Bir süre önce sevgilimden ayrılmak istedim. Onu seviyordum, ama gururum ve kendime saygımdan dolayı onla yapamazdım. Bana saygısızca davranıyordu. Birbirimizden çok farklıydık.yurutmeye çalıştık olmadı.bir kaç kez söylediği yalanları mantığıma uyduramasam da barıştım. Affettim tabi bir sey değişmedi.
En son eski sevgilisinin mesajlarını görmüştüm
Eski sevgilisi" niye telefonlarımı açmıyorsun ulaşılmazi mi oynuyorsun " yazmış. Tabi bu mesaj, kız onu arayınca ortaya çıktı. Eğer gerçekten birsey yoksa yanımda konuşursun demiştim, yanımda konuşmak istemedi ve evden gitti.gidince de beni engellemişti.
Sonra ben de engelledim onu.defalarca özür diledi.kapima geldi açmadım.onu unutmaya başlamıştım.islerim iyi gidiyordu.bol bol geziyordum. Hatta başka birinden de hoşlandım ama yeni bir şeye hazır olmadığımdan baslamak istemedim.ona olan öfkem zamanla geçti. En son 14 şubatta beni aradı.naskl olduğumu sordu iyiyim dedim.
Bayadır aramamisti. En son dün aradı ve önemli bri konu olduğunu söyledi. Buluşmak istedi.ben de eve yeni gelmiştim.dysman değiliz sonuçta bir kahve içelim dedi kabul ettim.evet kıracaksınjz biliyorum, ama ona düşman değilim. Birseu olsun istemiyorum aramızda, o yuzden tamam gel demekte sakınca görmedim.
Eve geldiğinde bir kahve ictik sohbet ettik biraz.sonra benimle evlenmeyi çok istediğini elinden geleni yaptığını neden olmadığını sordu.ben de anlattım eskisi gibi olamayız dedim.
Ailesinin baskı yaptığını yeni biriyle evlenmeye zorladiklarini söyledi.o esnada ayağa kalktı ve elimi tuttu..Bana hakkını helal et affet dedi.
Affedemeyecek birsey yok hersey bitti.hqyatina devam etmelisin benim de sana hatalarım oldu dedim.ama istemiyorsan evlenme, gerçekten istiyorsan evlen dedim.evet istiyorum dedi..bunu derken zorlandı ve yüzüme bakmadan çıkıp gitti.
O ayrılık sürecinde defalarca arayan ... kapıma gelen annemle konuşan...araya arkadaşları sokan..Her defasında kapıyı ona kapattım.aldatilmayi ve yalanı affedemem.onu yalnız bıraktım.ben hasta olduğumda ayrıyken bile o beni sordu.aradi ben onu hiç aramadım.kendj hayatıma baktım.. o günler aklıma geldi ve dusunuyorum.
.acaba mutlu olmayı ben kendim mi engelledim? Onunla dost kalıp arayıp sormasına musade edemez miydim..onu affedemez miydim..
Eğer sevmiyorsam ben neden bu kadar kötü hissediyorum ve dünden beri ağlıyorum??? Bir insan seviyorsa sonuna kadar uğraşmali mi. Umarım başkasıyla mutlu olur diyen bana ne oldu? Onu terk ettiğim için yalnız bıraktığım için kendimi neden kötü hissediyorum? Elinden geleni yapmayan ben miyim??
En son eski sevgilisinin mesajlarını görmüştüm
Eski sevgilisi" niye telefonlarımı açmıyorsun ulaşılmazi mi oynuyorsun " yazmış. Tabi bu mesaj, kız onu arayınca ortaya çıktı. Eğer gerçekten birsey yoksa yanımda konuşursun demiştim, yanımda konuşmak istemedi ve evden gitti.gidince de beni engellemişti.
Sonra ben de engelledim onu.defalarca özür diledi.kapima geldi açmadım.onu unutmaya başlamıştım.islerim iyi gidiyordu.bol bol geziyordum. Hatta başka birinden de hoşlandım ama yeni bir şeye hazır olmadığımdan baslamak istemedim.ona olan öfkem zamanla geçti. En son 14 şubatta beni aradı.naskl olduğumu sordu iyiyim dedim.
Bayadır aramamisti. En son dün aradı ve önemli bri konu olduğunu söyledi. Buluşmak istedi.ben de eve yeni gelmiştim.dysman değiliz sonuçta bir kahve içelim dedi kabul ettim.evet kıracaksınjz biliyorum, ama ona düşman değilim. Birseu olsun istemiyorum aramızda, o yuzden tamam gel demekte sakınca görmedim.
Eve geldiğinde bir kahve ictik sohbet ettik biraz.sonra benimle evlenmeyi çok istediğini elinden geleni yaptığını neden olmadığını sordu.ben de anlattım eskisi gibi olamayız dedim.
Ailesinin baskı yaptığını yeni biriyle evlenmeye zorladiklarini söyledi.o esnada ayağa kalktı ve elimi tuttu..Bana hakkını helal et affet dedi.
Affedemeyecek birsey yok hersey bitti.hqyatina devam etmelisin benim de sana hatalarım oldu dedim.ama istemiyorsan evlenme, gerçekten istiyorsan evlen dedim.evet istiyorum dedi..bunu derken zorlandı ve yüzüme bakmadan çıkıp gitti.
O ayrılık sürecinde defalarca arayan ... kapıma gelen annemle konuşan...araya arkadaşları sokan..Her defasında kapıyı ona kapattım.aldatilmayi ve yalanı affedemem.onu yalnız bıraktım.ben hasta olduğumda ayrıyken bile o beni sordu.aradi ben onu hiç aramadım.kendj hayatıma baktım.. o günler aklıma geldi ve dusunuyorum.
.acaba mutlu olmayı ben kendim mi engelledim? Onunla dost kalıp arayıp sormasına musade edemez miydim..onu affedemez miydim..
Eğer sevmiyorsam ben neden bu kadar kötü hissediyorum ve dünden beri ağlıyorum??? Bir insan seviyorsa sonuna kadar uğraşmali mi. Umarım başkasıyla mutlu olur diyen bana ne oldu? Onu terk ettiğim için yalnız bıraktığım için kendimi neden kötü hissediyorum? Elinden geleni yapmayan ben miyim??
