O kadar bunaldım ki, kendimi bulamıyorum...

Şakayla karışık da olsa insanların beklentisi oluyor evliliğe dair. Kendim gerçekten istemediğim sürece zaten evlilik düşünmem, ekonomik özgürlüğümü elime almadan hiç istemiyorum zaten.
Tabi ki öyle yapın. Burada okuyoruz,etrafımızda görüyoruz. Doğru kişiyi bulmak öylesine zor ki. Bölümünüz ne? Yüksek lisans yapıp hoca falan olmayı düşündünüz mü?
 
Siz zamanınızı nasıl geçiriyorsunuz? Kendinizi geliştirmek için neler yapıyorsunuz, neler yapabiliriz? Ben Ankara’dayım büyük şehir olmasına karşın çok bi imkan yokmuş gibi geliyor.

Spora gidiyorum. Kitap okuyup dizi film çok izlerim. Birde bol bol şehir dışına çıkıp geziyorum. Turlara falan katılıyorum.
 
Ben de sizin gibiyim. çabalıyorum çabalıyorum. bir netice yok. kendi eksenim etrafimda dönüyorum sanki. stres oldum psikolojim bozuldu.. eşim de geçen gün en sonunda dedi . Hayatım bu kadar kagana takma meslek sahibi olacağım çalışacağım diye. oluruna bırak. çünkü bu ülkede meslek sahibi olmak bile çok çok zor. çünkü milyonlarca insanlarin Hakkina giriyorlar. adalet denilen hakikat maalesef hükum sürmüyor bu devirde dedii.. hakkaten de öyle dedim. gördüklerim karşısında puZzelari birleştiğinde söyledikleri harfi harfine doğru ÜZGÜNÜM.. BIR ÇOK arkadaşım var kpssde mükemmel puanlar alan fakat sonuçu fos olup evde kös kös oturmak zorunda kalan veya herhangi biryere giripcalismak durumda kalan. ne yapacağız bilmiyorum sizi çok iyi anlıyorum.. ALLAH yardimcimiz olsunn
 
Bana biraz bahane buluyorsunuz gibi geldi. Hayat atama ile gireceginiz bir isten ibaret degil,ozelde calismak icin is bulamazsaniz da gonullu olarak bir yerler arayin. Sizin yasinizda ben bir siyasi parti,bir dernek uyesiydim. Gonullu calismalara katildim, vakit gecirdim. İngilizceyi beceremediyseniz italyanca deneyin,ispanyolca deneyin. Hic bir seyi denemezseniz neyi nasil yapacaksiniz ki
 

Hayatın bundan ibaret olmadığını fark ettiğim için konu açtım. Önerileriniz için sağ olun.
 
bölümünüz nedir

bence kendi mesleğinizi yapın

başka bir sınav için çalışıyorum sizi anlıyorum en son eeh yeter be diyip hayatımdaki herşeyi sıfırladım şu an sadece ders çalışıyorum

eğer size hiçbir şey mutluluk vermiyorsa oturun kaç almanız gerekiyorsa ona göre hayvani bir çalışma yapmaya başlayın.

burada genelde gir bi yerde işe şeklinde cevap veriyorlar ama ben oralarda da mutlu olabileceğinizi düşünmüyorum içinde kalınca insanın mesleği.

böyle hissetmeniz doğal ama kafanızda büyütüp kendinizi küçümsemeyin elbet devran döner önemli olan dönene kadar çarkı zorlamak ve bu sabra sahip olmak
 
Bu zamana kadarki plansızlığınızın ve yanlış davranışlarınızın bir sonucu bu aslında. Ama toparlanmak için geç değil, gerçekler yüzünüze çarparsa şu andan sonra neden değişmesin her şey?

Hayat bir mücadele ingilizce çalışmaya devam edin, iş başvurularına devam edin çıkın eleman aranıyor denen dükkanlara yolda girin konuşun, hiç bir şey olmazsa gönüllülüklere katılın, halk eğitimdeki kurslara gidin.Boş durmak tabi ki dayanılcak bir şey değil. Ama çaba lazım.
Ayrıca sevgilizle güzel planlar yapın, arkadaşlarınızı çok yargılamayın arada bir kahve için, en önemlisi bundan sonra da sosyal ortamlarda iyi ilişkiler ve network kurmaya özen gösterin bence.
 

İngilizcede tek başıma yol katedemiyorum. Genel ingilizce değil akademik ingilizce için çalışıyor olmak da beni biraz ürkütüyor. Halk eğitim kurslarını düşündüm ancak yaz döneminde olmuyor diye biliyorum. Artık dönem sonu yaklaşıyor.
 
Mezun olduğum sene benzer duygular yaşadım,depresyona girdim. Sanıyordum ki fakülteyi bitirir bitirmez bir çok kurum kollarını açacak ‘aradığımız personeli bulduk!’diye sevinç naraları atacak(o kadar mutlu, umutlu bir hayal dünyasında yaşıyordum kendimce):))Bir çok başvuru neticesinde çağrıldım ama dönüş yok. Bedbaht bir yaşamın içinde debelenip dururken arada aileme de sarıyordum.Bir gün çok yakın arkadaşım bize gelmişti,babam arkadaşıma dedi ki “al bunu götür bir iki ay uzak dursun bizden.”Hemen pılımı pırtımı topladım, o da ailesinden izin aldı gittik bir prefabrik evde yalnız başımıza kaldık.iş yok, para yok...neyse okumadığım ne kadar roman,öykü varsa aldım götürdüm.oturduğumuz yerde 10 dak. Mesafede şırıl şırıl dere akıyordu ,arada gün içerisinde dere kenarına gidip ruhumu arındırıyordum. O kadar iyi geliyordu ki... Çok uzatmadan bir yıl sonra başvuru yaptığım (İstanbul)bir kurumdan çağırdılar. Uzun süre evde takılınca insanlarla nasıl iletişim kuracağımı unutmuşum neredeysehemen aldılar. Bir iki hafta bir arkadaşımda misafir kaldım sonra da kendi düzenimi kurdum.Arada akşamları KPSS ye hazırlanıyordum, geç olsa da atandım nihayetinde.Bu süreçte öğrendiğim tek şey hayatından memnun değilsen yaşamını, bakış açını, ortamı değiştir.Kendini yenilemiş oluyorsun.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…