Ben de bazen acaba çok mu alınganım şeklinde yorumluyorum kendimi sorguluyorumBende ağlamak değilde sesim titriyor ellerim titrer bende anlamiş değilim:) ama dikkaate almiyorum hakliysam çatır çatır hakkimi savunuyorum valla sinir boşalmasi gibi ben mesela bunu haksızlığa tahammümün olmadiğina veriyorum
Evet ve bu yaşıma geldim hâlâ çok çekiniyorum babamdan, o yanımdayken konuşamıyorum sanki kekeliyorum hattabaşlığı okuyunca direk "baba ile olan iletişim " olarak yorumlayacaktım ki sen kendin de belirtmişsin.
ben de çoğu zaman aynı durumdayım ve babamla iletişimim senin gibi sıfır.
öyle baba-kız ponçikliği yoktu küçüklüğümüzden beridir.
Bende de var o, ama bi yutkunmak iyi geliyo, keşke ben söyleyebilsem de yutkunsambende de sürekli öyle durumlarda yutkunma isteği oluşur ve yutkunmadan asla konuşamam. karsı taraf ondan korktugumu zanneder ama yutkunduktan sonra ağzıma geleni söylerim.bende şu yutkunma işini çözsem iyi olacak aslında
Kitaplar okuyorum genelde, kişisel gelişim tarzı ama onlarda anlık gaz veriyor sonra yine aynıyım..Ben de çok heyecanlanirim , kızmaktan daha çok uzulmeme neden olacak bir haksızlıkta bazen bende ağlamaklı olurum kendimi savunurken.
Benim babam kucukken haksızlığa karşı gelmezsem kızardi bana ama diğer yandan da hep eleştirilme korkum oldu onun karşısında. Güzelce anlatmayıp öfkeyle ders vermeye kalkınca ebeveynler işe yaramiyor demek ki hiç.
Psikolojik destek düşünebilirsiniz.
Teşekkür ederim yorumunuza, yaklaşımınıza da. Aynen öyle genel itibariyle otorite figüründeki insanların karşısında kendimi anlatırken aslında o esnada kendime acıyorum, neden böyle bir duruma maruz kaldım diye. Sonrası malum yaşlar başlıyor gözlerden inmeye..Aslında babanızla iletişimin neden olduğunu düşünerek güzel bir yerden başlamışsınız sorgulamaya. Farklı sebepleri de sorgulayın, çözüme yaklaşırsınız.
- Tam olarak kendinizi savunurken ne hissediyorsunuz?
- Kimlerle ve hangi durumlarda oluyor bu? İş yerini örnek vermişsiniz, evde annenizle ya da okulda arkadaşınızla tartışırken de oluyor mu? Yoksa sadece iş yerinde müdür, okulda öğretmen, evde baba gibi otorite figürlerine karşı mı oluyor?
Benim sizin gibi sorunum yok ama bunu çözmeye çalışın demek için geldim. Çünkü iş yerinde ağlamak gerçekten size zarar verir. Kadınlar zaten iş hayatında önyargılarla boğuşuyor bir de ağlarsanız önyargıları beslemiş olursunuz ve insanların saygısı azalır iş arkadaşı anlamında.
Bilemiyorum, normal bir konu hakkında konuşurken full özgüvenim ingilizce konuşurum telde vs. Fikir veririm. Ama iş savunma ve haksızlıkla ilgili kendimi savunma kısmı olursa yada kavgaya dönebilecek bir konuysa ağlayasım geliyor..Ozguvenle alakali bir durum bu.
Aynennn, daha konuşmadan yaş akıyor ağzım burnum büzülüyor nefret ediyorum o durumdan..bende hep ağlarım ve sesim gittiği için konuşamam bir de elim ayağım titrer bayılacam diye de aklım çıkar.. çözümü nedir ne değildir bende bilmiyorum
Dayak mııııı nasıl yaa????malesef bendede var aynı durum. ama çocukluktan gelme bişey olduğuna inanıyorum ben bu durumun. küçüklüğümden beri ailem susturdu beni sus cevap verme sus konuşma falan. şimdi bende çözümünü bulamıyorum. en son kendimi ifade edemeyip içimden konuştuğum için 31 yaşımda annemden dayak yedim o kadarını söyliyim sana.
İnşallah ama olmuyor, 5 senedir iş hayatındayım üniversitede de insanlarlaydım eskiden kendimi daha savunan biriydim şimdi yoruldum mu nedir, yada annelik mi desem. Mesela kavga çıkacak gibi işyerinde diyelim, aklıma kızım geliyor ve ağlayasım geliyor, aslında daha dik durmam gerekirken.Ağlamayı güçsüzlük olarak görmeyin.
Ağlasanız da hakkınızı savunmaya devam edin.
Sonuna kadar gidin..
Zamanla daha iyi hissedeceğinizi ve aşacağınızı düşünüyorum.
Ayyy evet ama kıymet bilinen hiç bir ortamda olmadım daha keşke biraz gamsız olsaydım daÇok duygusal, ince düşünen, hassas ve derin duygulu bir insan olduğunuzu düşünüyorum.
ben de kendimden biliyorum.
ağlamak çekinilecek, ayıplanacak bir şey değil.
ağlayın gitsin. rahatlarsınız. ben hiç sıkmam kendimi. geldiği an bırakırım şarıl şarıl
sizi anlayacak olan zaten anlar, anlamak istemeyenin de canı cehenneme
Valla çözümü olsa keşke ama mizaçtan herhalde:/Seni çok iyi anlıyorum bende öyle durumlarda gözyaşlarımk asla tutamam.Halbuki üzgün değilimdir ve ağlamak için bir sebep yoktur ancak kendiliğinden oluyor işte engel olamıyorum.Aynı durum sinirlenince de mevcut en ufak bir sinirlenmemde gözlerim doluyor hemen 27 yaşındayım hala bu sorunumu aşamadım.
İş hayatında da değişemiyorum yeni mezun tıfıl olsam hadi neyse anlamadım, keşke sizin gibi olsamBende boyleydim. Şimdi kim gelse ezerim, hiç birşeye aglayamıyorum. iş hayatı ve toplumdan gördüklerim yüreğimi taşa çevirdi. Bazen şöyle içimi çekeçeke ağlamak istiyorum ama olmuyor.
Belkide canm bu seni yıpratır alingan olmamaya caliş olaylari içinde büyütme he de geç bunu hep kendine söyle diyorumya banada bi titreme gelir inanilmaz ama kendimi durduruyorum az çok çok üzerinde durmuyorum ama kendi içinde halledemeyecegini düşünüyorsan yardim al pskologdan onlar seni güzel yönlendirirBen de bazen acaba çok mu alınganım şeklinde yorumluyorum kendimi sorguluyorum
Bencede karakter meselesi demek ki benim annem asla böyle değil herşeyi söylet ama ben yapamamValla çözümü olsa keşke ama mizaçtan herhalde:/
İnsanlara bakıyorum çatır çatır nasıl söylüyorlar, ben hep sineye çekiyorum.
Aynennn, daha konuşmadan yaş akıyor ağzım burnum büzülüyor nefret ediyorum o durumdan..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?