- 10 Ağustos 2009
- 26.199
- 18.342
- 823
yazı çok açıklayıcıSanırım sizlerden farkım boşanmadan önceki dönemde sizin şu anda yaşadıklarınızı atlatmış olmam. Haketmedim diyerek dibe vurma dönemleri, hatayı kendimde aradığım zamanlar, öfke patlamaları. Yaklaşık 1-1,5 yılımı aldı. Birlikte geçirilen sürenin 20 yıl olduğunu ve bunun 18 yılının nerdeyse mükemmel düşünürsek kolay atlattığımı da söyleyebilirim.
Boşandıktan bir hafta sonra oğlumla tatile gittim. Bu dönemi atlatmamda yardımcı olacak çok kadın vardı etrafımda. Çoğu boşanmış, eşiyle ayrı yaşayan ya da sorunları olan. Konuşmaktan hiç kaçınmadım. Tabii güvendiğim dostum dediğim insanlarla. Kendimi eve kapatmadım. Gezdim, yeni dostlar edindim. Ailemle ve oğlumla çok eğlenceli zamanlar geçirdim. Ben hayattan tat aldıkça aklıma eski mutlu zamanlar gelmez oldu. Aksine ağladığım, acı çektiğim 1-1,5 yılı anımsıyorum. Benden çalınan o zamanı düşünüp üzülüyorum.Sadece anne babasıyla birlikte sinemaya giden, alış veriş yapan, gezen çocukları gördüğümde içim buruluyor. Benim oğlum bunu haketmiyor muydu diyorum.
İşime daha çok zaman ayırıyorum. Kendime bakıyorum. Maddi bir sıkıntım yok çok şükür. Huzurluyum. Üstelik henüz öyle bir beklentim, niyetim olmadığı halde birileri çıkıyor karşıma.
Bir kaç aylık evlilikten sonra ayrılanlardan farkım benim evliliğim tükenmişti.
5aylık bir evlilik sonrasında tükenense sadece hayallerdir ve bu gencecik bir kadın için çok daha yıpratıcı olabilir. Lütfen kendinizi hayata kapatmayın. Umudunuzu yitirmeyin. Gerekirse psikologlardan, psikyatristlerden yardım alın. Depresyon, melankoli hayatınızın en güzel yıllarını çalmasın sizden. Üstlik bu saçma sapan adamlar yüzünden.