Bir Avuç Kan, Bir Avuç Toprak: Çanakkale
Yaşar Aksan
Cephede savaş son hızıyla devam ediyordu. Bombalar patlıyor, Mehmetçikler birer birer toprağa düşüyordu. Cephe gerisinde ki sıhhiyelerde doktorlar ve hemşireler yaralılara yetişemiyorlardı. Durumu ümitsiz olanlar bir kenara ayrılıyor, iyileşecek gibi olanlarla ilgileniliyordu. Vücudunun büyük bölümü parçalanmış, bağırsakları dışarı çıkmış bir Mehmetçik getirildi. Doktor onu görünce: 'Götürün bunu diğeri...' dedi. O sırada yaralı asker: ' Baba benim.'deyince doktor: 'Oğlum! Oğlum! ' diyerek sarıldı. Ama yapılacak hiçbir şey yoktu. Yeni gelen, ağır yaralı, başka bir askerle ilgilenmek zorundaydı. Kendi oğluna ancak ertesi gün sıra gelmişti. Ama oğlu çoktan toprağa verilmişti.
'Çekiyorum tetiği... Çekiyorum, çekiyorum; tüfek patlamıyor, ateş etmiyor...'Tüfek bozuldu herhalde, bak hele! ' diyorum yanımdaki arkadaşıma; 'Benim tüfek bozulmuş.' Bir bakıyor benden yana: 'Senin parmağın kopmuş! ' diyor. 'Şehitlik üstün makam hiçbir paha biçilmez. Kalb'de iman oldukça Çanakkale geçilmez.'
M. Akif Ersoy