Merhaba
E
esra3344
,
Acınızı yaşamış biri olarak, sizi içimde ve yüreğimde hissettim. Neler yaşadığınızı, içinizde kalan hevesleri ve sonrasında gelen hayal kırıklıklarını; dile gelmeyen, tarif edilemeyen onca duyguyla baş etmeyi... Gerçekten çok zor. Bu süreci bir nebze olsun tamir edebilecek tek şey, sizin de belirttiğiniz gibi, Allah’ımızın bize bahşettiği güzellikler... Başınız sağ olsun. Cennette kavuşmanız duasıyla...
Doktorlar, ne yazık ki olay anında ve sonrasında gerekli ilgiyi göstermiyor ve yönlendirme yapmıyor. İlk bebekte ciddi bir tecrübesizlik oluyor; o an çok savunmasız ve çaresiz kalıyorsunuz. Bu yüzden doğum sonrası araştırmalar konusunda kendinizde eksiklik görmeyin; bu tamamen doktorunuzun ilgisizliği. Ve sizi yargılamaya kalkan insanlardan kesinlikle uzak durun. Ben de aynı şekilde davrandım.
Açıkçası bu konuları en yakınıyla bile konuşabilen var mı, bilemiyorum. Ailelerimiz ve yakınlarımız derdimizi dinlemektense daha kötüsünü anlatıp halimize şükretmemiz gerektiğini söylüyorlar. Elbette şükürsüz değiliz. Ancak insan o an sadece içindekileri yargılanmadan, sorgulanmadan dökmek istiyor. Geride, sizsiz ve sizi eksik hisseden bir hayat kalıyor. Bu yüzden akıl sağlığınızı ve ruh sağlığınızı korumanız çok çok önemli. Size iyi gelmeyen insanlar bu mesafeyi hak ediyor. Sizin aşamadığınız acılarınızın üzerinde kolayca yorum yapmaya kimsenin hakkı yok. Konuya bu şekilde sert bakarsanız, kendinizi bu insanlardan da korumuş olursunuz diye düşünüyorum. Ben öyle yaptım...
Aynı yıl doğum yapmış arkadaşlarımın, akrabalarımın çocuklarını sevemiyorum. İstemsizce kıyaslama yapılıyor içten içe. Hele ki hazırladığınız eşyalar, kıyafetler... Dokunulamıyor bile. Gerçekten tarifi çok zor, çok ağır... Allah’ım en doğru zamanda kucağınıza almayı nasip etsin. Beni bir nebze olsun teselli eden tek şey, "Defalarca doğum yapmış olsak bile, her gebeliğin kendine has bir öyküsü vardır." düşüncesi oldu. Yaşadığımızı tekrar yaşamamak umuduyla...
Benim hiç çocuğum olmadı. 2022 yılından beri ruhen ve bedenen sağlıklı olamadım. Bu sene gebelik planlamasına başladık. Henüz hamile değilim ama çok heyecanlı ve pimpirikli oldum. Bu yüzden psikologdan yardım alıyorum; birinin beni anlaması bana iyi geliyor. Doktor bu süreçte çok etkili. Kolay ulaşabileceğiniz, alanında iyi bir doktor olması ve mutlaka bir perinatoloji uzmanıyla süreci takip etmek gerekiyor. Tabii ki tek doktorla kalmamak da önemli. Hem özelde hem devlette gidebileceğiniz doktorlarınız olsun. Benden alınan tahliller, Tıbbi Genetik bölümünde yapıldı. Gen testleri, enfeksiyon hastalıkları araştırıldı. Tabii en önemlisi, şeker, tansiyon, pıhtılaşma bozuklukları gibi hastalıklara da bakıldı.
Gen testlerinde anlamlı bir sonuç çıkmadı. Doktorun önerisiyle, tüm riskleri taşıyormuş gibi önlem alarak gebeliği yöneteceğimizi söyledi. Bu durumda “Hazır mıyım?” diye soracak olursanız, ben hâlâ o koltuğa, o ultrasona oturduğumda nefes alamıyorum. Henüz aşamadım. Ancak eşim çok istiyor. Yolda bir yerde küçük çocuk gördüğünde gözleri doluyor ve tanımadığı insanların çocuğunu bile izin alarak seviyor. Onun bu halinde bile kıyamıyorum. Rabbim, yüreğimize İnşirah Suresi’nin ferahlığını versin.
Sizin gebeliğinizin sonlanması kaçıncı haftada oldu? Aradan ne kadar zaman geçti? Bu süre zarfında hiç muayene olmuş muydunuz?
Bu süreçte tek tavsiyem, size iyi gelmeyen insanlarla konuşmayın. Kimsenin sizi eksik hissettirmesine, hata aramaya çalışmasına ve en önemlisi de acınızın üzerinden konuşmasına izin vermeyin. Biraz da olsa cesaretiniz varsa, üzerinden zaman da geçtiyse (en az bir yıl kadar), doktor kontrolünde gebelik planlayın. Ben 3 sene öteledim. Ancak ne kadar zaman geçerse geçsin, hatırladığım anda hâlâ acı acı yutkunuyorum. Acı ile yaşamayı öğrendim. Ne yazık ki, geçmiyor...
Kolaylıkla kavuşmanız duasıyla...