Günaydın Kızlar;
Sabaha yine hüzünlü başladım. Moralim çok bozuk. Kendimi o kadar umutsuz hissediyorum ki, sanki dünya yıkılacak ve ben her an altında kalacağım.
Bugüne kadar bana yardımcı olan ve konularımı bilen arkadaşlarım, bana yardımcı olun ne olur. Bu ümitsizlikten kurtulamıyorum bir türlü.
Başlıkta da yazdığım gibi ben çok takıntılı bir insanım genetik sanırım çünkü babamda çok takıntılı bir adamdı ve hem kendi hayatını hem de bizim hayatımızı perişan etti.
Bir kaç gün önce konu açmıştım. Eşimle tartışmıştık. Sürekli bana sen değişmezsin deyip duruyor. Bende aylardır onu alttan almaya çalışıyorum. Evimde huzurlu bir ortam olsun, güzel güzel geçinelim diye.
Birkaç gün önce yine takıntılar beynime hücum etti. Eşim bana senden çocuk istemiyorum demişti çok ağırlanmıştım bu sözünden unutamıyorum. Yine aklıma geldi. Benim anne olma zamanıma neden eşim karar versin?
Üstelik annesiyle konuşurken bir gün oda bana laf arasında evinizi alın bir sonra çocuk yaparsınız demişti. O kadar sinirlerim bozulmuştu ki anlatamam.
Eltim evlenir evlenmez çocuk sahibi oldu üstelik
Bu işler aklıma gelince çok sinirlendim zaten işyerinde de çok stresli bir gün geçirmiştim üstelik eşimde aylardır süren çabalarıma karşılık vermiyor, sürekli suratsız suratsız geziniyordu evde.
Kendi kendime ağlayıp söylenmeye başladım yanıma geldi git dedim gideceğim zaten deyince delirdim. Bir insan karısını giderim diye tehdit eder mi?
Velhasıl o akşam sonu tatlıya bağlansa da tartıştık. Sonraki gün güzeldi ta ki para konusu gündeme gelinceye kadar. Eşimin sürekli benim harcamalarımı kontrol altında tutmaya çalışmasında nefret ediyorum.
Laf arasında benden para istedi ama ben gerçekten şaka sanmıştım. Tüm paramız onun yatırım hesabında birikiyor. Ne diye ihtiyacın kadarını almıyorsun değil mi? Sırf benim paramı bölüşmek içindir diye geçiriyordum içimden.
Konuşurken lütfen kendime ayırdığım paraya karışma dedim ardından suratın biri bin para. Bende söylene söylene yatağa gittim. Sırf bu iş için gece salonda yattı.
Bende sabah fark edince çok sinirlenip çıktım evden. Sonra aradım dışarıdayım alış veriş yapalım diye açmadı. Defalarca aradım açmadı. Bir sürü mesaj attım yine açmadı. Sonra bir mesaj dışarıdayım geç gelebilirim. O kadar sinirlendim ki inanamazsınız.
Eve gittim yaklaşık iki saat sonra eşimde geldi. Neyse o ara konuştuk güyya barıştık falan. Neden böyle oluyor evimizde huzurlu olmak istiyorum ben bunun için benden beklentilerin neler dedim hiçbir şey beklemiyorum senden dedi
Karışma kendime ayırdığım paraya dedim o kadar surat yaptı ki çıldırdım resmen. Kızlar ağzıma ne gelirse söyledim ;( Oda çok ağır konuştu. Sonra annemi çağırdım konuştu bizimle vs...
Öyle moralim bozuk ki. Ben hassas bir insanım eşimin bana destek olması gerekmez mi? İnsan karısının harcadığı parayı bu kadar mı çok görür. Kendime ayırdığım ayda 700 lira. Çalışan insanım. Kredi ödüyorum evimizin beyaz eşyalarını ben almıştım. Kalanın tamamı da onun hesabına gidiyor kendime ayırdığımdan daha fazla bir miktar.
Evlenirken hiçbir şey gönlümce olmadı. Takdirde etmez. Bana sürekli anormal muamelesi yapmasından nefret ediyorum kızlar. Tamam takıntılıyım evet, kabul ediyorum. En ufak tartışmamızda ipim kopuyor.
Ta bilmem ne zamanki olaylardan giriyorum bilmem nerden çıkıyorum. Oda haklı olabilir kendince ama eşimin de benim hassasiyetlerimi bilip ona göre davranması gerekmez mi? Çok mu kötüyüm ben?
Biliyor musunuz bazen sırf insanlar benden zarar görmesin diye ölüp gitsem diyorum. O kadar canım acıyor ki...
