- 5 Mayıs 2025
- 73
- 50
- 3
- 30
Ben de yazdıklarının bir kısmını yaşadım çevremde de görüyorum fakat şunu da unutmamak gerek herkes kendinde olmayana özeniyor, onu istiyor. Herkes yaşadıkları zorluklardan bahsederken, bir gülüşüyle seni bambaşka yaptığını, ilk deneyimlerine şahit oldukları anlarındaki hislerini anlatmıyorlar. Onlar özellikle de belki de çocuğa hasret kalmadan bebek sahibi oldukları için bazı şeyler onlar için daha kolay geldiği için bu kadar yaşadıkları problemleri anlatıyorlar, eski hayatlarını bu kadar özlüyordur. Eminim bebeğe gerçekten hasret çeken bunlar kadar bazı şeyleri sorun etmeyecek. Diyecek ki ben neler çektim bu günler için daha sabır gösterecektir ya da şükürsüz biriyse bu kadar çocuk için uğraştım çektiğim hayata bak. Bence olacağı varsa oluyor özellikle anne olunca hormonların, beynin bile çocuk için kendini hazırlıyor. Eksilerin bile artıya dönüyorsa, çocuğun var olma olgusu bambaşka bir deneyim. Olmayana, yapmayana, tercih etmeyene birsey demek tabiki olmaz ama buna bu kadar çocuğun olumsuz yanlarına bakarak kendimizi rahatlatma çabasına girmekte fazla geliyor bana. Hiçbir şey bilmeyen birini, hayata hazırlarken hiçbirsey toz pembe olacak değil tabi. Sonuçta sıfırdan bir birey inşaa etmek emek işter o yüzden stres yerine güzelliklerini görürsek hayat daha anlamlı olur. Elbette hiçbirsey tam anlamıyla yeterli olmayacak yeri gelecek kendimizi de yetersiz, çocuğu da anlamsız bulacağız olası durumlarda belki o gördüklerimiz de, denk geldiklerimizde o anlardan bazıları aslında.Arkadaşlar bir şey soracağım. Bu bebek büyütmek o kadar zormuş ki, etrafımdan duyuyorum, sonra biraz internette araştırıyorum, sonra etrafıma bakıyorum - hep zaar zar bağıran çocuklar ve sinirli yorgun ebeveynler -- biz niye bu kadar kendimizi helak ediyoruz çocuk sahibi olmak için?
Hiç yaşayan çocuğum yok ama, bildiğim kadarıyla; ne uyku var (uykuyu zaten unut diyorlar), ne kendine zaman ayırmak var, ne akşam gezmeleri var, ne rahat film izleyip kitap okumak var, ne dinlenmek var, ne rahat birşey konuşmak var... parka gittim 2 yaşındaki çocukla, valla AVM oyun parkı ve bahçedeki parkta bütün anneler sanki köleymiş, esirlermiş gibi böyle kendilerine, yani yetişkinlere ait olmayan bir yerde zaman harcıyorlar.
Sağlık gidiyor, zaman gidiyor, sinir stres geliyor.
Görümcemle konuşurken -- onun çocuğu 2 yaşında ve gerçekten neşeli sakin çocuk, buna rağmen çocuk (!) illa ki, mantıksız işler yapıyor insanı sinir ediyor ve iki çift laf edemiyoruz, illa o uyuyacak da böyle keyif çayı içe bileceğiz -- dedim ki, işte ben kendimi eksik hissediyorum bebeğim olmadığı için. Bir kahkaha attı. Güldü bana şaşkınlıkla. Dedi ne eksiği, sen şuan dünyanın en zengin insanısın! Hatta dedi ki, ben kimseye "İnşallah çocuğun olur" diye dua edip günahına giremem
Dediği şu: çok pişmanım. Yani annelik güzel duygu evet ama hayatım kaydı diyor. Tüüüm hayatımı çocuğa adamak zorunda kaldım, kendim yok oldum vs. Ne sinir kaldı, ne uyku kaldı, ne kendisine ayıracak zamanı kaldı... bir denize gitmek istedik, sabahtan akşama anca çocukla uğraşıp durduk. Valla benim de sinirlerim bozuldu. Yani diyor ki, annelik duygusunu tatmayıverirdim yaa... bir-iki çocuk sevecem diye mahvoldum, sevmeyiverirdim nolacak... Şu dünyaya sadece anne olmak için gelmedik ki dedi.
O gün bu gündür kendimi çok sorguluyorum. Onlar gittiğinden beri evde bir sakinlik, bir huzur, bir sessizlik temizlik.... O kadar özledim ki 20 günde eski düzenimi, oh be dedimÇocuk beni sinir etti resmen (çoook sevmeme rağmen) 20 gün ben ben değildim.
Sonra akşamları sakince eşimle yürüyüşe falan çıkıyoruz böyle huzurlu, bir bakıyorum, sokakta birisi çocuğunu bağırta bağırta arabaya bindiriyor, birisinin bebeği ağlıyor... Ben kendi huzurumuzun hayatımızın kıymetini bildim.
Şimdi soruyorum, biz niye çocuk yapacaz diye bu kadar uğraşıp kafayı yiyoruz?
Görümcenle yaşadığın o zor anların aynılarını bende bizzat yaşadım yaşıyorum da çocuğu dünya tatlısı ama öylede yaramaz da bir kız çocuğu asla görmedim. Senin görümcen bunları yaşadığı için annelik duygusunu tatlığı için aman anne olmayıverirdim diyor.
Çocuk sahibi olmak için kafaya takmamak lazım güzel bakış açısı akışına bırakmak doğru ama bu kadar zorlukları görmek ya da büyütme işini yererek olmamalı. Ben bu şekilde düşünüyorum Allah önce hayırlı evlat sonrada hayırlı büyütmeyi nasip etsin diyeyim. Bende artık yok ovulasyon yok belirti şu bu vs bakmıyorum akışına bıraktım olacağı varsa bulur beni
ama rahat batıyo bana galiba kesinlikle onda hemfikirim 
Sat 13 Mayıs Bat 7 Haziran
Sonra dedi amh testi ile hsg yaptır, sonuçlarını bana getir öyle değerlendirelim. Hiç demedi yani 2 gün sonra gel yine bakalım yumurtana. Öylece kaldı... O gün bu gündür ben yine karaları bağladım, yine kafama taktım bu işi... AMH testi verdim ama rahim kalın olduğu için hsg bir sonraki aya kaldı. Tabi ben yine de değerlendirmeye devam ediyorum ama doktor öyle söyleyince bütün modum düştü, o kadar kötüyüm ki. Hiç böyle deneyimi olan oldu mu? Benim döngüm normalde 30 gün o yüzden bazen 16 bazen de 18.günlerde yumurtladığım da olabiliyor çünkü adetimden 14 gün geriye saydığımda öyle olduğunu düşünüyorum. Gerçi testlerde hiçbir zaman koyu pik görmedim ama...
