tükettiğimiz evliliğin birinci yıl dönümü...
İnsanın yaşanmamışlıklarının pişmanlığı yaşanmışlıklardan daha çok acıtıyormuş canı..
Şimdi kimseyi suçlamıyorum, kimseye beddua etmiyorum. Ama hayat sana atacağım bir kazık var, senden alacağım bir mutluluk var diye inat ediyorum kendimle...
Buraya yazış amacım sadece iç dökmek işte.. Sizinle bir çıkarımız yok ya iyiyide kötüyüde ayna gibi yansıtacaksınız o sebepten belki.. Ve ben aradan bir yıl daha geçtiğinde buraya yazdıklarımı yazılanları tekrar tekrar okuyacağım.. Ne değişmiş diye...
Sıkılmamışsınızdır umarım, bu kızda böyle bir ruh halinde işte kızlar