Garip hissediyorum, kendi yaşadıklarımı okuyorum sanki, tabiki farklılıklar var ama kadınların çoğunun yaşadığı erkek zulmü hayatın kanunu gibi olmuş sanki, başta kadına kul köleymiş gibi görünüp evlendikten sonra değişip, ama bunu asla kabul etmeyip kadını suçlamak, kadının küçük hatalarını duvara asıp, kendi günahlarını çuvala basmak,kayınvalidenin görümcenin kendileri de kadın olmalarına rağmen utanmadan oğullarını övüp suçu hep gelinde bulması, hep oğulları haklı, hep biz haksızız, ay bu beni çıldırtıyor düşündükçe, işsiz işe yaramaz bir pislik olduğunu bildikleri halde, bi kere de demediler bana kızım sen haklısın, hep o haklı hep. Ama üzüntüden intiharın eşiğine geliyoruz da noluyor olan bize oluyor, yapmayın, boşverin, Allah görüyor, herkes hakettiğini bir gün bulacak, buluyor da zaten. Ben her şeyi boşverdim. Su akacak yolunu bulacak.