- 18 Şubat 2014
- 170
- 22
- 38
- Konu Sahibi hayalmisin
-
- #1
arkadaşlar mrb öncelikle ben 22 yaşındayım 3 yıldır evliyim eşimle evlenmeden önce çok sıkıntılar yaşadım ailevi kendimle ilgili
1 kaç intihar girişimimde var sorunlu bir babam var hep ailemi üzen halada öyle ama ben hiç bişey yapamıyorm bu konuda çok şükür eşimle severek evlendim ve genel anlamda iyi anlaşırız
eşim çok kıskanç bir yapıya sahip evimizn olduğu yer şehrin bayağı dışında işyerimizde evimize yakın neyse konuya geleyim ne bir komşu var çevremde ne bir park nebir alışveriş merkezi hoş olsada eşim yalnız göndermezde gidebileciğim bir market bile yok küçük bakkallar var evde bişey eksik olur eşime söylerim o alır unutursa almaz hep sanki yatalak hastaymışım gibi eşimn eline bakaraım
eşimn işleri çok yoğun ne biyere gidebiliyoz nede ben yalnız biyere gidebiliyorm çocuğumda olmuyor bunun sıkıntısıda var tüm gün evdeyim ne ev işi yapmak geliyor içimden ne bişi aöf de okuyorm ders bile çalışamıyrm sıkıntıdan akşama kadar uyuyorm
eşim eve geliyo genelde yorgun olduğundan yemek yiyip uyuyor bişey söylesem sabahın 6 sında kalktım busaata kadar çalıştım yorgunum sen akşama kadar uyuyosun tabi diyor kendince haklı belki ama bende haklıyım annemlere gidip kalsam annemler başka şehirde babamla anlaşamıyorm adamın sesi bile beni sinir ediyor artık tahamül edemiyorum babama
yazsam roman olur denecek bir hayat yaşadım sıkıntılırla dolu şimdide çok bunalıyorm yalnızlıktan
eşimle
en ufak bir tartışmada ağlama krizlerine giriyorm ölmek istiyorum eşime vuruyorm hemn üzerine saldırıyorm zarar veriyorm istese 1 tokatla beni yere yatırır ama çok şükür o bana zarar vermiyor ama artık o da dayanamz oldu bu halime en küçük tartışmada halimiz bu bağrış çağrış krizler tüm bina bizi dinliyor rezil oluyorz farkındayım ama o an gözüm hiçbirşey görmüyor ben gidiyorm yerime başkası geliyor daha önce piskolojik tedavi gördüm eşimle evlenmedn önce ilaç tedavisi ve terapi ama hiçde bir faydasını görmedim
genel anlamda depresifim doğru dzügün bir akrabam bile yok kendimi dışlanmış ve değersiz görüyorm zamnında annem babamn ailesiyle sorun yaşadığından bizde hep soyutlandık aileden ama annemn suçu değil onlar insan değiller annemnde ailesi yok zaten
eşimnde ailesi yok gibi kendimi kimsesiz hissediyorm eşim annem ve 2 kardeşimden başka kimsem yok gidecek kalacak bir kapımız yok
eşim bana çok düşkündür ama sanki bu halimden o da bıktı dün tartışmıştık bugün çok soğuk bana karşı herzamn 1 gün sonrasında düzelirdi herşey aama bu sfeer çok farklı bana ağzına geleni saydı daaha önce piskolojik tedavi görmemi bile başıma kalktı
bal yiyen baldan usanır birgün gencim güzelim kocam beni seviyor diye kudurma dedi bana çok kötüyüm başım çatlıyor ağrıdan napayım ben arkadaşlar şimdiiiiii ben nasıl öfkemi kontrol altında tutacağım
birde bana aramızdaki yaş farkından ben sana yetişemiyorum diyo ben yetişemeyck napıyrm ki her normal insan gibi hayata karışmak istiyorm buarada eşim 36 ben 22 yaşındayım ama eşimn tavrı yaşıyla değil karakteriyle alakalı eşimi tanıyorm çünkü bana bir fikir verin arkadşlar napayım eşimi çok seviyorum benden soğursa yaşayamam ben
