Kayıtsız ve ilgisiz aile modeline yaşamımızın şartlarında rastladığımız bir kavramdır. Ben okulöncesi eğitimi öğretmeniyim,bizler birer birey yetiştiriyoruz ve bu yetiştirdiğimiz bireyler geleceğin yetişkinleri olma adayı. Çocuklar ilk eğitimini aile yanında alır yani aile, çocuk için bir modeldir. İlerleyen yaşlarda çocuğun gösterdiği olumsuz davranışların nedeni de aile içinde ki tutumdur. Olumlu bir yetişkin olumlu bir çocukluk evresinden doğar. Ben,elimden geldiğince bu tür sorunları olan kişilere yardım babında elimden gelen tüm yardımları esirgemeden yapıyorum. Burada önemli olan İLETİŞİM...
Sizin yaşınız 20. Avustralyalı bir psikolog,ergenlik döneminin 28 yaşına kadar devam ettiğini söylüyor. Ve bu dönemler kişisellik ve duygusallık yönünden çok önemli olduğunu vurguluyor ve "eğer çocuğunuz 20'li yaşlardaysa onunla oturup bir arkadaş gibi konuşup,ne yapmaya ihtiyacı olduğunu tartışmalısınız çünkü gençlerimiz birçoğu bundan hoşlanır" diye belirtiyor. Yazınızı okudum ve gerçekten çok karamsarlık içinde olduğunuzu diğer arkadaşlar gibi bende anladım. İlaç bir yardımcı değildir, sadece o anlık sizi sakinleştirici özellik gösterir ve bu ilaçların uzun süreli kullanımlarının çok zararlı olduğunu biliyorum. Öncelikle ilaç kullanımınızı bırakmayı deneyin onun bağımlılığından kaçının. Daha sonra sakin bir şekilde olumlu düşünmek için kendinize bir ortam yaratın ve yaşadıklarınızı gözden geçirerek kimi yerde kendinizi yargılayın ve arda kalan sorunlarınızı ise sizi dışladığını düşündüğünüz kişilerle konuşun. Bakın konuşmayı deneyin demiyorum KONUŞUN... Sonuçta siz yetişkin bir genç bireysiniz söz hakkına sahipsiz ilerleyen yıllarda bir yuva kuracak ve aile sorumluluğunu alacaksınız ,sizinde çocuklarınız olacak ve onlara gereken eğitimi ilk siz vermeye başlayacaksınız. Ailenizin içinden sıyrılmayı değil onlarla daha fazla zaman geçirerek ,sizi mutsuz eden olguları onlara aleni bir şekilde sunun. Onlarında kendi çaplarında yer alan hatalarının farkındalığına varmalarını sağlayın. Bir velimin 18 yaşındaki kızı annesine bir mektup yazmış ,velim bana bunu getirdi okudum ve 1 hafta süreyle velim ile sürekli okul çıkışı okulda görüşmelerim oldu. Sonuç olumlu .Dediğim gibi iletişim çok önemli,anlatmak çok önemli,empati kurmak çok önemli hele hele kendini ifade etmek en önemlisi. Sizde kendinizden bir emin şekilde aileniz ile konuşun özgüveninizi kırmayın lütfen...
YAZILAN MEKTUBUN İÇERİĞİ
Her zaman sizin için bir yük olduğumu düşündüm.Aslında bunun gerçeklik payıda yok değil.
Beklemediğiniz bir anda ve sanırım çok yanlış bir zamanda geldim.
Siz kendi sorunlarınızla o kadar meşguldünüz ki,ne beni fark etmeye ne de bana ilgi ve sevgi göstermeye zaman bulabildiniz.
Gidermeye çalıştığınız o kadar sorun vardı ki,sürekli birbiriniz ile tartıştınız,sürekli kavga ederken yanı başınızda yaptıklarınıza bir anlam veremeyen ve sadece bir tutam sevgi için saatlerce gözyaşı döken biri vardı.
Ben büyüdükçe ,sanki benden daha da uzaklaşmaya başladınız.
Sorumluluklarımı almaktan kaçtınız,bana ait olan şeyler sizi korkuttu hep.Yaptığım herşeyin sorumluluğunu almaktan kaçtınız.
Bana ait problemleri çözmekten kaçtınız.
Sizin yanınızda kendimi hep değersiz ve hiçbir işe yaramayan biri gibi hissettim.Halen böyle hissediyorum.
Ve bazen diyorum ki;"Hiç mi bir şeyi haketmiyorum?" En azından birazcık sevgi ve ilgi...
Evet şimdiye kadar sizden beklediğim halde alamadığım sevgiyi ve ilgiyi, şimdi sağda solda kısaca nerde bulursam oradan alacağım.Yalancı ilgi'de olsa beni çekecek biliyorum..
Kendimi güçlü göstermekten de bıktım artık..Gerçekten güçlü olmak isterim ama olamıyorum.Dışarıdan bakıldığında güçlü bir insan olarak görünüyorum,aslında yardıma muhtaç ve ilgiye ihtiyaç duyan biri olduğumu kimse bilmiyor.
Bir gün kendi çocuğum olduğunda,sizden alamadığım sevgiyi sonuna kadar vereceğim ve ona kendisinin bir yük değil de benim için harika bir hediye olduğunu hissettireceğim...
BU GÜNÜNÜZE OLUMLU BAKIN Kİ,GELECEĞİNİZ AYDINLANSIN...
