Neden değer verdiğim insanlar bana aynı değeri vermiyor? :(

Hayatın 1. Kuralı o..değer verdiğin kadar değersiz olmak..
Kural 2: en çok kendini sev..

Seni beğenmese aldığının aynısını almaz.
Buna tarzsızlık sendromu diyorum.
Kendi bişey beğenemez sokakta birinde nördüğünü yada arkadaşlarının giydiklerinin aynını giyerler.
Değere gelince haketmiyosa daha az değer ver.

Chek .!.:

Kızlar ister arkadaşım olsun ister kuzenim
İnsanlar, onlara verdiğim değerleri bana vermiyorlar.
Gıcık birisi de değilim arayanı dinlerim saat kaç olursa olsun, ararım sorarım
Elimden geldiğince vericiyimdir, para muhabbeti yapmam sen ödedin ben ödedim gibi.
Ama mesela benim onlara verdiğim değeri ben göremiyorum
Hatta kuzenim (yaşlarımız aynı sayılır bi yaş büyük benden) benim dedikodumu yapmış sevgilisinin attığı mesajı gösteriyordu, eskilerde de var dedi eskilere giderken gördüm üzüldüm açıkcası
Benim giydiğim yaptığım hiçbir şeyi çook beğenmez ama gider aynısını alır, aynı tarz giyinir sonra gider aynısını yapar yaptıklarımın ama sorsan ben kötü yaparım o iyi yapmıştır. Beni genelde beğenmez hep olmamış der.
Hiç takdir etmemiştir, ben hep kardeş gibi olmak isterim
Üzülüyorum yani bunları görünce, ona habire laf sokan bi arkadaşı var onu yere göğe sığdıramıyor.
Bende bozuluyorum açıkcası, bikaç arkadaşım da böyle artık bende uzak duruyorum.
Zaten evlendim diye yüzyüze çok görüşemiyoruz ama telefonda bile olsa böyle şeyler hissedince üzülüyorum.
Bende mi hata var? Ya da napmam lazım bunlarla karşılaşmamak için?

Genişletmek için tıkla...

Simdi acikcasi atarli ergen moduna girmezsem herkese hak ettigi kadar deger vermek lazim.
Cunku aslinda insanoglu olarak nankoruz bir cogumuz.
40 gun sirtinizda tasiyip bir gun biraksaniz iyilikler silinir, gider.
Bu sebeple cok da verici olmak iyi degil.
Ya da diger bir secenek olarak zor olsa da balik bilmezse Halik bilir, tadinda yasayarak olumsuzluklari goz ardi etmek lazim.
Baskaca yolu yok.

Merhaba. Seni çok iyi anlıyorum bende aynı duygu ve düşünceler içinde kalıyorum kimi zaman. Evet insanlara karşı aşırı sevgiyle gidiyoruz kendimiz gibi görüyoruz en klişesi sanırım bu ama gerçekte bu. Karşılık beklemiyoruz ama insani duygularda da değer görmek istiyoruz. Bende gerek arkadaşlarım gerek kuzenlerim yaptığım zaman benden iyisi yok ama yapmadığım zaman da yanımda yoklar. Bu çok ama çok can sıkıcı. Mesela kuzenimin doğum günü için sürpriz hazırladım tüm işlerimi erteledim ve o mutlu olsun diye çaba gösterdim çok uzun bir süre geçmeden 2 ay sonra benim doğum günüm geldi ve sadece 1 mesaj attı o kadar 1 km uzağımda oturan kişi ne evime geldi nede başka bişey üstelik kendi başka yakınları ile etkinlikler düzenleyip sosyal medyada da gözüme gözüme soktu. Elbette paylaşabilir tmm ama insan kırılıyor... Ben böyle mi yaptım ona diyor. Ve şunu soruyorum kendi kendime o insana değer vermeye değer mi? Bunu kendime dert etmem aslında çok değer verdiğim için kırgınlıklarım. Ama neyse anlatmamak istediğim şey buna benzer o kadar fazla ama fazla ki. Bence bu tarz insanlardan uzak durmamız bizleri kıracak ve üzecek haddi onlara Vermememiz gerekiyor. Sanırım bizim gibi herkes eyvallah diyip unutmalı. Ben öyle yapmaya çalışıyorum. Üzme kendini.

