Neden evlendiniz bu adamla?
İyi biri zannettim
Sapla samanı karıştırmak...kendi annesi hasta olsa sanki gitmeyecek mi? Sizin annenize gitmek istemeniz lüks mü hastayken ozellikle? annesinin altindaİyi akşamlar arkadaşlar. Nerden başlasam bilmiyorum. Kafam o kadar dolu o kadar yorgun ki.. İki hafta önce annemin kanser olduğunu öğrendik. Çok zor bi süreç başladı.
O günden beri hatta daha öncesinden beri canım çok sıkkın. İnşallah iyi olucak annem.
Patoloji sonucunu beklediğimiz süreçte bile iki kez saçma sebeplerle kavga etti benim koca benimle. Ben bana en çok destek olması gereken kişi sensin deyince barıştı anca.
Sonuç çıkınca yanına gitmek istedim memlekete. Biz doğudayız. Onun izin alması sıkıntı. Önce çocukları götürme annemle ablam gelir bakar sen tek git dedi. Sonra ben istemeyince çocuklarla bizi götürmeye karar verdi. Bi haftasonu götürüp diğer haftasonu gelip geri alıcak diye anlaştık.
Neyse götürdü bizi bıraktı. annemin yanında sadece yarım saat durdu ve gitti. Sonra hafta boyunca bana tavırlı gibiydi. Çocuklarımı çok özledim. Bu istisnai bir durumdu bi daha böyle bişey olmicak dedi.
Haftasonu geldi bizi almaya ve yine sadece 5 dk durdu annemin yanından sonra çıktık gittik kayınvalideye. Ertesi gün de erkenden yola çıktık. Dönüşte yola çıkar çıkmaz “ bak ben seni annene götürdüm sen hala doğu dönüşünde benim annemin altında oturmak istemiyosun nankörsün” demeye başladı. Doğuya geldiğimizden beri bana bu konuda baskı yapıyor. Ben de bu böyle kıyaslanacak bi konu değil zamanı geldiğinde konuşuruz bu konuyu dedim. Yol boyu nankörsün deyip durdu.
Eve geldik. 22 aylık ikizlerle geçen işkence gibi yedi sekiz saatlik yolculuktan sonra o alışveriş yaptı geldi oturdu. Ben valizleri boşalt eşyaları yerleştir çamaşır makineye at ser çocukların üstünü altını değiş yemeklerini yap karınlarını doyur bu kadar işle uğraşırken bana gelmiş çay demle diyo. Tepem attı çok yoruldum çayı da sen demle dedim. Ben yokken buzdolabı silip salonu süpürmüş bu yüzden ondan bişey istemicekmişim nankörmüşüm vs. Daha birsürü laf saydı. Üç gündür konuşmuyoruz. Yatağını da ayırdı. Burda bana ondan başka destek olacak gerçekten kimse yok. Kendimi o kadar kötü hissediyorum ki annem bu haldeyken nasıl bana böyle davranır aklım almıyor. Hem ev hem iş hem çocuklar bi de bu kadar stres beni çok etkiledi. Kendimi hem bedenen hem ruhen çok yorgun hissediyorum. Çaresiz gibi hissediyorum. Annemi mi düşüneyim onunla olan kavgamı mı düşüneyim ben işe mi yetişeyim çocuklara mı yetişeyim. Tek başıma bu kadar şey ağır geliyor bana.
Biraz uzun oldu kusura bakmayın. Dertleşecek kimsem yok ve burası beni biraz olsun rahatlatıcak.
Neden kadınlar her işe yetişmek zorunda Türk toplumunda anlamıyorum böyle eşlerden tiksinti geldi bana artık. Biriside bende var çünki Allah Sabırlar versin ne diyeyim hep idare eden taraf bizleriz.İyi akşamlar arkadaşlar. Nerden başlasam bilmiyorum. Kafam o kadar dolu o kadar yorgun ki.. İki hafta önce annemin kanser olduğunu öğrendik. Çok zor bi süreç başladı.
O günden beri hatta daha öncesinden beri canım çok sıkkın. İnşallah iyi olucak annem.
Patoloji sonucunu beklediğimiz süreçte bile iki kez saçma sebeplerle kavga etti benim koca benimle. Ben bana en çok destek olması gereken kişi sensin deyince barıştı anca.
Sonuç çıkınca yanına gitmek istedim memlekete. Biz doğudayız. Onun izin alması sıkıntı. Önce çocukları götürme annemle ablam gelir bakar sen tek git dedi. Sonra ben istemeyince çocuklarla bizi götürmeye karar verdi. Bi haftasonu götürüp diğer haftasonu gelip geri alıcak diye anlaştık.
Neyse götürdü bizi bıraktı. annemin yanında sadece yarım saat durdu ve gitti. Sonra hafta boyunca bana tavırlı gibiydi. Çocuklarımı çok özledim. Bu istisnai bir durumdu bi daha böyle bişey olmicak dedi.
