- 28 Kasım 2010
- 42.321
- 140.583
- 798
Arkadaşlar selamlar
Yakın tanıdığım üyeler bilir,bilmeyenlere de ben anlatmaya geldim. Geçen sene oğlum 1. Sınıftaydı. Ben iş giriş çıkış saatlerinde büyük sorunlar yaşadım. Çocuğu normal saatten erken okula bıraktım,olması gerekenden geç aldım. Ve en önemlisi geçen sene yaşadığım sıkıntıları da sohbet amaçlı paylaşmıştım komşumla. Kendisinin de bir oğlu bir kızı vardı aynı okulda. Komşumun çalışma saatleri benimkinden iyi durumda. Bir defa bile demedi nasıl olsa benimkileri alıyorum,seninkini de alayım diye. Ben de söylemedim. Evet aslında yardım istiyorsak söylemeliyiz farkındayım.
Bu sene benim iş saatlerim rahat,çocuğumu alabiliyorum rahatlıkla. Ama komşum sanırım delirdi,her sabah kapıya geliyor hadi ben bırakayım hepsini de diyor. Akşamları ben alayım diye arıyor. Birkaç gündür de bana sen alır mısın akşamları demeye başladı. Aklımca eşitliyor bizi şimdi. Ya benim yardıma ihtiyacım geçen seneydi,şimdi lazım değil diyemiyorum.
Geçen sene annemden rica etmiştim bir süre taksiyle anlaşıp benim evden çıkıp çocuğu alıyor evime geri geliyordu. Oğlumu etüt sınıfına bırakmak istememiştim 1.sınıftı ilk zamanlardı,alışsın nefret etmesin vs diye. Sağolsun varolsun annem. Kaç defa kapıda karşılaşmışlar annemle,bir defa bile teyze gel taksi çağırma beraber gidelim dememiş. Tamam ben kimseden bir şey beklemiyorum da, annem de 70 yaşında dinç de olsa yaşlanmış bir kadın. Ben insaniyet namına yani arabası olmayan komşumu durakta beklerken durup alıyorum,küçük bebeği olan Arkadaşıma yardım teklif ediyorum. Çayım bitti canım istiyor diyen iş arkadaşıma gel sana alayım diyorum. Suratından hasta olduğu gayet belli olan asistanıma hadi sen biraz dinlen,fotokopileri ben hallederim diyorum. Bunları yapmam marifet değil,bence insanlık görevi, nezaket. İlla benden ağızla istenmesine gerek yok, bir kişinin zor durumda olduğunu anlamamız için illa söylenmesine mi gerek var anlayamıyorum gerçekten.
Netice itibariyle kendimi artık gerizekalı görmeye başladım. Bulunmaz hint kumaşı değilim,kusursuz elbette değilim,benim de var hatalarım. Ama kendimi aptal yerine konmuş hissediyorum artık. Ben karşıdakinin halini anlıyorum da benim halimi neden anlamıyorlar diye sorgular oldum. Sizlerle paylaşmak istedim,değerli fikirlerniz için şimdiden teşekkür ediyorum.
Yakın tanıdığım üyeler bilir,bilmeyenlere de ben anlatmaya geldim. Geçen sene oğlum 1. Sınıftaydı. Ben iş giriş çıkış saatlerinde büyük sorunlar yaşadım. Çocuğu normal saatten erken okula bıraktım,olması gerekenden geç aldım. Ve en önemlisi geçen sene yaşadığım sıkıntıları da sohbet amaçlı paylaşmıştım komşumla. Kendisinin de bir oğlu bir kızı vardı aynı okulda. Komşumun çalışma saatleri benimkinden iyi durumda. Bir defa bile demedi nasıl olsa benimkileri alıyorum,seninkini de alayım diye. Ben de söylemedim. Evet aslında yardım istiyorsak söylemeliyiz farkındayım.
Bu sene benim iş saatlerim rahat,çocuğumu alabiliyorum rahatlıkla. Ama komşum sanırım delirdi,her sabah kapıya geliyor hadi ben bırakayım hepsini de diyor. Akşamları ben alayım diye arıyor. Birkaç gündür de bana sen alır mısın akşamları demeye başladı. Aklımca eşitliyor bizi şimdi. Ya benim yardıma ihtiyacım geçen seneydi,şimdi lazım değil diyemiyorum.
Geçen sene annemden rica etmiştim bir süre taksiyle anlaşıp benim evden çıkıp çocuğu alıyor evime geri geliyordu. Oğlumu etüt sınıfına bırakmak istememiştim 1.sınıftı ilk zamanlardı,alışsın nefret etmesin vs diye. Sağolsun varolsun annem. Kaç defa kapıda karşılaşmışlar annemle,bir defa bile teyze gel taksi çağırma beraber gidelim dememiş. Tamam ben kimseden bir şey beklemiyorum da, annem de 70 yaşında dinç de olsa yaşlanmış bir kadın. Ben insaniyet namına yani arabası olmayan komşumu durakta beklerken durup alıyorum,küçük bebeği olan Arkadaşıma yardım teklif ediyorum. Çayım bitti canım istiyor diyen iş arkadaşıma gel sana alayım diyorum. Suratından hasta olduğu gayet belli olan asistanıma hadi sen biraz dinlen,fotokopileri ben hallederim diyorum. Bunları yapmam marifet değil,bence insanlık görevi, nezaket. İlla benden ağızla istenmesine gerek yok, bir kişinin zor durumda olduğunu anlamamız için illa söylenmesine mi gerek var anlayamıyorum gerçekten.
Netice itibariyle kendimi artık gerizekalı görmeye başladım. Bulunmaz hint kumaşı değilim,kusursuz elbette değilim,benim de var hatalarım. Ama kendimi aptal yerine konmuş hissediyorum artık. Ben karşıdakinin halini anlıyorum da benim halimi neden anlamıyorlar diye sorgular oldum. Sizlerle paylaşmak istedim,değerli fikirlerniz için şimdiden teşekkür ediyorum.