Gözlerim dolu dolu okudum yazdıklarınızı… Hikayeler farklı ama hisler aynı… İnanın, insanın içine düşen o yangın ve boşluk hissi hiç geçmiyor. Zaman geçse de yaşananları anlatırken sanki daha yeni olmuş gibi oluyor; aynı acı, aynı titrek ses… Hâlâ doktora konuyu anlatırken sesim titremeden, gözüm dolmadan konuşamıyorum. Acımızda boğuluyoruz…
Sizinki daha çok yeni sayılır… Bedeniniz iyileştikçe en azından biraz olsun hafiflersiniz, çünkü sürekli aklı meşgul eden bir acı bu. Neden mi böyle söylüyorum? Çünkü sezaryen sonrası dikiş ağrıları, karındaki seyirmeler, sanki hâlâ hamileymişsiniz gibi hissettiren o kıpırtılar… Organların yeniden yerleşme süreci, her defasında sizi istemeden de olsa o günlere götürüyor. Ne yaparsanız yapın, konu zihninizden çıkmıyor. Kalabalıklar içinde bile içinizde hep o süreci, o günü yaşıyorsunuz.
Yolda, işte, markette… Ansızın süzülen gözyaşları… İnsan çok kırılgan, çok hassas oluyor. Ve dediğiniz gibi; çevrenin vermediği desteği, insan kendi kendine vermeye çalışıyor. Konuşmak isterseniz de “gençsin, yeniden yaparsınız, canınıza bir şey olmasın” gibi cümleler daha da moral bozuyor. Bir de üstüne yargılayıcı tavırlar… Sizin acınız yetmezmiş gibi herkes o gün kendi yaşadığını anlatıyor, sanki sizin acınızdan bir adım öne geçmeye çalışıyorlar.
Eşimim annesini aslında çok severim ama doğum sonrası gittikleri mezarlık ziyaretinde, “sana oğlunun kokusunu, selamını getirdik; ben ölünce torunumun üstüne beni gömün” demesiyle aklımı kaçıracak gibi oldum. Kendime bu kadar yabancılaştığım, zor nötrleştirdiğim bir öfke yaşadım. Derken doğumdan sonra ilk bayramda yine mezarlığa gitmek istemesi… O gün gözlerinin önünde üzüntüden hastalandım. Ama hâlâ, mezarın hangi adada olduğu, ne kadar para ödendiği gibi konuları rahatlıkla konuşması inanılmazdı…
Üç yıldır mezarlığa gidemedim. Gidemedim… Defin işlemlerini dahi soramıyorum. Ben hastaneden taburcu olmadan defin yapılmıştı. Yapayalnız kaldım. Ailem başka şehirde, eşimin memleketindeyim. Annem gelmek istedi ama burayı bilmiyordu. Ona da haber veremedik, yaşlı, evde yalnız kalıyordu; ona da bir şey olur diye korktuk…
Herkesin kundaklara sardığı bebeğini kefene sarmak… Aklıma geldikçe dayanamıyorum. Zaten acılısınız, bir de üzerine kimse baş sağlığı bile dilemeden “nasıl oldu, anlatsana” gibi sorular… Her biri başka bir yara.
Siz gebelikte sorunlar yaşasanız da insan içindeki umudu kaybetmiyor. Konduramıyor bebek ölecek diye… Umutla bekliyor. Ama düşünüyorum da; içimde bir can taşırken, onun canı uçtuğunda bunu hissedememek… Uyurken mi öldü, yürürken mi, gülerken mi… Ben kendi dünyamda yaşarken içimdeki can nasıl uçabildi? Yavrum ölmüş de benim nasıl haberim olmamış… Yazıya, kelimelere yetmeyen, tarifsiz duygular, kırılganlıklar… Yaz yaz bitmiyor…
Ama biliyorum ki Rabbim bizi de sevindirecek. Sağlıklı, sıhhatli kavuşmalar nasip edecek. Büyük bir sınavdan geçtik… Dilerim, bu sınavı geçmişizdir de hem cennette hem dünyada mükâfatını verir bize. Yüreği yaralı tüm annelere hem ruhen hem bedenen şifa diliyorum. Dua edelim ki, kuş gibi hafif, kolay geçsin ve yavrularımıza kavuşalım.