Chek .!.:

Kızlar ister arkadaşım olsun ister kuzenim
İnsanlar, onlara verdiğim değerleri bana vermiyorlar.
Gıcık birisi de değilim arayanı dinlerim saat kaç olursa olsun, ararım sorarım
Elimden geldiğince vericiyimdir, para muhabbeti yapmam sen ödedin ben ödedim gibi.
Ama mesela benim onlara verdiğim değeri ben göremiyorum
Hatta kuzenim (yaşlarımız aynı sayılır bi yaş büyük benden) benim dedikodumu yapmış sevgilisinin attığı mesajı gösteriyordu, eskilerde de var dedi eskilere giderken gördüm üzüldüm açıkcası
Benim giydiğim yaptığım hiçbir şeyi çook beğenmez ama gider aynısını alır, aynı tarz giyinir sonra gider aynısını yapar yaptıklarımın ama sorsan ben kötü yaparım o iyi yapmıştır. Beni genelde beğenmez hep olmamış der.
Hiç takdir etmemiştir, ben hep kardeş gibi olmak isterim
Üzülüyorum yani bunları görünce, ona habire laf sokan bi arkadaşı var onu yere göğe sığdıramıyor.
Bende bozuluyorum açıkcası, bikaç arkadaşım da böyle artık bende uzak duruyorum.
Zaten evlendim diye yüzyüze çok görüşemiyoruz ama telefonda bile olsa böyle şeyler hissedince üzülüyorum.
Bende mi hata var? Ya da napmam lazım bunlarla karşılaşmamak için?

Genişletmek için tıkla...

Evimin içinden başka kimseye öyle değer falan vermem. Annem eşim çocuğum. Onlarında benim için verdiği değeri görürüm çünkü. Öyle akrabalık bağı da benim için çok olmazsa olmaz değil. Derdimi dinleyip, içtenlikle derdini anlatan insanlarla görüşürüm en çok. Ve hep çıkar eski derdinle seni vuran birileri. Evet başta üzülürüm ama sonra yoluma bakarım m onun için üzülüp daha fazla canımı neden sıkayım ki. Sonrasında sen degistin yorumu gelir. En memnun olduğum yorum da bu oluyor zaten demek ki eskisi gibi enayilik yapmıyorumdur.
Dedikodumu yapan insana neden üzüleyim.

Ben hayatımda çok zor bir dönem atlattım. Normalde gece gündüz bana sabahlara kadar dert yanan kisiler vardı. Onlar için üzülürdüm. Ertesi gün arardım tekrar daha iyimisin diye. Aynı şeyi50 kere anlatırlar50 kere dinlerdim ki rahatlasın. Baktım ki ben ararsam anlatıyorum dinliyor ama ertesi gün 3 gün 5 gün arama sorma yok. Sessizce çekildim kenara. Ordan burdan lafı geliyor neden onunla gorusmedigimi bilmiyormuş. Aslında bal gibi biliyordur. Yada hala anlamadiysa demekki yolumu ayırmak ile çok iyi yapmışım.

Yani bir siz değilsiniz tek değilsiniz. Sorunun sizden kaynaklanan tek yanı hala o kişiler için kafa yormaniz.

Chek .!.:

Kızlar ister arkadaşım olsun ister kuzenim
İnsanlar, onlara verdiğim değerleri bana vermiyorlar.
Gıcık birisi de değilim arayanı dinlerim saat kaç olursa olsun, ararım sorarım
Elimden geldiğince vericiyimdir, para muhabbeti yapmam sen ödedin ben ödedim gibi.
Ama mesela benim onlara verdiğim değeri ben göremiyorum
Hatta kuzenim (yaşlarımız aynı sayılır bi yaş büyük benden) benim dedikodumu yapmış sevgilisinin attığı mesajı gösteriyordu, eskilerde de var dedi eskilere giderken gördüm üzüldüm açıkcası
Benim giydiğim yaptığım hiçbir şeyi çook beğenmez ama gider aynısını alır, aynı tarz giyinir sonra gider aynısını yapar yaptıklarımın ama sorsan ben kötü yaparım o iyi yapmıştır. Beni genelde beğenmez hep olmamış der.
Hiç takdir etmemiştir, ben hep kardeş gibi olmak isterim
Üzülüyorum yani bunları görünce, ona habire laf sokan bi arkadaşı var onu yere göğe sığdıramıyor.
Bende bozuluyorum açıkcası, bikaç arkadaşım da böyle artık bende uzak duruyorum.
Zaten evlendim diye yüzyüze çok görüşemiyoruz ama telefonda bile olsa böyle şeyler hissedince üzülüyorum.
Bende mi hata var? Ya da napmam lazım bunlarla karşılaşmamak için?

