neden böyle hissediyorum?

merhabalar
aslında konuyu psikoloji başlığına mı açmalıydım bilemiyorum
benim sorunum şu,daha doğrusu beni rahatsız eden tuhaf hissetmeme sebep olan durum..
eşim işi nedeniyle 25 gün şehir dışında 15 gün evde..ben,o işteyken ailemle kalıyorum.buraya kadar hiç bir sorun yok ancak eşimin döneceğine yakın ağlamaklı gibi hissediyorum kendimi.onu çok özlüyorum ama sevinemiyorum geleceğine.çünkü ailemden uzak kalacağım için içimi hüzün kaplıyor resmen.zaten düğün gününden beri acayip bir şey oldu.sanki ailem artık hayatımda yokmuş onlarla geçen zamanın kıymetini bilememişim gibi pişmanlıklar hissettim.3 senelik evliyim.maşallah sorunsuz mutlu bir evliliğim,beni çok seven bir eşim var.ama ben sanki küçük çocuk gibi ailemden biraz uzak kalınca (aynı şehirdeyiz.sadece ben evime dönünce)kendimi mutsuz hissediyorum.annem ve babam birlikte çalışıyor.ben onlarla kalırken iş yerinde de yardım ediyorum.ama eşim gelipte kendi evimize gidince aklım annem ve babamda oluyor sürekli.acaba ne yapıyorlar.bir sıkıntı oldu mu..bana ihtiyaçları var mı diye huzursuz oluyorum.sanki annem ve babam çocuk,ben ebeveyn..evliliğimin ilk zamanları sürekli ağlıyordum özlediğim için.çok şükür onu atlattım ama şimdi de bu hisler.az önce eşimle konuştuk telefonda.bir kaç güne kadar geleceği için seviniyor.çok özledim seni diyor ama benim içim buruluyor,ağlayacak gibi oluyorum.eşimi de çok seviyor ve özlüyorum ama neden böyle hissediyorum bilmiyorum.benim gibi hisseden yada ne yapmam gerektiği konusunda fikir verebilecek olan var mı acaba?kimseye de anlatamıyorum.sizlerle paylaşmak istedim

bende yıllar önce aynı durumu yaşadım evli değildim o zaman ve bu okadar ileri boyutlara gittiki ben psikoloğa gitmeye başladım ve aşmam gercekten zor oldu.kendin için yaşayamamk sürekli ailyi düşünmek kendnden ödün vererek yaşamak sürekli bu gercekten yııpratıcı ben şuan o kadar muluyumki çünkü onların mutlu olduğunu kabullenmek cok önemli cünkü mutlaka bu tarz durumların altında ailenin mutsuz olduğuna inanmak yatıyor.şuan inan ailemde bende cok mutluyuz cünkü ben farkında olmadan bu durumu onlarada yansıtıp onlarıda üzüyormuşum..

haklı olabilirsin
aslında bir sorunları yok çok şükür
mesela ben artık yaşlandıkları ve hala çalışmak zorunda oldukları için üzülüyorum.elimden geldiğince yanlarında olmaya,yardımcı olmaya çalışıyorum.ama olamayınca da çok üzülüyorum.sanki onları yalnız bırakmamam gerekiyormuş gibi geliyor

ben nişanlıyım yaza evleneceğim nasipse. benimde içimde boyle hisler var. aynı şehirde olcağız şükür ama bi yanıp evlenmek istiyo am biyanım hep evimde uyumak istiyo annemin dizinin dibinde olmak. çok düşkünüm aileme. bilmiyorum bende mi sorun var millet evlenmek için gün sayar ben hep nişanlı kalsak diyorum kendi kendime:44: nişanlımı çok seviyorum o ayrı

evet sibelim
bende de nişanlılık döneminde aynı hisler olmuştu
ben de aileme çok düşkünüm