Eğer kendinizi bedenen biraz iyi hissediyorsanız çok da zaman kaybetmeye gerek yok. Ruhun iyileşmesi zaman alıyor, ama belki de kucağınıza aldığınızda her şey geride kalacak. Biz o gün zamanı durdurmuş gibi kaldık…
Üç yıl… Kısa ama bir o kadar da uzun… İyi ki çalışan biriyim. Doğum izninden sonra işe başlamak, evde olmamak bana iyi geldi. Ama bir de ansızın ortaya çıkan bebek eşyaları… Eşim çoğunu ben gelmeden toplatmıştı ama kalanlar, en umulmadık zamanda karşıma çıkıyor. İçim burkuluyor. İhtiyaç sahiplerine vermek istiyorum ama ellerim gitmiyor. Öylece kaldılar… Tekrar bebek olursa bile sanki onları kullanamam gibi geliyor.
Ve evet… Kesinlikle inanıyorum, nazar haktır. Ve yaşadıklarımızın nazarla ilgili olduğunu da düşünüyorum. Eğer tekrar hamile kalırsak, çevremde kimseyle paylaşmayı düşünmüyorum. İnsanlar fersah fersah yol alırken kimseye imrenmezken, bizim dirhem dirhem yaşadıklarımızı gözlerinde büyütmeleri… Eşimim kuzeni doğum yaptı bu bayramda. Çok bol giyinmişti, kilo aldı sandık. Meğer hamileymiş, doğum yapınca öğrendik. Açıkçası ben de bu şekilde gizlemeyi planlıyorum.
Eşinize ve size Allah uzun ömürler versin. İçinizdeki hasrete kolaylıkla kavuşmayı nasip etsin. Ne yaşamış olursak olalım; eğer Allah yaşamasını isteseydi, bir vesile yaratırdı. Demek ki Rabbim yavrularımızı cenneti için yaratmış. Onları bize vesile kıldıysa, vardır bir hayır, vardır bir hikmet… Buna tutunup içimizi serinletmemiz gerek…
Gözlerim dolu dolu okudum yazdıklarınızı… Hikayeler farklı ama hisler aynı… İnanın, insanın içine düşen o yangın ve boşluk hissi hiç geçmiyor. Zaman geçse de yaşananları anlatırken sanki daha yeni olmuş gibi oluyor; aynı acı, aynı titrek ses… Hâlâ doktora konuyu anlatırken sesim titremeden, gözüm dolmadan konuşamıyorum. Acımızda boğuluyoruz…
Sizinki daha çok yeni sayılır… Bedeniniz iyileştikçe en azından biraz olsun hafiflersiniz, çünkü sürekli aklı meşgul eden bir acı bu. Neden mi böyle söylüyorum? Çünkü sezaryen sonrası dikiş ağrıları, karındaki seyirmeler, sanki hâlâ hamileymişsiniz gibi hissettiren o kıpırtılar… Organların yeniden yerleşme süreci, her defasında sizi istemeden de olsa o günlere götürüyor. Ne yaparsanız yapın, konu zihninizden çıkmıyor. Kalabalıklar içinde bile içinizde hep o süreci, o günü yaşıyorsunuz.
Yolda, işte, markette… Ansızın süzülen gözyaşları… İnsan çok kırılgan, çok hassas oluyor. Ve dediğiniz gibi; çevrenin vermediği desteği, insan kendi kendine vermeye çalışıyor. Konuşmak isterseniz de “gençsin, yeniden yaparsınız, canınıza bir şey olmasın” gibi cümleler daha da moral bozuyor. Bir de üstüne yargılayıcı tavırlar… Sizin acınız yetmezmiş gibi herkes o gün kendi yaşadığını anlatıyor, sanki sizin acınızdan bir adım öne geçmeye çalışıyorlar.
