Şimdi senin olayın lohusalığın 5. gününde olmuş anladığım kadarıyla. Benimki 40ım çıkmaya yakındı. Yani ben doğum öncesini de sayarsan 40 günden fazla, günde 24 saat dakika dakika tahammül ettim kadına, eşimde dakika dakika şahit oldu sabrıma. Çünkü hiç bir şey demedim bikere bile. Eşimin bukadar patlaması biraz o yüzden, biraz da ben boşanırım diye korktu sanırım. Çok mutlu bir evliliğimiz var, mutsuz olursam boşanmaktan çekinmeyeceğimi bilir.
Sana tavsiyem eşinin annesi hakkında eşine hiç bir şey söyleme. Yakınma ve şikayetlenme. Nedense annelerine aşıklar ve onlar dünyanın en iyi kalpli kadınları. Sadece nasıl davranacaklarını bilmiyorlar ama hep iyi niyetliler. Ne anlatırsan anlat bakışaçıları değişmiyor. Ben hep sustum eşim bnm yanımda oldu. Benim de hatalarım olsaydı sen de şunu yaptın diye savunurdu annesini büyük ihtimal.
Eşinin de yüzüne söyleme beni savunmadın diye. Eşini iyice ölç tart, onun yapabileceğinden fazlasını ondan bekleme. Annesini yok say, arama, karşılaşmamaya çalış ama kimseyi söz sahibi yapacak saygısızlıkta da bulunma.
Bi taraftan da hayatını tek başına da yaşabilecekmişsin gibi kur. Eşin ona ihtiyacın olduğu için değil sadece onu sevdiğin için ve sadece onu sevdiğin sürece onunla olduğunu bilsin. Ozaman seni elinin üstünde tutar. Seni kaybetmekten korkarsa seni mutlaka savunur. Ama bunu seni boşarım diye gözüne sokarak, yapamayacağın fakeler atarak yapma.
Maddi manevi tek başına ayakta durabileceğini bilsin yeter.