benım hıssettıgım arkadaslık kuracagım dıye ıtıcı davranıyor
Size karşı herkes aynı tavırdıysa anneniz hariç, problemi kendinizde aramanız lazım. Neleri yapmıyorsunuz önünüze koyun bir düşünün. Belki üslubunuz sert, yanlış anlaşılıyorsunuz, belki insanların sorunlarıyla ilgilenmiyorsunuz, mutluluklarını paylaşmıyorsunuz. Dolayısıyla insanlar da sizinle ilgilenmiyor. Takkeyi koyun önünüze ve düşünün. Sizi üzmek istemem ama herkes size böyle davranıyorsa sorun sizdedir. Problemin ne olduğunu da siz bulacaksınız ya da biraz daha yakın gördüğünüze açık açık soracaksınız. Sizin göremediklerinizi yüzünüze söylerler de çözersiniz hiç değilse.
GSoguk bir durusunuz mu var?
Genelde o tarz insanlara herkes yakin davranamaz.
Aslında sorulacak çok soru var .
1. Konuşkan mısın sorusuna hayır çok konuşkan degilim dedin sanırım. Öncelikle muhabbeti her zaman canlı tutman lazım.Bir insanla konuşurken o sana sorar sen ona sorarsın muhabbet öyle şekillenir genelde.
Sende böyle bir durum olmuyosa demek ki bir yerde bir hatan var.Çünkü her insan aynı şeyi yapmaz ya.Ya çok fazla kasıyorsun kendini ya da belki samimiyetine içtenlikle yansıtmıyosun.Dogal kendını kasıyorsun belki de bu yuzden itici geliyorsundur onlara.Tabi bu benim senin anlattıklarına görüşüm.Daha da farklı olabilir.
2.Olarakta iş ortamın da zaten herkesle bir sınırın olmalı diye dusnuyorum.Sonucta normal arkadaşın degil.Görüşmüşlüğün birşeyler paylaşmışlıgın yok.Bir kaç kişiyle konuşursun kafa dengin olursa devam edersin.Baktın hiç kimse yine konuşmuyor.Çok da sıkıntı yapma.Sonuçta arkadaşın olur ama zararı olur bilemezsin.
Yapiyorum tüm dediklerini. Ama anladigim şu insanlar biyerde basit görüyor beni. Nerde nasil bunu bilemedim. Ama bu hastalik konusunda kimsenin umrunda olmamak cok koydu bana ben simdi tum dogalligimi ictenligimi toplayipta nasıl hiçbirşey olmamis gibi selam verir konusur tebessum ederim.Böyle olman kötü bir insan olduğun anlamına gelmiyor öncelikle bunu söylemek isterim. Benim de mizacım serttir. Bunu yüzüme ilk vuran erkek arkadaşım olmuştu. Sonra fark ettim ki resmen lafımı sakınmayan biriyim, en sert tepkileri ben veriyorum hep büyük konuşuyorum. Benim için resmen aydınlanma olmuştu. Sonrasında hareketlerimi, cümlelerimi kontrol altına almaya çalıştım. İçimden karşımdakine çat çat söylemek istediklerimi güzel bir üslup ile söylemeye başladım.
Ofisimde somurtmam, kişisel rahatsızlıklarımı asla oradaki insanlara yansıtmam. Birinin beli mi ağrıyor diyelim, ilgilenirim. İnsanlar rahatsızlıklarını anlatmaya bayılırlar uzun uzun, birinin onlarla ilgilenmesi de ayrıca hoşuna gider. Hafta sonu değişik bir etkinlik mi yaptı atıyorum tamamen Uludağ'a mı gitti ya da yeni bir alışveriş merkezini mi gezdi ya da daha alışveriş mi yaptı, düğüne mi gitti neyse artık onlara bunlarla ilgili sorular sorarım. İşte ne bileyim ne aldın, her yerde de indirim var dimi, ay maaşları alsak da alışveriş yapsak gibi. Kim indirim konusunda konuşmayı sevmez ki? Kim maaş konusunda hayır almayalım ben bu ay maaşımı hiç harcamadım der ki?? İnsanlar değişik bir şeyler yaptıklarında bunu anlatmayı severler ayrıa, bırakırım anlatsın. Düğünde ne giydiğini uzun uzun anlatmayı sevmeyen birini henüz görmedim mesela. Evlenen biriyse tüm süreci anlatırken o kadar haz duyuyor ki. Bırakıyorum yaşasın o hazzı.
Yani kısaca meselenin özü dinlemekte. İnsanlara gerçekten onlarla ilgilendiğini göstermelisin. Mutsuzluklarını en az mutlulukları kadar dinlemelisin. Bilemiyorum belki yapıyorsundur bunları ama bir yerde bi yanlış var demek ki.
Nasıl yani kilolu insanlar bakımsız insanlar sevilmez mi ? Yoruma hayran kaldim. Insan insan olduğu icin sevilir. Bir insana saygi duymak sevmek icin illa zayif güzel mi olmasi gerekiyor?Ya çok guzelsin millet seni kıskanıyor ya da kızma ama bakımsızsın. Kilo ya da kokudan da olabilir. Karakter dglde fiziki sorunlarım var mı diye dusun.
Bunları senı kırmak için dgl,yardımcı olmak için yazıyorum.
Canim benim biz seninle daha oncede konusmustuk ozaman ben dertliydim bu konudan.ben kendimi cok kasiyordum insanlari hep kendimden ustun goruyodum kendi hatalarimi bulup iste sen soylesin sen kendini ezdirirsin kimseye hayir demezsin kimseye fikrini anlatmazsin diye hep kendimi doldururdum.ama yokmus oyle bisey bende bir bireyim kendime deger veriyorum istedigim seyleri bir sekilde yapmaya calisiyorum suan az cok cevrem olusmaya basladi kendimi once kendim sevmeye basladim biraz tembelligimden yakiniyorum oda sevdigim seyleri yapiyorum srvmedigim ama mecbir oldugum seylerde tembelim ama gecicek biliyorum.birde birisi bana demisti surekli dert yanan insanlarla degil pozitif insanlarla ol diye oyle yapmaya ve pozitif olmaya calosiyorum birde ben psikologa gitmeye basladim tavsiye ederim canim ..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?