Ağlamayı güçsüzlük olarak görmeyin.
Ağlasanız da hakkınızı savunmaya devam edin.
Sonuna kadar gidin..
Zamanla daha iyi hissedeceğinizi ve aşacağınızı düşünüyorum.
Kesinlikle katılıyorum. Üstüne gidildikçe aşılıyor.
Ben de küçükken çok pasiftim, hakkını arayamaz hemen gözyaşlarına boğulurdum.
Lise ve üniv. hayatı da hemen hemen böyle geçti. Ama mevzu iş ortamına gelince belli tecrübelerden geçince üstünüzdeki o pasifliği atıyorsunuz sonra hızını alamayıp "carlak" bir şey oluyorsunuz
Çünkü artık haksızlığa bir nebze tahammül kalmıyor.
En son fakültede dekana çemkirdiğimi bilirim.
Konu sahibi siz yine de çemkirmeyin de sakin sakin ilerleyin