Haftasonu geldi bizi almaya ve yine sadece 5 dk durdu annemin yanından sonra çıktık gittik kayınvalideye. Ertesi gün de erkenden yola çıktık. Dönüşte yola çıkar çıkmaz “ bak ben seni annene götürdüm sen hala doğu dönüşünde benim annemin altında oturmak istemiyosun nankörsün” demeye başladı. Doğuya geldiğimizden beri bana bu konuda baskı yapıyor. Ben de bu böyle kıyaslanacak bi konu değil zamanı geldiğinde konuşuruz bu konuyu dedim. Yol boyu nankörsün deyip durdu.
Eve geldik. 22 aylık ikizlerle geçen işkence gibi yedi sekiz saatlik yolculuktan sonra o alışveriş yaptı geldi oturdu. Ben valizleri boşalt eşyaları yerleştir çamaşır makineye at ser çocukların üstünü altını değiş yemeklerini yap karınlarını doyur bu kadar işle uğraşırken bana gelmiş çay demle diyo. Tepem attı çok yoruldum çayı da sen demle dedim. Ben yokken buzdolabı silip salonu süpürmüş bu yüzden ondan bişey istemicekmişim nankörmüşüm vs. Daha birsürü laf saydı. Üç gündür konuşmuyoruz. Yatağını da ayırdı. Burda bana ondan başka destek olacak gerçekten kimse yok. Kendimi o kadar kötü hissediyorum ki annem bu haldeyken nasıl bana böyle davranır aklım almıyor. Hem ev hem iş hem çocuklar bi de bu kadar stres beni çok etkiledi. Kendimi hem bedenen hem ruhen çok yorgun hissediyorum. Çaresiz gibi hissediyorum. Annemi mi düşüneyim onunla olan kavgamı mı düşüneyim ben işe mi yetişeyim çocuklara mı yetişeyim. Tek başıma bu kadar şey ağır geliyor bana.
Biraz uzun oldu kusura bakmayın. Dertleşecek kimsem yok ve burası beni biraz olsun rahatlatıcak.
İyi akşamlar arkadaşlar. Nerden başlasam bilmiyorum. Kafam o kadar dolu o kadar yorgun ki.. İki hafta önce annemin kanser olduğunu öğrendik. Çok zor bi süreç başladı.
O günden beri hatta daha öncesinden beri canım çok sıkkın. İnşallah iyi olucak annem.
Patoloji sonucunu beklediğimiz süreçte bile iki kez saçma sebeplerle kavga etti benim koca benimle. Ben bana en çok destek olması gereken kişi sensin deyince barıştı anca.
Sonuç çıkınca yanına gitmek istedim memlekete. Biz doğudayız. Onun izin alması sıkıntı. Önce çocukları götürme annemle ablam gelir bakar sen tek git dedi. Sonra ben istemeyince çocuklarla bizi götürmeye karar verdi. Bi haftasonu götürüp diğer haftasonu gelip geri alıcak diye anlaştık.
Neyse götürdü bizi bıraktı. annemin yanında sadece yarım saat durdu ve gitti. Sonra hafta boyunca bana tavırlı gibiydi. Çocuklarımı çok özledim. Bu istisnai bir durumdu bi daha böyle bişey olmicak dedi.
Haftasonu geldi bizi almaya ve yine sadece 5 dk durdu annemin yanından sonra çıktık gittik kayınvalideye. Ertesi gün de erkenden yola çıktık. Dönüşte yola çıkar çıkmaz “ bak ben seni annene götürdüm sen hala doğu dönüşünde benim annemin altında oturmak istemiyosun nankörsün” demeye başladı. Doğuya geldiğimizden beri bana bu konuda baskı yapıyor. Ben de bu böyle kıyaslanacak bi konu değil zamanı geldiğinde konuşuruz bu konuyu dedim. Yol boyu nankörsün deyip durdu.
Eve geldik. 22 aylık ikizlerle geçen işkence gibi yedi sekiz saatlik yolculuktan sonra o alışveriş yaptı geldi oturdu. Ben valizleri boşalt eşyaları yerleştir çamaşır makineye at ser çocukların üstünü altını değiş yemeklerini yap karınlarını doyur bu kadar işle uğraşırken bana gelmiş çay demle diyo. Tepem attı çok yoruldum çayı da sen demle dedim. Ben yokken buzdolabı silip salonu süpürmüş bu yüzden ondan bişey istemicekmişim nankörmüşüm vs. Daha birsürü laf saydı. Üç gündür konuşmuyoruz. Yatağını da ayırdı. Burda bana ondan başka destek olacak gerçekten kimse yok. Kendimi o kadar kötü hissediyorum ki annem bu haldeyken nasıl bana böyle davranır aklım almıyor. Hem ev hem iş hem çocuklar bi de bu kadar stres beni çok etkiledi. Kendimi hem bedenen hem ruhen çok yorgun hissediyorum. Çaresiz gibi hissediyorum. Annemi mi düşüneyim onunla olan kavgamı mı düşüneyim ben işe mi yetişeyim çocuklara mı yetişeyim. Tek başıma bu kadar şey ağır geliyor bana.
Biraz uzun oldu kusura bakmayın. Dertleşecek kimsem yok ve burası beni biraz olsun rahatlatıcak.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?