- Konu Sahibi kahvetelvesi
- #1
Odaya kapandım ağlamam geçti, yazıyorum.
Alınan herkesten peşin peşin özür dilerim, ama ben de bi iç dökeyim yani, şiştim.
Bebe 27 aylık.
Normalde kendimi pek sorgulamam, en azından alenen sorgulamam ama gidip çocuğun yüzüne neden diye bağıramadığıma göre oturdum kendimi sorguluyorum.
Yani yetiştireceğimiz bir bebe, onu da beceremiyoruz.
İlgisiz ebeveyn değiliz, güya az çok da anlıyoruz ama siz deyin fıtrat, beriki desin normal, öteki desin eksik bir şeyler var, ben diyeyim beceremedik.
Çocuğun ağlamasını da, inadını da normal görürüm, zaten mümkün mertebe inatlaşmam.
Ama bu kadar inatlaşmamama rağmen bu tutturmalar cinnet noktasına götürüp getiriyor beni.
Dışarı çıkmamız bağıra çağıra, dışarda gezmemiz bağıra çağıra, eve girmemiz zaten bağıra çağıra.
Tabii benim tepeden tırnağa hazırlanıp geri soyunmuşluğum da çok, çünkü evet benim gücüm çocuğu giydirip dışarı çıkarmaya yetmiyor, çünkü kedi sevelim diye ağlayan bebe ben giyinirken fikir değiştirmiş oluyor.
Neyse bunlar normal.
Tek başımayken ettiği tüm eziyetlere(eziyet mi dedi o?) amenna, o an gerilirim geçer.
Ama insan içinde ben de insanlıktan çıkıyorum.
Bugün annemlerde kuzenleriyle güzel güzel oynarken doğal olarak birsüre sonra işler sarpa sardı.
Saatlerce ona ağladı, buna ağladı.
Neyse.
Bi ara baktım elinde telefon, görmezden geldim.
Sonra bi ara tekrar gördüm kapattım.
O kadar saldırdı ki etrafa, açmalarına ses etmedim, yan odada da bebek uyuyor.
Sonra tekrar çocuk kavgası, telefonu aldım kapattım asıl kriz geldi.
Bu arada bebek uyanacak diye ben gerim gerim gerildim.
Bir taraftan tutturan çocuğa tahammül zor, kendi ailem de olsa rahatsız ediyoruz diye gerildim, kucağımda tutamıyorum, bıraksam yer cücesi gidip 5 yaşındaki kuzenini tırmalıyor.
Buna mı ağladım, evet buna ağladım.
Elinde telefon gördüm diye sinirlendim, sonra tutturmasını yönetemedim diye sinirlendim.
Etrafımızda gözlem yapacak kadar çocuk var, bu kadar tutturan az gördüm diye sinirlendim, demek ki bir yerde hata yapıyoruz.
Ben ne kadar bilinçli davranmaya çalışırsam çalışayım bak ama şu konuda da şöyle rahatız dediğim bir şey yok.
Ohh gelsin kınamalar.
"Aaa ama bu hiç söz dinlemiyor?"
E 27 aylık? Demeyeceğim artık bunu. Aman kimseye bir şey gösterdiğim de yok ama içten içe yara olmuş demek ki ağlıyorum işte.
Ben evetin ve hayırın sınırlarını bilmiyorum herhalde.
Bu gece fıtrat deyip geçmeyeceğim, bu gece kendimi yiyeceğim.
Özet isteyen olursa: Evde sallamadığım tutturmalarını kalabalık ortamlarda yönetemiyorum. Bu kadar.
Alınan herkesten peşin peşin özür dilerim, ama ben de bi iç dökeyim yani, şiştim.
Bebe 27 aylık.
Normalde kendimi pek sorgulamam, en azından alenen sorgulamam ama gidip çocuğun yüzüne neden diye bağıramadığıma göre oturdum kendimi sorguluyorum.
Yani yetiştireceğimiz bir bebe, onu da beceremiyoruz.
İlgisiz ebeveyn değiliz, güya az çok da anlıyoruz ama siz deyin fıtrat, beriki desin normal, öteki desin eksik bir şeyler var, ben diyeyim beceremedik.
Çocuğun ağlamasını da, inadını da normal görürüm, zaten mümkün mertebe inatlaşmam.
Ama bu kadar inatlaşmamama rağmen bu tutturmalar cinnet noktasına götürüp getiriyor beni.
Dışarı çıkmamız bağıra çağıra, dışarda gezmemiz bağıra çağıra, eve girmemiz zaten bağıra çağıra.
Tabii benim tepeden tırnağa hazırlanıp geri soyunmuşluğum da çok, çünkü evet benim gücüm çocuğu giydirip dışarı çıkarmaya yetmiyor, çünkü kedi sevelim diye ağlayan bebe ben giyinirken fikir değiştirmiş oluyor.
Neyse bunlar normal.
Tek başımayken ettiği tüm eziyetlere(eziyet mi dedi o?) amenna, o an gerilirim geçer.
Ama insan içinde ben de insanlıktan çıkıyorum.
Bugün annemlerde kuzenleriyle güzel güzel oynarken doğal olarak birsüre sonra işler sarpa sardı.
Saatlerce ona ağladı, buna ağladı.
Neyse.
Bi ara baktım elinde telefon, görmezden geldim.
Sonra bi ara tekrar gördüm kapattım.
O kadar saldırdı ki etrafa, açmalarına ses etmedim, yan odada da bebek uyuyor.
Sonra tekrar çocuk kavgası, telefonu aldım kapattım asıl kriz geldi.
Bu arada bebek uyanacak diye ben gerim gerim gerildim.
Bir taraftan tutturan çocuğa tahammül zor, kendi ailem de olsa rahatsız ediyoruz diye gerildim, kucağımda tutamıyorum, bıraksam yer cücesi gidip 5 yaşındaki kuzenini tırmalıyor.
Buna mı ağladım, evet buna ağladım.
Elinde telefon gördüm diye sinirlendim, sonra tutturmasını yönetemedim diye sinirlendim.
Etrafımızda gözlem yapacak kadar çocuk var, bu kadar tutturan az gördüm diye sinirlendim, demek ki bir yerde hata yapıyoruz.
Ben ne kadar bilinçli davranmaya çalışırsam çalışayım bak ama şu konuda da şöyle rahatız dediğim bir şey yok.
Ohh gelsin kınamalar.
"Aaa ama bu hiç söz dinlemiyor?"
E 27 aylık? Demeyeceğim artık bunu. Aman kimseye bir şey gösterdiğim de yok ama içten içe yara olmuş demek ki ağlıyorum işte.
Ben evetin ve hayırın sınırlarını bilmiyorum herhalde.
Bu gece fıtrat deyip geçmeyeceğim, bu gece kendimi yiyeceğim.
Özet isteyen olursa: Evde sallamadığım tutturmalarını kalabalık ortamlarda yönetemiyorum. Bu kadar.
)
