Yazim biraz uzun olabilir kusura bakmayin arkadaslar. Ama icimi döküp ferahlamam lazim. Gercekten artik zerre gucum kalmadi. Belki bir yol gosteren olur. Ben 21 yasindayim. Ve su yasa kadar hic bir sekilde hicbir konuda kendime guvenemedim .kendimi bildim bileli ozguven eksikligiyle yasadim. Kucuklukten veri ailem haric herkesin yaninda cok utanirmisim yani acayip utangac bir tipmisim. Bazi konularda ailemdende utaniyorum. Mesela asla suanda bile kimsenin yaninda sarki soylemem annem bana der kizim sen hic sarki soylemezmisin filan diye. Utaniyorum sadece kendimle basbasa kaldığımda rahatliyorum, mesela kimsenin yaninda aglayamam. Tv izliyorum mseela cok duygusal bir sahne geliyor. Aglamamak icin kendimi zor tutuyorum,gozlerimin dolmasina bile izin vermiyorum.ilkokul lise donemlerim cok sikintiliydi cevre ve arkadas acisindanda oyle, mesela kokay kolay arkadas edinemezdim. Hic edinemezdim hatta, cevreye kolay alisamam bir ortama. Arkadas grubum vardi ilkokulda ve lisede onlarda surekli birbirinin kuyusunu kazma pesindeydi ben bunlari gördükçe insanlara olan inancım kalmadi. Mesela lisede de cok zor arkadas edindim. Allahtan eski bir tanidigin sinifina rastgeldim birlikte okuduk. Lise 1 de sevgilim olmustu mesela. Ve baskada hic olmadi onunlada ayrıldık oda şöyle oldu. Ben kendimi begenmiyorum guvenmiyorum,ama cevremdekilerde cok cekici oldugumu soylerler .ama onemli olan buna benim inanmam , neyse kendime ozgivenimyok. Cok utangacim bu yuzden sevdiğim cocuk benden sıkılır diye dusundum .biraz ciktik ayrildik fln .sonrs bu mezun oldu .ben bunu faceden buldum ekledim. Konustuk tekrar cikmaya basladik filan .sonra beni başkası icin bıraktı. Ama ben bunu gerçekten cok sevdim halada onu seviyorum ve 5 yildir bekliyorum.8 ay filan cik ayril yaptik surekli en sonrada 3 bucuk ay ciktik en sondada ben bıktım davranislarindan ayrıldım son noktayi koydum. Bu beni birkac kere aradi sonra aramayi kesti .1 ay sonra kendisine manita yapti halada beraberler. Yani kisacasi benim hayatim ssurekli kaybetmekle gecti. Hep ezikligimden utangacligimdan kaybettim. Ve artik yoruldum. Is hayatına atilmak filan benim icin kabunc mesela .hic umudum kalmadi surekli boyle ezik suclu hissedicem kendimi. Aileme gelecek olursak 2 abim var 2siylede aram iyi.babam desen sorumsuzun teki. Bir elimi tutup gezdirmisligi yok. Kucukkende bioyleydi hic birimizle ilgilenmezdi .annem buyuttu bizi. Boyle bir hayat iste . babamdan nefret ediyorum. İnsanları sevemiyorum artik, kimseyle selamlasmak konusmak istemiyorum nefretle bakiyorum herkese. Kuruntuluyum surekli,annem bana sürekli soguk soguk kizsin diyip diyip duruyor . ve bu beni yaraliyor bu yuzden sevgilimle ayrildikzaten annemde boyle soyleyerek beni yaraliyor. Boyle olmak benim elimde degil napayim . bazen annemin bunlari benim canimi acitmak icin soyledigini dusunuyorum. Gerçekten yoruldum düşüncelerim sacmalamaya basliyor iyice.