Genişletmek için tıkla...

Kime kotu davranir adam yerine koymazsan pesinden ayrilmaz. Hayatin kurali bu. O zaman oyle yap!

Ben de aynı şeyleri hissediyorum senlik bir problem olduğunu sanmıyorum. Arkadaşlarımın çoğu ile uzaklaştım. Bir kavgamız olmadı ama kendimi değersiz hissediyordum yanlarında kendimi kötü hissediyordum. Mesela ben dinlemeyi severim senin gibi otururum birinin derdini dinlerim akıl veririm bir nevi onun derdinden ben kendime de ders çıkarırım. Ama kimse benim büyük sıkıntılarımda yanımda olmadı çok üzülmüşlüğüm var.

Mesela üniversitede 3 yıl boyunca yakın arkadaşlık kurduğum 2 arkadaşım vardı. 2 kişiydik Birisi bize sonradan dahil oldu. Neyse ben bir kış boyunca hep hastaydım. Bronşit oldum astım oldum 3-4 ay boyunca sürekli öksürdüm tonsillit oldum gribim nezlem geçmek bilmedi. Hep hastaneye tek gittim. Ama diğer arkadaşım mr çektirir ben giderim diğeri nezle olur ben giderim onunla beraber acile. Bir gün yine sınıftayız ben kızlara boğazımın çok kötü olduğunu yine acile gideceğimi söyledim öyle mi falan diye geçiştirdiler. Ama o kadar kötüyüm ki bir öksürük krizi geldi mi gözlerimden yaşlar akıtıyor sınıftan atıyorum kendimi dışarı. Neyse hiç umursamadılar. sonra o arkadaşımdan birinin sesi düşmüş diğeri ona baskı yapıyor hadi acile gidelim çok kötüsün sen diye. Ben sustum sadece onları izledim. Kendimi o kadar değersiz hissettim ki. ve bir daha çok yakın olmadım onlara. Eminim anlamadılar kırgınlığımı.

yani sonuç olarak ben kimseye bir kötülük yapmadım ve hakettiğim değeri de göremedim. Bu insanları hayatımda tutmadının anlamı yok şimdi mezunum ve konuşmuyorum.

Yalan değil kendimde bir gariplik arıyorum. hiçbir zaman insanları tersleyemedim kırıcı konuşamadım. Ben şunu istiyorum, şunu yapalım demedim hep insanlara uydum. Anladım ki bunlar karşı tarafa özgüvensiz ezik bir kişilikmişim gibi yansıyor. birilerine trip atacaksın, küseceksin, kalbini kıracaksın ki değerli olasın. Aklından geçeni düşünmeden söyleyeceksin ki seni özgüvenli güçlü gibi görsünler. Herkes gibi olsaydım belki severlerdi dedim. Artık umrumda değil ama :)

Verici değil alıcı olduğunuzda değer görürsünüz. İnsanlar sizi taktir değil taklit ediyorsa başarmışsınız demektir.

Chek .!.:

Kızlar ister arkadaşım olsun ister kuzenim
İnsanlar, onlara verdiğim değerleri bana vermiyorlar.
Gıcık birisi de değilim arayanı dinlerim saat kaç olursa olsun, ararım sorarım
Elimden geldiğince vericiyimdir, para muhabbeti yapmam sen ödedin ben ödedim gibi.
Ama mesela benim onlara verdiğim değeri ben göremiyorum
Hatta kuzenim (yaşlarımız aynı sayılır bi yaş büyük benden) benim dedikodumu yapmış sevgilisinin attığı mesajı gösteriyordu, eskilerde de var dedi eskilere giderken gördüm üzüldüm açıkcası
Benim giydiğim yaptığım hiçbir şeyi çook beğenmez ama gider aynısını alır, aynı tarz giyinir sonra gider aynısını yapar yaptıklarımın ama sorsan ben kötü yaparım o iyi yapmıştır. Beni genelde beğenmez hep olmamış der.
Hiç takdir etmemiştir, ben hep kardeş gibi olmak isterim
Üzülüyorum yani bunları görünce, ona habire laf sokan bi arkadaşı var onu yere göğe sığdıramıyor.
Bende bozuluyorum açıkcası, bikaç arkadaşım da böyle artık bende uzak duruyorum.
Zaten evlendim diye yüzyüze çok görüşemiyoruz ama telefonda bile olsa böyle şeyler hissedince üzülüyorum.
Bende mi hata var? Ya da napmam lazım bunlarla karşılaşmamak için?