Eşimim annesini aslında çok severim ama doğum sonrası gittikleri mezarlık ziyaretinde, “sana oğlunun kokusunu, selamını getirdik; ben ölünce torunumun üstüne beni gömün” demesiyle aklımı kaçıracak gibi oldum. Kendime bu kadar yabancılaştığım, zor nötrleştirdiğim bir öfke yaşadım. Derken doğumdan sonra ilk bayramda yine mezarlığa gitmek istemesi… O gün gözlerinin önünde üzüntüden hastalandım. Ama hâlâ, mezarın hangi adada olduğu, ne kadar para ödendiği gibi konuları rahatlıkla konuşması inanılmazdı…
Üç yıldır mezarlığa gidemedim. Gidemedim… Defin işlemlerini dahi soramıyorum. Ben hastaneden taburcu olmadan defin yapılmıştı. Yapayalnız kaldım. Ailem başka şehirde, eşimin memleketindeyim. Annem gelmek istedi ama burayı bilmiyordu. Ona da haber veremedik, yaşlı, evde yalnız kalıyordu; ona da bir şey olur diye korktuk…
Herkesin kundaklara sardığı bebeğini kefene sarmak… Aklıma geldikçe dayanamıyorum. Zaten acılısınız, bir de üzerine kimse baş sağlığı bile dilemeden “nasıl oldu, anlatsana” gibi sorular… Her biri başka bir yara.
Siz gebelikte sorunlar yaşasanız da insan içindeki umudu kaybetmiyor. Konduramıyor bebek ölecek diye… Umutla bekliyor. Ama düşünüyorum da; içimde bir can taşırken, onun canı uçtuğunda bunu hissedememek… Uyurken mi öldü, yürürken mi, gülerken mi… Ben kendi dünyamda yaşarken içimdeki can nasıl uçabildi? Yavrum ölmüş de benim nasıl haberim olmamış… Yazıya, kelimelere yetmeyen, tarifsiz duygular, kırılganlıklar… Yaz yaz bitmiyor…
Ama biliyorum ki Rabbim bizi de sevindirecek. Sağlıklı, sıhhatli kavuşmalar nasip edecek. Büyük bir sınavdan geçtik… Dilerim, bu sınavı geçmişizdir de hem cennette hem dünyada mükâfatını verir bize. Yüreği yaralı tüm annelere hem ruhen hem bedenen şifa diliyorum. Dua edelim ki, kuş gibi hafif, kolay geçsin ve yavrularımıza kavuşalım.
Eğer kendinizi bedenen biraz iyi hissediyorsanız çok da zaman kaybetmeye gerek yok. Ruhun iyileşmesi zaman alıyor, ama belki de kucağınıza aldığınızda her şey geride kalacak. Biz o gün zamanı durdurmuş gibi kaldık…
Üç yıl… Kısa ama bir o kadar da uzun… İyi ki çalışan biriyim. Doğum izninden sonra işe başlamak, evde olmamak bana iyi geldi. Ama bir de ansızın ortaya çıkan bebek eşyaları… Eşim çoğunu ben gelmeden toplatmıştı ama kalanlar, en umulmadık zamanda karşıma çıkıyor. İçim burkuluyor. İhtiyaç sahiplerine vermek istiyorum ama ellerim gitmiyor. Öylece kaldılar… Tekrar bebek olursa bile sanki onları kullanamam gibi geliyor.
Ve evet… Kesinlikle inanıyorum, nazar haktır. Ve yaşadıklarımızın nazarla ilgili olduğunu da düşünüyorum. Eğer tekrar hamile kalırsak, çevremde kimseyle paylaşmayı düşünmüyorum. İnsanlar fersah fersah yol alırken kimseye imrenmezken, bizim dirhem dirhem yaşadıklarımızı gözlerinde büyütmeleri… Eşimim kuzeni doğum yaptı bu bayramda. Çok bol giyinmişti, kilo aldı sandık. Meğer hamileymiş, doğum yapınca öğrendik. Açıkçası ben de bu şekilde gizlemeyi planlıyorum.