Sabaha yine hüzünlü başladım. Moralim çok bozuk. Kendimi o kadar umutsuz hissediyorum ki, sanki dünya yıkılacak ve ben her an altında kalacağım.
Bugüne kadar bana yardımcı olan ve konularımı bilen arkadaşlarım, bana yardımcı olun ne olur. Bu ümitsizlikten kurtulamıyorum bir türlü.
Başlıkta da yazdığım gibi ben çok takıntılı bir insanım genetik sanırım çünkü babamda çok takıntılı bir adamdı ve hem kendi hayatını hem de bizim hayatımızı perişan etti.
Bir kaç gün önce konu açmıştım. Eşimle tartışmıştık. Sürekli bana sen değişmezsin deyip duruyor. Bende aylardır onu alttan almaya çalışıyorum. Evimde huzurlu bir ortam olsun, güzel güzel geçinelim diye.
Birkaç gün önce yine takıntılar beynime hücum etti. Eşim bana senden çocuk istemiyorum demişti çok ağırlanmıştım bu sözünden unutamıyorum. Yine aklıma geldi. Benim anne olma zamanıma neden eşim karar versin?
Üstelik annesiyle konuşurken bir gün oda bana laf arasında evinizi alın bir sonra çocuk yaparsınız demişti. O kadar sinirlerim bozulmuştu ki anlatamam.
Eltim evlenir evlenmez çocuk sahibi oldu üstelik
Bu işler aklıma gelince çok sinirlendim zaten işyerinde de çok stresli bir gün geçirmiştim üstelik eşimde aylardır süren çabalarıma karşılık vermiyor, sürekli suratsız suratsız geziniyordu evde.
Kendi kendime ağlayıp söylenmeye başladım yanıma geldi git dedim gideceğim zaten deyince delirdim. Bir insan karısını giderim diye tehdit eder mi?
Velhasıl o akşam sonu tatlıya bağlansa da tartıştık. Sonraki gün güzeldi ta ki para konusu gündeme gelinceye kadar. Eşimin sürekli benim harcamalarımı kontrol altında tutmaya çalışmasında nefret ediyorum.
Laf arasında benden para istedi ama ben gerçekten şaka sanmıştım. Tüm paramız onun yatırım hesabında birikiyor. Ne diye ihtiyacın kadarını almıyorsun değil mi? Sırf benim paramı bölüşmek içindir diye geçiriyordum içimden.
Konuşurken lütfen kendime ayırdığım paraya karışma dedim ardından suratın biri bin para. Bende söylene söylene yatağa gittim. Sırf bu iş için gece salonda yattı.
Bende sabah fark edince çok sinirlenip çıktım evden. Sonra aradım dışarıdayım alış veriş yapalım diye açmadı. Defalarca aradım açmadı. Bir sürü mesaj attım yine açmadı. Sonra bir mesaj dışarıdayım geç gelebilirim. O kadar sinirlendim ki inanamazsınız.
Eve gittim yaklaşık iki saat sonra eşimde geldi. Neyse o ara konuştuk güyya barıştık falan. Neden böyle oluyor evimizde huzurlu olmak istiyorum ben bunun için benden beklentilerin neler dedim hiçbir şey beklemiyorum senden dedi
Karışma kendime ayırdığım paraya dedim o kadar surat yaptı ki çıldırdım resmen. Kızlar ağzıma ne gelirse söyledim ;( Oda çok ağır konuştu. Sonra annemi çağırdım konuştu bizimle vs...
Öyle moralim bozuk ki. Ben hassas bir insanım eşimin bana destek olması gerekmez mi? İnsan karısının harcadığı parayı bu kadar mı çok görür. Kendime ayırdığım ayda 700 lira. Çalışan insanım. Kredi ödüyorum evimizin beyaz eşyalarını ben almıştım. Kalanın tamamı da onun hesabına gidiyor kendime ayırdığımdan daha fazla bir miktar.
Evlenirken hiçbir şey gönlümce olmadı. Takdirde etmez. Bana sürekli anormal muamelesi yapmasından nefret ediyorum kızlar. Tamam takıntılıyım evet, kabul ediyorum. En ufak tartışmamızda ipim kopuyor.
Ta bilmem ne zamanki olaylardan giriyorum bilmem nerden çıkıyorum. Oda haklı olabilir kendince ama eşimin de benim hassasiyetlerimi bilip ona göre davranması gerekmez mi? Çok mu kötüyüm ben?
Biliyor musunuz bazen sırf insanlar benden zarar görmesin diye ölüp gitsem diyorum. O kadar canım acıyor ki...
