Gece gece eşim döndü arkasını uyudu, ben yatakta sinirden dönüyorum.
Gerçi önce ben döndüm arkamı, zaten ne konuştuğu belli değildi.
Zorla iki kelime alıyorum adamın ağzından bir sorunumuz varken, yine öyle olunca sinirlendim döndüm.
"Niye döndün?" deyince "Zaten susacaksın şimdi yine." dedim, sonra da o döndü.
Ve inanamıyorum 2 dakika sonra uyudu!
Yaklaşık 5 aylık evliyiz.
6 yıl sevgililik dönemimiz ve her şeyi her ayrıntıyı konuşacak zamanımız oldu.
Neden aileme yakın oturmak istediğimi anlattım.
Hiç akrabamızın olmadığı bir şehirdeyiz.
3 kardeşiz, ablam şehir dışında.
Bizim için sorun değil, ama annem yalnızlık duygusunu hiç atamadı, birarada olan akrabalarımıza özenmekle geçti ömrü.
Ayrıca çok yaşlı olmasalar da sağlıkları bozuluyor artık annemle babamın.
Pazara gitmek bile problem onlar için.
Daha yıllar önce söyledim eşime onları bırakamam, yürüme mesafesi olmalı, her ihtiyaçları olduğunda yanlarında olabilmeliyim.
Seninki aile de onunki değil mi derseniz, bize ihtiyaçları olsa böyle bir şart sürmezdim.
3 kardeşi bekar, aile apartmanında yaşıyorlar ve kayinvalidemin anne-babası ve kardeşi de yakın mesafede onlara.
Eşimin evli kardeşi de yakın civarda.
Defalarca "Nolur bu konuda bana sorun yaşatma." dedim, oturacağımız yer konusunda.
"Sen merak etme." dedi hep, ama biliyorum başıma gelecekleri.
Nişanlıyken bir akşam "Üzerime çok geliyorlar, sözümü tutamayacağım." dedi.
E be adam, üzerine gelecekler zaten, bunu bilmek için müneccim mi olmak gerek?
Yıllarca merak etme dedin ya bana?
O gece konuştu etti halletti, benim sinirlerimi iyice bozduktan sonra "Tamam sorun yok." dedi.
Evet sorun yok, söz verip caymak, sonra da hallettim rahat ol demek var.
Evlendikten belli birsüre sonra buraya alışamadımlar sevemedimler başladı.
Tamam alışamadın da gör işte bozuluyorum, sorumlu hissediyorum!
Üstelik saydığım sebeplerden dolayı başka yere gidelim diyemiyorum.
Zaten zor kabullendi ailem onu, yakın oturmamız onlar açısından tek artıydı.
Neyse ben bozulduğumu söyledim, özür diledi, tutamıyorum çenemi haklısın dedi.
Şimdi iki aydır yine başladı beyefendi.
Ama artık bozulmaktan ziyade sinirleniyorum.
Ömrüm evde adam beklemekle geçiyor, tatili olmuyor bazen, bazen gece 10'u buluyor gelmesi.
Burda gün içinde geçirdiği vakit birkaç saat, o da evde.
Yarın öbürgün çocuğumuz olsa ben evde tek başıma kafayı yiyeyim artık.
Üstelik çalıştığım yer birkaç dakika mesafede, burayı bırakıp otobüsle gidip geleceğim bir yer bakalım.
Sinirlendim bu sefer.
Ve bu sefer hiç anlamadı beni.
Doğru düzgün konuşmadığı için ne anladı ben anlayamadım.
Bi söz verdi, şimdi burnumdan getiriyor.
Her gün alışamadım demeye devam mı edeceksin dediğimde bilmiyorum diyor.
Uzun uzun yazdım farkındayım, belki de bit kadar şeyi bu sinirle büyütüyorum.
Arkasını dönmeyeydi iyiydi.
Ite ite yataktan mı atayım ne yapayım?
Birkaç kere zıplamak suretiyle yatakta döndüm ama yok, adam horul horul uyuyor!
Çok mu duygusal bakıyorum...
Sonuçta verdiği bir söz var.
Büyütüyor muyum, haksızlık mı ediyorum, hani bence etmiyorum da.. Ediyor muyum yoksa?
Migrenim de tuttu,zorlasam kusarım, kaldırıp beni hastaneye götür desem de uykusuz mu bıraksam?
Yok yok o kadar psikopat değilim.
Ama kızgın ve kırgınım.
Evet anne-baba da önemli ama eş-aile huzuru bir tık daha öndedir herşeyden.