Eşinize ve size Allah uzun ömürler versin. İçinizdeki hasrete kolaylıkla kavuşmayı nasip etsin. Ne yaşamış olursak olalım; eğer Allah yaşamasını isteseydi, bir vesile yaratırdı. Demek ki Rabbim yavrularımızı cenneti için yaratmış. Onları bize vesile kıldıysa, vardır bir hayır, vardır bir hikmet… Buna tutunup içimizi serinletmemiz gerek…
Yazınızı ve her yerde paylaşılan anneler günü storylerini gördükten sonra o kadar çok ağladım ki toparlanmam biraz zaman aldı.
Sizinle konuşmamız hiç bitmesin isterim. Karşımda kendimi hiç yormadan beni anlayan biriyle karşılaşmak bana iyi geliyor buradan konuştuğum arkadaşla da yakın olmayı çok isterdim bazen birbirimize gider gelirdik keşke evlerimiz yakın olsaydı da sarılabilseydik diyoruz. Meğer etrafımda bana yabancı olan anlamayan o kadar çok insan varmış hiç fark edemedim.
Bir tek ben böyle hissediyorum sanıyordum ama öyle değilmiş. yavrusunu kaybeden her annenin acısı, hissettikleri, eksikleri aynıymış. Mesela ben yüreğimin üstünde o kadar büyük bir taş hissediyorum ki bazen bu taş nefesimi kesiyor bazen konuşmamı, bazen ise o kadar çok ağlamak istiyorum ki sanki hiç dinmeyecekmiş hissi veriyor ama bir başkası sanki yüreğime bir alev düştü de içimdeki herşeyi aldı götürdü diye söylüyor. Dediğiniz gibi acılar hep aynı.
Benimde durumumu hala bilmeyen arkadaşlarım var. Özellikle doğum iznindeyken hiç dışarı çıkmak istemedim olur da biriyle karşılaşırsam bebek nerde diye sormasınlar diye ama öyle olmuyor şuan bile bebiş nasıl diye soranlar oluyor. kimi zaman mecburen çıkıyordum ve öyle bir algı olmuştu ki beynimde, resmen tüm hamileleri karşıma çıkarıyordu algıda seçicilik derler ya ben kaçtıkça her yerden yeni doğan veya gebe insanlarla karşılaşıyordum, hala gördükçe üzülüyorum ve o anlarım aklıma geliyor.
Her doktora gittiğimde benimde hala sesim titrer, korkularım kaygılarım hiç bitmez. o hastane koridordunda beklerken o haberi aldığımızı, ameliyathaneye çıktığımızı insanların bana bakışlarını hiç unutamıyorum. Ben o an tüm hastaneyi yıkarcasına acı çekerken sadece sustum ve bekledim ne yasımı yaşayabildim ne de acımı. En nefret ettiğim şey ise bana her zaman güçlü durmam gerekiyormuş gibi davrandılar. Kimsenin yanında hüngür hüngür ağlayamadım oysa sarılmaya elimin tutlmasına, başımı birinin omzuna koymaya o kadar çok ihtiyacım oldu ki…en yakınlarıma eşime ablama kıyamadım diğerleri de zaten halimden anlamadı.
Eşimle konuyu açtığımızda çok ağlıyordum sonra hiç konuşmama kararı aldık konuştukça yorulduk ve aynı şeyleri yaşadık. Ben o üzülmesin diye tüm korkularımı saklamak zorunda kaldım o da çok pimpirikli ve takıntılı ben başım ağrıyor desem akşama kadar sorar başın nasıl oldu diye. Onu da daha fazla yıpratmamak adına konuşmuyoruz ama yanlış yaptığımızın farkındayız başlarda beni mezarlığa götürmek istemiyordu. Zaten biraz mecbur hissettiği için gönderdi. Bayram zamanı yaşlı bir akrabası sordu gittiniz mi diye ağlamaya başladım yok dedim gidin gidin şeker götürün gittiğiniz zaman cennetten ona haber verirler bende 6 tane ölen bebeğimi sabah ziyarete gittim dedi çok ağladığım için görümcemle gittik ama o zaman bile içimi dökemedim. Neyle karşılaşacağımı hiç bilmedim.