1 kaç intihar girişimimde var sorunlu bir babam var hep ailemi üzen halada öyle ama ben hiç bişey yapamıyorm bu konuda çok şükür eşimle severek evlendim ve genel anlamda iyi anlaşırız
eşim çok kıskanç bir yapıya sahip evimizn olduğu yer şehrin bayağı dışında işyerimizde evimize yakın neyse konuya geleyim ne bir komşu var çevremde ne bir park nebir alışveriş merkezi hoş olsada eşim yalnız göndermezde gidebileciğim bir market bile yok küçük bakkallar var evde bişey eksik olur eşime söylerim o alır unutursa almaz hep sanki yatalak hastaymışım gibi eşimn eline bakaraım
eşimn işleri çok yoğun ne biyere gidebiliyoz nede ben yalnız biyere gidebiliyorm çocuğumda olmuyor bunun sıkıntısıda var tüm gün evdeyim ne ev işi yapmak geliyor içimden ne bişi aöf de okuyorm ders bile çalışamıyrm sıkıntıdan akşama kadar uyuyorm
eşim eve geliyo genelde yorgun olduğundan yemek yiyip uyuyor bişey söylesem sabahın 6 sında kalktım busaata kadar çalıştım yorgunum sen akşama kadar uyuyosun tabi diyor kendince haklı belki ama bende haklıyım annemlere gidip kalsam annemler başka şehirde babamla anlaşamıyorm adamın sesi bile beni sinir ediyor artık tahamül edemiyorum babama
yazsam roman olur denecek bir hayat yaşadım sıkıntılırla dolu şimdide çok bunalıyorm yalnızlıktan
eşimle
en ufak bir tartışmada ağlama krizlerine giriyorm ölmek istiyorum eşime vuruyorm hemn üzerine saldırıyorm zarar veriyorm istese 1 tokatla beni yere yatırır ama çok şükür o bana zarar vermiyor ama artık o da dayanamz oldu bu halime en küçük tartışmada halimiz bu bağrış çağrış krizler tüm bina bizi dinliyor rezil oluyorz farkındayım ama o an gözüm hiçbirşey görmüyor ben gidiyorm yerime başkası geliyor daha önce piskolojik tedavi gördüm eşimle evlenmedn önce ilaç tedavisi ve terapi ama hiçde bir faydasını görmedim
genel anlamda depresifim doğru dzügün bir akrabam bile yok kendimi dışlanmış ve değersiz görüyorm zamnında annem babamn ailesiyle sorun yaşadığından bizde hep soyutlandık aileden ama annemn suçu değil onlar insan değiller annemnde ailesi yok zaten
eşimnde ailesi yok gibi kendimi kimsesiz hissediyorm eşim annem ve 2 kardeşimden başka kimsem yok gidecek kalacak bir kapımız yok
eşim bana çok düşkündür ama sanki bu halimden o da bıktı dün tartışmıştık bugün çok soğuk bana karşı herzamn 1 gün sonrasında düzelirdi herşey aama bu sfeer çok farklı bana ağzına geleni saydı daaha önce piskolojik tedavi görmemi bile başıma kalktı
bal yiyen baldan usanır birgün gencim güzelim kocam beni seviyor diye kudurma dedi bana çok kötüyüm başım çatlıyor ağrıdan napayım ben arkadaşlar şimdiiiiii ben nasıl öfkemi kontrol altında tutacağım
birde bana aramızdaki yaş farkından ben sana yetişemiyorum diyo ben yetişemeyck napıyrm ki her normal insan gibi hayata karışmak istiyorm buarada eşim 36 ben 22 yaşındayım ama eşimn tavrı yaşıyla değil karakteriyle alakalı eşimi tanıyorm çünkü bana bir fikir verin arkadşlar napayım eşimi çok seviyorum benden soğursa yaşayamam ben