Genişletmek için tıkla...

Ne kadar verici ne kadar fedakarsan o kadar kıymetsiz oluyorsun bu hayatta. Uyuz,insanlara tepeden bakan bencil insanlar daha kıymetli maalesef.

insanlardan değer beklemenin nedeni kendinize değer vermemeniz.Kendinize değer verdiğinizde bunu dışarıda yansıtırsınız ve insanlar birbirinin aynasıdır kendinize verdiğiniz kadar değeri başkalarından da hiç çaba sarfetmeksizin görürsünüz.Matematik formülü gibi bişey bu..Kendinize değer vermek için biraz araştırma yapın neleri değiştirmeniz hangi düşünce kalıplarından vazgeçmeniz gerekiyor..

Bunun tek cozumu karsi taraf size ne kadar deger veriyorsa sizin de ona ayni degeri vermeniz. Baska yolu yok. Yoksa surekli incinirsiniz. Eskiden yani seneler once lisedeyken benden bir yas buyuk kuzenime cok imrenirdim. Onu gozumde cok buyuturdum. Ayni okuldaydik, ben gariban gibiydim tipim kilik kiyafeyim vs, o ise boyle okulun en havali en gosterisli kizlarindan biriydi. Gozunun icine bakardim. Okulda yanima bile ugramazdi, gorunce aa canim naber der gecerdi bazen onlara giderdim,eger baska bir arkadasi da varsa evde yuzume bile zor bakardi. Resmen ezmis beni hep simdi hatirliyorum. Ha ama simdi o ukala zengin lise arkadaslarindan tek biri bile yok hayatinda. Cunku o eski halinden eser yok. Liseden sonra okumadi, odun gibi kaba ve duyarsiz bir adamla evlendi coluk cocuga karisti.
Bazen lise zamanlarima donup o naif masum, kimsenin gormedigi ama sevgi dolu olan kiza, kendime sarilmak istiyorum. Cok uzun senelerimi kendi degerimin farkinda olmayarak, kendimi sevmeyerek gecirdim. Oysa biriciktim. Ne kadar da kiymetliydim. Bunu seneler sonra anlayabildim. Ve bunu anladiginiz an gucleniyorsunuz. Bir kadin kendi degerini gercekten anladigi an onu yikabilecek cok az sey vardir.

Valla bende aynı sizin gibiydim ama artık sessizce kenara çekildim kafam rahat arayanı arıyorum soranı soruyorum değer vermediğim için üzülmüyorum benim için annem babam kardeşim ve eşim var gerisi boş

Çünkü karşınıza sizin gibi dostluğu önemseyen insan çıkmamış.ben dostumu 27 yaşımdan sonra buldum mesela. Aynı şekilde eşlerimizde birbirleriyle yıllardır dost.kazık yencek bir durumumuz da yok.iyiki varlar..

Sevenin degıl de sevmeyenin yarandıgı bir dunya burası.
Cok ıyı olmayın, bırakın bazılarıyla aranızdan su sızsın.
Kımsenın nasıl olsa var ı olmayın, kaybetmekten korksunlar az.
Gerektiğinde yeter dıyıp gitmeyi bilin.

Kimse ıcın yaptıkları kotuluge bahane bulmayın. Oyle demek istememiştir oyle yapmak istememiştir demeyin, oyle yapmak ve demek ıstemıs iste.
Bunu gorunce mesafe koyun.
Bak kapı orda demeyi de ogrendıgınızde SİZDEN KIYMETLISI OLMAZ.

Bu arada bak kapı orda dedıgınızde gıdemiyorlar.