Gidince görümceme sadece bu küçücük mezar mı benim oğlum dedim sonrası yok…
Haykırmak çığlık atmak üstümdeki elbiseleri yırtmak istiyordum. O sırada az çok tahmin edersin teselli cümlelerini beni birazda olsa anlasın diye abla çok zorlanıyorum diyebildim sadece. Ama nafile kimse içindeki depremin şiddetini bilemedi. Doya doya ağlayamadığım için o günün akşamı eve geldiğimde yürüyüşe çıktım yalnız başıma, yağmur yağıyordu. Gökyüzüne bakıp canım çıkarcasına oturup ağladım. Ağladım ağladım ağladımmm
Biraz diner sandım ama yok olmuyormuş şuan yine bayram gelecek herkes bebeğini süsleyecek ben mezarlığı. Herkes bebeğinin yüzünü sevecek benim elime toprak gelecek.
Mezarlıkta İçimden oğlumla konuşuyordum. Annecim bak ben geldim hiç kokunu alamadım sesini duyamadım kucağıma alamadım. Sütümü bile veremedim sana. Senin için akan sütün bir damlası bile nasip olmadı sana. Sana aldığım onca şey senin için yaptırdığım odaya ne yapacam şimdi. Tam bir felaketti sanki. Bir evin üstüme yıkıldığını kıpırdayamadığımı hissettim o an.
Oradan ayrılacam ama yavrum toprağın altında. Hiç görmediğim 7 ay karnımda taşıdığım, tekmeleriyle sevindiğim evladıma hiç kavuşamadım. ameliyat sonrasında hemşireye oğlum nerde gerçekten öldü mü diye sordum. Yazarken çok zorlanıyorum…
Bugün ekstra hassasım. Anneler gününde bir benim elim boş gibi hissediyorum. Herkes eşlerine hediye alırken bir ben köşede ağlıyorum gibi…
Her neyse…
Bende de aynı sorunlar vardı benim derdim bana yetmezmiş gibi insanların cümleleri o kadar saçma gelirdi ki bana boşver takma diyorlardı. Ameliyatın ilk haftası geçmiş olsuna gelen bir akrabamız maaşın yatıyor mu diye sordu bana. Ev sizin mi kira mı arabanız var mıydı. İş yerinden gelen arkadaşlarım kaç hafta izinlisin diye sormuşlardı. Sanki ben keyfiyetten izin almışım da devlet beni ödüllendirmiş gibi izin kullanıyordum onlara göre. Kimse yavrusunu kaybetmiş ameliyat olmuş gibi bakmıyordu.
Her gelen ayrı bir şey soruyordu.
Hiç doktora gitmedin mi niye?
Yıllık izin mi rapor mu kullanacaksın,
Cinsiyeti neydi erkek olsa üzülecekler kız olsa olsun bir şey olmaz diyeceklerdi,
Kaynanan geldi mi kaç gün kaldı yanında,
Hastanede kim vardı kaynana geldi mi,
Tekrar Ne zaman hamile kalacaksın,
Ameliyattan sonra hemşire bebek emiyor mu diye sormuştu gibi gibi bir sürü saçma soru ve hiç unutmayacağım cümleler…
Geçmiş olsuna bebeği ile gelen bile vardı.
Ağlıyordum niye ağlıyorsun isyana girer şikayet etme derlerdi. Toparlanmaya çalışıyordum yok yok iyisin hastane modundan çıkmışsın derlerdi. Herkes bir şey der geçerdi ama ben hep aynı anda aynı zamanda takılı kalmıştım. Gerçekten çok zor zamanlardı hala da öyle Rabbim en kısa hayırlı vakitte gönlümüzden geçenleri nasip etsin.
