- 28 Haziran 2014
- 996
- 825
- 78
- Konu Sahibi ResimdekiHayalet
-
- #1
Merhaba arkadaslar...
Uzun zamandir kafama takiliyor ve ne yapacagimi, bu durumun normal olup olmadigini bilmiyorum.
1. Oglum 10 yasinin icinde ve ice kapanik bir cocuk. Duyanin merkezinde once ben sonra ogretmeni var ona gore. Mesela aglarsa feristahi gelse susmaz ve illa ki ben olmaliyim yaninda ve onu sevip, opmeden, konusmadan susmaz. Okulda bu durumu yok orda ben olmadigim gercegini bildiginden orda sorun yok. Bunun disinda cok kibar ve nezih bir cocuk. Asiri disiplinli, derslerinde basarili ama ne kadar desteklersem destekleyim cok fazla sosyal olmayan bir cocuk.
2. Oglum 9 yasinin icin de ve cok sosyal ve enteresan fikirleri olan bir cocuk. Karsima oturup 20 yasinda gibi konisabilen, gundemi takip eden, ilerde alacagi arabasi icin 4 yasindan bu yana para biriktirip, euroya yatirim yaptirtan, Insanlarin sordugu sorulara olagan ustu cevaplar veren vb. Cok ozellikli bir cocuk. Ogretmeni ilerde onun yeni bir sey icat edecegi konusunda cok emim. Bu cocuk bilim adami falan olur diyor.
Kisacasi su dunya da belki de haketmedigim halde bana verilmis en ozel, en guzel iki hediyem, gururum, goz bebeklerim.
Fakat ikisinde de su huy var...
Ikisi de gun icerisinde abartisiz belki 60 kere sarilip 70 kere beni opuyorlar. Bu durumdan sikayetci degilim ama bu normal mi bilmiyorum? Tamam zor bir surecten geciyorlar ama bu hep boyleydi.
Bazen ben niyim cocuk? Onlar mi? Karistiriyorum. Soyle ki mesela hasta olsam ozellikle kucuk olan cok ustume duser. Bir gece ne kada ugrastiysam yatiramadim. "Yok annecigim yatmam sen iyi olmadan, ya su icmek istersen? Ya ben uyumus olursam seni duymazsam? " dedi. Ben de oglum susarsam ben kalkarim dediysem de kabul etmedi sabahladik.
Bir yer de bir yazi okumustum. Erkek cocuklarinin anneye fazla bagimli olmasinin ilerde sorun yasatabilecegi hakkinda. Ve ondan sonra kafama takilmaya basladi. Cunku ilerde benim aklimla degil, bit birey olarak kendi akillari ile haraket etmelerini istiyorum.
Onlara her firsatta, kendilerininde dogrularinin olabilecegini, cozumleyemedikleri an da benimle paylasabileceklerini soyluyorum. Mesela bir oyuncak alacaksak onlara sadece harcayabilecekleri para miktarini belirtiyorum, rengine, modeline, islevine mudahele etmiyorum. Akillari karistiginda onlarin ne sevdiklerini hatirlarak sadece fikir veriyorum vb.
Acaba ben de mi bir sorun var? Bu kadar bagimli olmalarini ben mi sagladim? Yoksa yazidan etkilenip abartiyor muyum?
Sizce?
KONU BASLIGINI IKI DEFA YAZMISIM DUZELTEMEDIM KUSURA BAKMAYIN
Uzun zamandir kafama takiliyor ve ne yapacagimi, bu durumun normal olup olmadigini bilmiyorum.
1. Oglum 10 yasinin icinde ve ice kapanik bir cocuk. Duyanin merkezinde once ben sonra ogretmeni var ona gore. Mesela aglarsa feristahi gelse susmaz ve illa ki ben olmaliyim yaninda ve onu sevip, opmeden, konusmadan susmaz. Okulda bu durumu yok orda ben olmadigim gercegini bildiginden orda sorun yok. Bunun disinda cok kibar ve nezih bir cocuk. Asiri disiplinli, derslerinde basarili ama ne kadar desteklersem destekleyim cok fazla sosyal olmayan bir cocuk.
2. Oglum 9 yasinin icin de ve cok sosyal ve enteresan fikirleri olan bir cocuk. Karsima oturup 20 yasinda gibi konisabilen, gundemi takip eden, ilerde alacagi arabasi icin 4 yasindan bu yana para biriktirip, euroya yatirim yaptirtan, Insanlarin sordugu sorulara olagan ustu cevaplar veren vb. Cok ozellikli bir cocuk. Ogretmeni ilerde onun yeni bir sey icat edecegi konusunda cok emim. Bu cocuk bilim adami falan olur diyor.
Kisacasi su dunya da belki de haketmedigim halde bana verilmis en ozel, en guzel iki hediyem, gururum, goz bebeklerim.
Fakat ikisinde de su huy var...
Ikisi de gun icerisinde abartisiz belki 60 kere sarilip 70 kere beni opuyorlar. Bu durumdan sikayetci degilim ama bu normal mi bilmiyorum? Tamam zor bir surecten geciyorlar ama bu hep boyleydi.
Bazen ben niyim cocuk? Onlar mi? Karistiriyorum. Soyle ki mesela hasta olsam ozellikle kucuk olan cok ustume duser. Bir gece ne kada ugrastiysam yatiramadim. "Yok annecigim yatmam sen iyi olmadan, ya su icmek istersen? Ya ben uyumus olursam seni duymazsam? " dedi. Ben de oglum susarsam ben kalkarim dediysem de kabul etmedi sabahladik.
Bir yer de bir yazi okumustum. Erkek cocuklarinin anneye fazla bagimli olmasinin ilerde sorun yasatabilecegi hakkinda. Ve ondan sonra kafama takilmaya basladi. Cunku ilerde benim aklimla degil, bit birey olarak kendi akillari ile haraket etmelerini istiyorum.
Onlara her firsatta, kendilerininde dogrularinin olabilecegini, cozumleyemedikleri an da benimle paylasabileceklerini soyluyorum. Mesela bir oyuncak alacaksak onlara sadece harcayabilecekleri para miktarini belirtiyorum, rengine, modeline, islevine mudahele etmiyorum. Akillari karistiginda onlarin ne sevdiklerini hatirlarak sadece fikir veriyorum vb.
Acaba ben de mi bir sorun var? Bu kadar bagimli olmalarini ben mi sagladim? Yoksa yazidan etkilenip abartiyor muyum?
Sizce?
KONU BASLIGINI IKI DEFA YAZMISIM DUZELTEMEDIM KUSURA BAKMAYIN