Tabii, bunlar güzel şeyler ama genel anlamda maalesef çocuklar böyle şeylere takılıyorlar işte. Dediğim gibi sorunum aslında kendi çocuğum da değil, demek ki her evde böyle şeyler olabiliyor, ufacık bir şey canlarını bu kadar sıkabiliyorBiz eskiden mısır puskuluyle bebek yapardık ve daha mutluyduk. Siz de kizinizla bez bebek yapıp ona kıyafet dikebilirsiniz. Hem emeği de geçer.
Manevi paylaşımların öneminin farkindayım, bunlari zaten yapiyoruz. Demek istediğim "bebek alamıyoruz, ne yapalim" gibi bir şey degil. Bez bebek dikmek harika bir fikir ama bu konunun dışında kalıyor mesela. Her zaman her şeye sahip olunamayacagini anlamak için küçükler diye düşünüyorum. Ya da benim aynı oyuncağım yok ama annemle özel paylaşımlarınız daha fazla demek için küçükler. Bir de dediğim gibi tüm çocuklar adına üzüldüm birden. Demek ki her evde böyle kiyaslamalar olabiliyor. Bu yaşta olmaz sanıyordum.Bir eğitimci olarak, çocuğunuza parayla alınamayacak birşeyler vermenizi öneririm. Birlikte bebek dikin manevi değeri olsun,o yaşta zaten maddi boyutu algılayamazlar mesela henüz marka gibi şeyleri bilmiyordur. Hep mamevi değeri olan şeylerin daha kıymetli olduğunu anlatın mesela büyüdüğünde de şu arkadaşıma şunu almışlar ben de istiyorum dediğinde ama sen onunla oynarsan bizimle vakit geçirmezsin biz onun yerine birlikte haftasonu at binmeye gidelim diyin mesela( tabi sizin yaratıcılığınıza kalmış) :)
Elbette , zaten her hafta paylaşıyorlar. Paylaşım konusunda sıkıntımız yok. Ben şaşırdım işte, hazmedemedim:)Oyuncak günün mantığı oyuncakları paylaşmaktır.
Kızınıza oyuncak gününde Anna'yı kardeşi Elsa'nın yanına götürmesini, arkadaşıyla birlikte oynamasını, onda da Anna olmadığını, o iki bebeğin kardeş olduğunu ve onları bir araya getirerek oyun kurmalarını anlatabilirsiniz.
Hatta filmi de izleyin beraber, o filmde kardeşlik çok güzel verilmişti. Belki işe yarar.
Yaşaya yaşaya öğrenecekler. :)Elbette , zaten her hafta paylaşıyorlar. Paylaşım konusunda sıkıntımız yok. Ben şaşırdım işte, hazmedemedim:)
Çok haklısınız, ne kadar cümbüş, o kadar az hayalgucu. Kizkardesini de birlikte diyalog kurmak için almayı hemen kabul ettim. Şimdi babasıyla gittiler, dönünce tepkisini göreceğiz :)Oyuncaklara ekstra özellikler entegre ederek, çizgi kahramanların oyuncaklarını yaparak çocukları resmen tüketici sınıfına dahil ediyorlar malesef. Çocuğum yok ama kızınız gözünüzün önüme geldi, ben de duygulandım. Bunu çocuğa nasıl anlatmalısınız bilemiyorum ama daha sade olanı alarak doğrusunu yapmışsınız. Bir dönem oyuncak tasarımı yaptığım için çok fazla makale okumuştum ve bu makaleler çok özellikli, yanarlı dönerli oyuncakların çocukların hayal gücünü körelttiğini söylüyorlar. Umarım kızınız en kısa zamanda oyuncağından keyif almaya başlar :)
O zaman şeyle söyleyeyim, orta hali bi ailenin çocuğu olarak büyüdüm, okurken istediğim herşeyi alıp giyemiyorum o zaman ben de beğendiğim şeyleri dikerim diyerek dikiş dikmeyi öğrendim, Odamdaki dolabı değiştiremiyorlar diye dolabımı kendi istediğim renge boyadım. İyi ki de her istediğimi yapamadılar , her istediği yapılmış bi kuzenimin kızı var 17 yaşında nasıl sığ bi genç kız oldu çok üzülüyorum. Kızınız da küçükken üzülür belki ama büyüdüğünde iyi ki der. O yüzden siz de çok önemli ihtiyaçlarını alın gerisine de üzülmeyin.Manevi paylaşımların öneminin farkindayım, bunlari zaten yapiyoruz. Demek istediğim "bebek alamıyoruz, ne yapalim" gibi bir şey degil. Bez bebek dikmek harika bir fikir ama bu konunun dışında kalıyor mesela. Her zaman her şeye sahip olunamayacagini anlamak için küçükler diye düşünüyorum. Ya da benim aynı oyuncağım yok ama annemle özel paylaşımlarınız daha fazla demek için küçükler. Bir de dediğim gibi tüm çocuklar adına üzüldüm birden. Demek ki her evde böyle kiyaslamalar olabiliyor. Bu yaşta olmaz sanıyordum.
Ben de eğitimciyim ama okul öncesi olmadığım için çok detaylı bilmiyorum. Sizce 4 yasindaki bir çocuk "ama bunun müziği nerdeee" diye baktığında ne demek gerekir? En doğru yaklaşım nedir?O zaman şeyle söyleyeyim, orta hali bi ailenin çocuğu olarak büyüdüm, okurken istediğim herşeyi alıp giyemiyorum o zaman ben de beğendiğim şeyleri dikerim diyerek dikiş dikmeyi öğrendim, Odamdaki dolabı değiştiremiyorlar diye dolabımı kendi istediğim renge boyadım. İyi ki de her istediğimi yapamadılar , her istediği yapılmış bi kuzenimin kızı var 17 yaşında nasıl sığ bi genç kız oldu çok üzülüyorum. Kızınız da küçükken üzülür belki ama büyüdüğünde iyi ki der. O yüzden siz de çok önemli ihtiyaçlarını alın gerisine de üzülmeyin.
Paramız buna yetti demek en doğrusu.Ben de eğitimciyim ama okul öncesi olmadığım için çok detaylı bilmiyorum. Sizce 4 yasindaki bir çocuk "ama bunun müziği nerdeee" diye baktığında ne demek gerekir? En doğru yaklaşım nedir?
Onunla da ilgili bir yazı okumuştum, para olmadığı için aileyi suclayabiliyorlarmis, mutsuzluğa itiyormus çocukları, neden paramız yok gibi sorular başlıyormuş bu sefer. Offf ince eleyip sık dokuyacagiz diye kafayı yiyecez:)Paramız buna yetti demek en doğrusu.
Ben de değilim ama yaşadı maalesef. Onun yaşamasından daha çok ben ne diyeceğimi bilemediğim için kendime kızdım. Hala da bilemiyorum tam olarak . "Seninki farkli" dedim:)çocuklara her istediginin alınması taraftarı degilim. elindekinin kıymetini bilmesi açısından. ama kızına üzüldüm inşallah hayal kırıklığı yaşamamıştır.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?