Haklısınız demek ki her yerde insanların merakları hiç değişmiyor hiç tanımadığım komşumda beni gördü geçmiş olsuna gelecektim evde değildiniz dedi teşekkür ederim annemlerdeydim dedim ayak üstü neden öyle oldu ki dedi Sonra ben eşime hiç sevmiyorum öyle insanları resmen merakı için gelecek konuşmak istemiyorum dedim tartıştık hatta neden kimsenin sana yaklaşmasına izin vermiyorsun diyordu hep.
Benim arkadaşa ihtiyacım yoktu ki ben kimseye anlatmak istemiyordum kimsenin yüzünü bile görmek istemiyordum ama işte erkekler daha farklı yaklaşıyor olaylara.
En çok üzüldüğüm yer de yavrum ölmüşte benim nasıl haberim olmamış dediniz ya.
Benim haberim oldu da naptım ki
Eve gidip beklemek zorunda kaldım.
Meğer benim bedenim yavruma mezar olmuş. Meğer içimde büyüttüğüm evladımın son çırpınışlarıymış, Cansız bir şekilde oradaydı ve son günümüzdü. Nasıl sabah olacaktı bunu bile bile nasıl uyuyacaktım nasıl delirmeyeyim nasıl sakince bekleyeyim nasıl su içeyim nasıl nefes alayım nasıl ya nasıl …
Resmen içimde can vermişti ve ben sabahı beklemek zorunda kalmıştım.
Şimdi ben duygularımı kime nasıl anlatayım??sabır kelimesi içinde o kadar çok anlam yüklüyor ki sabretmeyen ne bilsin gecenin gündüze döndüğünü.
Ben kafayı yercesine kendimle savaşırken bana güçlü olmak zorundasın dediler hep.
Geçen aylarda daha izindeyken sevdiğim bir arkadaşın evine gitmiştim orada tesadüfen çalıştığım yerdeki amirim gelmişti ortak tanıdığımızdı. Bana bebiş nasıl diye sordu.
Şimdi ben neye üzüleyim 4 ay boyunca işe gitmemişim bu kız nerde diye sormadı mı
Hiç mi duymadı? Bebeğim yok nasıl öldü diyeyim o cümle nasıl ağzımdan çıkacak kafamda o kadar çok şey döndü ki. Sonra dışarda biraz ağladım ama çok sakin ağladım arkadaşım bana sakin ol güçlü olmak zorundasın dedi hiç bir şey diyemedim kime neyi anlatacam ki.
Ben niye güçlü olmak zorundayım ben deliremez miyim, kötü hissedemez miyim, niye ya iyi değilim işte çok kötü durumdayım kimse mi görmüyor kimse mi ölüp dirildiğimi düşünmüyor. Bir ameliyattı oldu bitti yani öyle mi ben neler yaşadım neler hissettim hiç mi ya hiç mi bir önemi yok şuan fark ediyorum lohusalığım da çok ağır geçmiş hep tek başıma atlatmaya çalışmışım.
Ayy bilemiyorum bu sefer toparlayamıyorum cümlelerimi gözyaşlarım hiç dinmedi bu sabah. Bir yanım mezarlığa gitmek istiyor bir yanım ise kolunu kaldıracak ne hali var ne dermanı.
Az önce bakara suresinin ayetine denk geldim
“Geçip giden bir şeye üzülüyor musunuz. Yemin ederim sizin için hayırlısı olsaydı kalırdı”…
Bu şekilde hiç dinmiyor acımız hep taze hep en derinde.
Karıncayı bile gören Rabbim bizi es geçer mi?
Elbette bizim de yolumuz çizilmiştir.
Rabbim bizi yeniden toparlayacak hem de hiç dağılmamışız gibi. İnşallah en hayırlı en kısa vakitte sağlıklı doğumlar yaparız da gelecek yıl bebeklerimiz durmuyor diye söyleniriz.
Rabbim öyle bir şifa versin ki bedenimize hiç bir hastalıktan eser kalmasın. Ve en kısa zamanda sağlıkla kucağımızı doldursun Aminnn.