Belki yalnız değilimdir diye kimseyle paylasamadigim sorunumu size açık bir şekilde Anlatacağım.
Eminim bir çok yorum karanlıkta kaldığım bu durumdan beni aydınlığa çıkaracak.
Belki normalimdir de büyütüyorumdur diyerek konuya giriyorum.
Küçüklüğümden beri insanlara karşı hem çok büyük öfkem hem çok merhametim var.
Iyiler ve kötüler daima var bunun da farkındayım.
Sanki içimde çift kişilik var herkese iyilik yapmak isteyen iyi kötü kimseyi atlamadan . O kötü diye kendi fıtratından vaz mi geçeceksin diyorum. Yeri geliyor kimsenin sevmediği insanlara bile selam vermek az da olsa sohbet etmek istiyorum.
Bu içimdeki 1. Ben. Çok girişken güler yüzlü biri.
2.Ben: kimseye güvenmiyorum ne borç veririm ne alırım. Emanete hıyanet etmem ama kendimden başkasına güvenmiyorum herkes arkamdan is çeviriyormus gibi.
Herkes bir çıkar uğruna benimle konuşuyor gibi.
Kullanılıyor gibi hissediyorum. Herkesten kaçan tanıdık yüzleri dışarıda gördüğümde görmezden gelen.
3.ben : Hem güvenip hem temkinli olan. Seven ama mesafeli olan. Iyilikten uzak durmayan ama adamına göre davranan .
Böyle işte canım arkadaşlarım.
Sizler beni anlıyorsunuz.
Bunları gerçek hayatımda birilerine anlatmam Imkansiz.
Ruh hastası ilan edilebiirim diye korkuyorum.
.
Bu 3 kişilikte en çok mutlu olduğum kişi 3. Kişiliğim.
Ama bazen bir olay oluyor 1. Ye başka bir olay oluyor kötü bir haber bile olabilir örneğin Müge anlı programından çok kötü bir kesit diyelim. Ondan sonra herkes gözümde farklilasiyor .2. Ye dönüşüyorum.
Beynimde iki kişi var sürekli tartışıyor. Hayır o öyle değil gibi...
Şimdi canlarım bana diyecek ki bazıları psikoloğa git.
Bunu da düşünüyorum.
ama ondan önce sizlerin yorumlarını merak ediyorum. Sizler De böyle oluyor musunuz ?
Etrafıma hic belli etmedim bu durumumu anlayan. Ya da bilen Yok.
Arkadaşlarım var cok sevdiğim . Onlara arkamı hic dönmeyeceklerim.
Hayatımdan çıkardıklarım da var 2. Kişiliğim yüzünden. 10 yıllık bir dostumu sildim. Çok bencil ve beni kullanıyor diye. Sonra niye 10 yıldır hayatimdaydi bu insan Dediğim De oldu.
Kendimi bazen aptal her an kullanılmaya Müsait gibi hissediyorum.
Yaşım büyüdükçe çok seçici olmaya başladım insanlara karşı.
Sonra kendime kızıyorum sen kimsin seçim yapıyorsun bu buyuklenmektir diyorum falan.
Bunları anlatırken bile kac kişiye dönüştüm bakin.
Ben kimim dogrusu hangisi?
Kişilik çatışması sanırım bu.
Formasyon egitimimde bunu anlatmışlardı. O zaman hic üstüme alınmamıştım.
Son 2 yıldır böyle olduğumu düşünüyorum.
Eminim bir çok yorum karanlıkta kaldığım bu durumdan beni aydınlığa çıkaracak.
Belki normalimdir de büyütüyorumdur diyerek konuya giriyorum.
Küçüklüğümden beri insanlara karşı hem çok büyük öfkem hem çok merhametim var.
Iyiler ve kötüler daima var bunun da farkındayım.
Sanki içimde çift kişilik var herkese iyilik yapmak isteyen iyi kötü kimseyi atlamadan . O kötü diye kendi fıtratından vaz mi geçeceksin diyorum. Yeri geliyor kimsenin sevmediği insanlara bile selam vermek az da olsa sohbet etmek istiyorum.
Bu içimdeki 1. Ben. Çok girişken güler yüzlü biri.
2.Ben: kimseye güvenmiyorum ne borç veririm ne alırım. Emanete hıyanet etmem ama kendimden başkasına güvenmiyorum herkes arkamdan is çeviriyormus gibi.
Herkes bir çıkar uğruna benimle konuşuyor gibi.
Kullanılıyor gibi hissediyorum. Herkesten kaçan tanıdık yüzleri dışarıda gördüğümde görmezden gelen.
3.ben : Hem güvenip hem temkinli olan. Seven ama mesafeli olan. Iyilikten uzak durmayan ama adamına göre davranan .
Böyle işte canım arkadaşlarım.
Sizler beni anlıyorsunuz.
Bunları gerçek hayatımda birilerine anlatmam Imkansiz.
Ruh hastası ilan edilebiirim diye korkuyorum.
.
Bu 3 kişilikte en çok mutlu olduğum kişi 3. Kişiliğim.
Ama bazen bir olay oluyor 1. Ye başka bir olay oluyor kötü bir haber bile olabilir örneğin Müge anlı programından çok kötü bir kesit diyelim. Ondan sonra herkes gözümde farklilasiyor .2. Ye dönüşüyorum.
Beynimde iki kişi var sürekli tartışıyor. Hayır o öyle değil gibi...
Şimdi canlarım bana diyecek ki bazıları psikoloğa git.
Bunu da düşünüyorum.
ama ondan önce sizlerin yorumlarını merak ediyorum. Sizler De böyle oluyor musunuz ?
Etrafıma hic belli etmedim bu durumumu anlayan. Ya da bilen Yok.
Arkadaşlarım var cok sevdiğim . Onlara arkamı hic dönmeyeceklerim.
Hayatımdan çıkardıklarım da var 2. Kişiliğim yüzünden. 10 yıllık bir dostumu sildim. Çok bencil ve beni kullanıyor diye. Sonra niye 10 yıldır hayatimdaydi bu insan Dediğim De oldu.
Kendimi bazen aptal her an kullanılmaya Müsait gibi hissediyorum.
Yaşım büyüdükçe çok seçici olmaya başladım insanlara karşı.
Sonra kendime kızıyorum sen kimsin seçim yapıyorsun bu buyuklenmektir diyorum falan.
Bunları anlatırken bile kac kişiye dönüştüm bakin.
Ben kimim dogrusu hangisi?
Kişilik çatışması sanırım bu.
Formasyon egitimimde bunu anlatmışlardı. O zaman hic üstüme alınmamıştım.
Son 2 yıldır böyle olduğumu düşünüyorum.
