- 30 Mart 2011
- 405
- 958
- 228
- 36
- Konu Sahibi Latinachica
- #1
çok sinirliyim şuan.
biz üç kardeşiz ben en küçüğüm ve 26 yaşındayım. ailemin yanında kalıyorum.
benim bir üst versiyonum karı koca çalışıyor. annem yaklaşık 2 buçuk sene çocuğuna baktı. bu 2 buçuk sene benim için çok kritikti. sınavlara hazırlanıyordum, aşırı stresliydim, sağlığımdan oldum. annem sadece hafta sonları eve geliyordu.
onun için de zordu biliyorum ama benim için de zordu. neyse çalışan anne baba olmak zor yeğen söz konusu olduğu için mecbur razı oldu herkes. bu arada babam da demedi ki onlara yakın bir yere taşınalım. annem için gitsin gelsin diyordu çok kolaymış gibi. neyse yeğenim kreşe verildi bu sene. tam annem artık evde derken bu sefer de en büyük kardeş çıktı.
kardeşimin eşi ev hanımı. bu sene bir okul kazandı ona devam edecek. yeğenim kreşe gidecek. kardeş de işe. annem taşınmak istiyor onların olduğu yere. diyorum ki sen bunlara niye gideceksin. niye yani. evde kimse yok ki. gitmem lazım diyor. gitmesinin sebebi şu. kardeşimin eşi bırak çocuğuna bakmayı bir evi çekip çeviremeyecek kadar aciz. annem bakınca çocuk kilo alıyor annem bırakınca hastalıktan gözü açılmıyor. evin durumundan bahsetmiyorum bile kaldı ki beni ilgilendirmez. yeğen torun değil adeta annemin çocuğuymuş gibi. gitmesi lazımmış.kardeşim de annemi götürmek için can atıyor çünkü o da farkında her şeyin elinden bir şey gelmiyor. kimse demiyor ki gelinin artık yaşının farkına varıp, kendini geliştirmesi lazım, iyi bir anne artık ilerde çalışacaksa iyi bir donanıma sahip olması lazım demiyor.
diyeceksiniz ki sen 26 yaşına gelmişsin napıcaksın anneni. çalışıyorum ben de çok şükür. işten eve geldiğimde ses istiyorum, ne bileyim konuşacak birini istiyorum. babamla sohbet edilmez. odasında tvsini izler öylece.
zaten kendinden sorumludur annemin yokluğunda herkes. herkes kendi karnını kendi doyurur misal.
biraz önce kavga ettik annemle. ne halin varsa gör benim orada olmam lazım dedi. iyi ben de taşınıyorum tek başıma eve çıkıcam dedim. ne halin varsa gör çok mu umrumda dedi. diğer iki çocuğu çok umrunda ki evinden barkından vazgeçmiş durumda. babam hayatta izin vermez tek başıma eve çıkmama. el alem ne dercidir annem ve babam.
fevri mi davranıyorum. ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. maddi olarak kendimi çekip çevircek güce sahibim çok şükür. bana bir akıl verin
biz üç kardeşiz ben en küçüğüm ve 26 yaşındayım. ailemin yanında kalıyorum.
benim bir üst versiyonum karı koca çalışıyor. annem yaklaşık 2 buçuk sene çocuğuna baktı. bu 2 buçuk sene benim için çok kritikti. sınavlara hazırlanıyordum, aşırı stresliydim, sağlığımdan oldum. annem sadece hafta sonları eve geliyordu.
onun için de zordu biliyorum ama benim için de zordu. neyse çalışan anne baba olmak zor yeğen söz konusu olduğu için mecbur razı oldu herkes. bu arada babam da demedi ki onlara yakın bir yere taşınalım. annem için gitsin gelsin diyordu çok kolaymış gibi. neyse yeğenim kreşe verildi bu sene. tam annem artık evde derken bu sefer de en büyük kardeş çıktı.
kardeşimin eşi ev hanımı. bu sene bir okul kazandı ona devam edecek. yeğenim kreşe gidecek. kardeş de işe. annem taşınmak istiyor onların olduğu yere. diyorum ki sen bunlara niye gideceksin. niye yani. evde kimse yok ki. gitmem lazım diyor. gitmesinin sebebi şu. kardeşimin eşi bırak çocuğuna bakmayı bir evi çekip çeviremeyecek kadar aciz. annem bakınca çocuk kilo alıyor annem bırakınca hastalıktan gözü açılmıyor. evin durumundan bahsetmiyorum bile kaldı ki beni ilgilendirmez. yeğen torun değil adeta annemin çocuğuymuş gibi. gitmesi lazımmış.kardeşim de annemi götürmek için can atıyor çünkü o da farkında her şeyin elinden bir şey gelmiyor. kimse demiyor ki gelinin artık yaşının farkına varıp, kendini geliştirmesi lazım, iyi bir anne artık ilerde çalışacaksa iyi bir donanıma sahip olması lazım demiyor.
diyeceksiniz ki sen 26 yaşına gelmişsin napıcaksın anneni. çalışıyorum ben de çok şükür. işten eve geldiğimde ses istiyorum, ne bileyim konuşacak birini istiyorum. babamla sohbet edilmez. odasında tvsini izler öylece.
zaten kendinden sorumludur annemin yokluğunda herkes. herkes kendi karnını kendi doyurur misal.
biraz önce kavga ettik annemle. ne halin varsa gör benim orada olmam lazım dedi. iyi ben de taşınıyorum tek başıma eve çıkıcam dedim. ne halin varsa gör çok mu umrumda dedi. diğer iki çocuğu çok umrunda ki evinden barkından vazgeçmiş durumda. babam hayatta izin vermez tek başıma eve çıkmama. el alem ne dercidir annem ve babam.
fevri mi davranıyorum. ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. maddi olarak kendimi çekip çevircek güce sahibim çok şükür. bana bir akıl verin
