Arkadaşlar öyle zor günler geçiriyorumki sanki herşey üstüme üstüme geliyor. Mayıs da nikahım var maddi yönden o kadar sıkıştıkki nişanlım ve ben yapıyoruz herşeyi nişanlımın ailesinden hiçbir destek görmedik benim kendi ailem yatak odamı ve mutfak çeyiz vs. alıcaklar ama erkek tarafından bir destek yok bankadan kredi çektik onunla alalım herşeyi diye ama tabiki sıkıştık hem ev kirası hem banka kredi borcu derken elimize pek bişey kalmıycak. İnanın morelim o kadar bozukki çalışasım bile gelmiyor bazı şeyler çok zoruma gidiyor evlenecek olan onların evladı değil sanki suya sabuna dokunmuyorlar nikahta takılacak altınları bile biz kendimiz alıcaz ailesi takıcak ailesi kılını kıpırdatmıyor babası çalışmıyor hiçbişey yapmıyorlar çok zoruma gidiyor kendi aileme karşıda mahçup oluyorum para olmayabilir ama en azından insan bir çaba gösterir bişeyleri yapmak için. Ben şu evlilik hazırlığım oldugu dönemde hiçbişeyime fırsat bulup bakamıyorum niye çalışmak zorundayım işten çıkabilme lüksüm yok o kadar bunladımkii niyetim 1-2 ay çalışmamakdı hani hazırlıklarımı rahat halledebilmek için ama ne mümkünn
( hiçbişey istediğim gibi olmadı napıcamı bilemiyorumm çok bunaldımmm
fikirlerinize ihtiyacımm varr paylaşmak istedim sizlerle
İnanın anlattıklarınızın da fazlasını yaşadım 8 ay önce. Son ana kadar bekledik hep. Üstelik ben çalışmıyordum, öğrenci olduğum için... Bekledik, bekledik.
Çeyiz alışverişi diye evden annemle beni aldılar. Dolaştık dolaştık bi çöp tanesi bile almadan eve bıraktılar bizi. Dalga geçer gibi ve ezer gibi değil mi? Yoksa yanlış mı anlamışız?! Durumu iyi olan onlardı ve benim ailemin durumu hiç müsait değildi.
Evlilik için acil bir karar almış olduğumuzu bir yıl sonra iş başa düşünce anladık. Neyse, o gün nişanlım (yani şuan eşim) bizi eve bıraktığında benim suratım beş karıştı, kendimi tutamadım ağladım. Ve ben ilk defa bir erkeğin ağladığını gördüm. Ben ağladıkça o ağladı, sarıldık uzun bir süre ağlaştık öyle... Annem de ağladı tabi halimizi görünce. Ailesi eşimi de aynı bize yaptığı gibi yüz üstü bıraktığı için derttaştık onunla...
Babam devreye girdi. Borçların yarısını (işi gücü olmadığı ve eve bile zor baktığı halde) kendi üzerine aldı. Gidip en marka mağazalardan eşyalarımızı aldık. Annem gidip çeyizimi son hızla en marka modellerden aldı. Şuan evimde herşey dört dörtlük ve ben annem,babam,eşimden Allah binlerce kere razı olsun diyorum.
Ama gelin görün ki, utanmaz insanlar herkese çok güzel havasını atıyo, kırık iğne almadıkları halde... Kendileri aldıklarını söylüyolar. Allah sorsun deyip geçin. Ben de çok gözyaşı döktüm. Hala da hatırladıkça döküyorum. Şansımız evden yana, evleri onların yani kirada değiliz. Ama onun da sonsuz kere (çünkü belli bir rakam veremeyeceğim kadar çok) lafını yaptılar. Evden kovdular. Eşime ''Karın bu evden defolsun gitsin'' dediler. Hiç ağzımı açmadım, açmıyorum, açmayacağım da... Ama bu kadar ağır bir ders aldım ya, kendimi eve kapattım artık eşimdeki problem bende de baş gösterdi. Sayelerinde ikimiz de insanlardan korkar olduk. Sanki herkes onlar gibi her an kazık atabilir gibi geliyor. İnsana anne babası da bunu yapıyorsa, el ne yapmaz değil mi?
Bu arada takı konusunu da atlamayacağım. Yaptıkları tek şey; bir set ve 5 tane bilezik almak oldu. Hatta alındığında kayınpederim pakete sımsıkı sarılarak, ''Bundan gerisi beni ilgilendirmez, fuzuli şeylere para mara yok size'' dedi ve dediği gibi yapıp hiçbirşeye yardım etmedi. Hatta şuan o bilezikler ve set kendi evlerinde, kasaya koyduk bahanesiyle hala vermediler...
Siz nişanlınızla bir olun, biz öyle yaptık. Bizim eşyalarımızın borcu bitiyor, çok şükür araba bile almayı düşünüyoruz. İnşallah siz de biz de ve ihtiyacı olan herkes ayrı eve de kavuşur. Allah cümlemize yardımcı olsun.
Sevgiler