Ölü Doğum Yapan Anneler

Ben de iç sızısı, kalpte boşluk hissetmek, burnumun direğinin sızlaması, gözyaşlarının kuruması hepsini öğrenmiş oldum. Böyle acıları insanlar gerçekten sevgili, aşk meşk için yaşıyorlar mı yoksa öylesine mi diyorlar bilmiyorum. Ama kimse öğrenmesin bu acıları.

Bir taraftan da diyorum ki iyi kendimi bunca zaman saçma sapan hiçbir şeye üzmemişim. Dertsiz günlerimin kıymetini bilmişim, ki öyle çok kolay bir hayatım da olmadı.

Yine de bundan sonra aynı dediğiniz gibi en mutlu günlerde bile, ne olursa olsun bebeğim benimle olmayacak. Bir kardeşi olsa bile hep güzel ablamızın eksikliğini yaşayacağız. Buradan bakınca kalan hayatım çok zor geliyor.
 
Benim de 56 gün oldu hala adet olmadım. Yarın doktoru aramaya çalışayım, ulaşabilirsem sorayım. Kafama takılıyor benim de, benimle hamile olanlar emzirmelerine rağmen adet olmaya başladı. Ama bakınca da bünyeye göre değişir diyor zamanı. Net bir şey göremedim.
 
böyle karamsar olmak da çok normaldir belki, yaşadığınız çok travmatik bir süreç tabi ki böyle hissedeceksiniz. rahat bırakın düşüncelerinizi şu an öyleyse öyle.. daha sonraki zamanlar böyle olacak diye bir şey yok.. ben sizin geleceğiniz için çok güzel şeyler hisettim inanın.. o küçük masum melek kızınız da cennetin gül bahçelerinde yaşasın.. benim meleğim de erkekti.. küçük yavrum benim onu hiç unutmayacağım, o benim hep ilk göz ağrım olarak kalacak..
 
çok haklısın canım böyle hissetmekte.. acı ve o ilk bebeğini unutmak diye bir şey olamaz ama bu acı şekil değiştiriyor olmalı.. bakalım hayat belki de ne güzellikler gösterecek.. belki de bu şekilde Allah onları hayattaki çok büyük yaşayabilecekleri acılardan korumuştur, belki bu bir koruma şeklidir.
biliyorum ne dense o acı yakıyor diyorum ya benim çok daha erken bir haftada olsa da sana göre daha çok yeni geçen hafta bugün yaşadım bunu..
 
Bende Bir ay önce kaybettim yavrumu oğlumu.. 33+5 haftalıktık bir hafta önce gittim kontrole hiç bişi yoktu .. Hareketleri biraz azalmıştı ben normal sandım hissetmiyorum belki dite düşündüm. Doktor haftaya Tekrar kontrole gel dedi,gittiğimde kalbi atmadığını öğrendim dünyam başıma yıkıldı resmen ve hemen sezeryanla aldılar bebeğimi... o kadar zor ki bizi ancak biz anlarız... Allahım bize sabır versin inşallah doğru zamanda güzel bebişler nasip etsin...
 
Ben 1 haftada anca hastaneden çıkmıştım zaten, benim dikişlerim iyileşmedi, kabızlık sorun oldu, vs. Benim ilk zamanlar, bebeğime ne olduğunu da bilmiyorduk, otopsiyle anlaşıldı çok nadir bir tümör varmış. Ben boşuna öldü sanıp da paraladım kendimi. Kendine biraz zaman ver. Nasıl oldu da neredeyse 2 ay olacak anlayamadım.

Ama ilk haftalarda bile tabii insan olmak çok garip, hıçkıra hıçkıra ağlayıp, saçma bir şeye gülebiliyor insan. Acaba hiç gülmemem mi lazım diyorsun, normalleşmek istiyorsun, normal olmak utanç verici gibi geliyor. Hem bu üzüntü hiç geçmeyecek mi diye kahrolup, hem de yeteri kadar üzülüyor muyum bebeğime diye endişeleniyorsun. Hem bir kere daha bebeğim olsun isteyip, hem de tekrar hamile kalırsam bebeğimi unutmuş mu olacağım diye endişeleniyorsun. En azından bunlar benim kafamda dönüp duranların bir kısmı.
 
Çok üzüldüm. Ben eminim 5 haftalık düşük yaşayanlar bile çok üzülüyordur, ama günler geçtikçe zorlaşıyor. 24’ten sonra “yaşam sınırını geçti” diyorlar. 33 hafta da hiç az değil. Ben artık sıkıntısı olsa, erken doğsa bile yaşar bebeğim diyordum. Ah ahh.

Hep beraber buluşmuş olduk bu konuda. 1 hafta, 1 ay, 2 ay, 1 yıl… İlk gebelik miydi?
 
İnsan bir kabusta sanıyor kendini. Zamanla yaşamaya başlıyor zamanla alışmayı öğreniyor. Ben yine kızım olsun diye çok dua ettim ve ilk kızıma benzesin diye. Rabbim duamı kabul etti. Yavrum ruhuma şifa gibi geldi. Rabbim sizin ruhunuzun da şifasını versin inşallah
 
Resmen hislerime tercüman olmuşsunuz... Ahh ahh bi gün gitmesem oğlum beni özledimi diyorum yavrum... Miniğimi karnımdan aldıklarında ağlar mı acaba diye bekledim.. İnsan kabullenemiyor ama işte mezarında yanına gidip konuşuyorum... Çok özledim bazen karnıma gidiyo elim o kadar kötü oluyorum ki....
 
İlk ti miniğim herşeyi hazır oğlum yok... Yokluğu çok zor... Çıkmıyo hiç bişşry aklımdan...
 
Benim de elim hala bazen karnıma gidiyor. Birkaç gün önce geçerken karnımı hafifçe çarptım evdeki mobilyaya, “bebeğime bir şey olacak” diye panik oldum bi saniyeliğine sonra da oturup ağladım.

Bazen vücuduma bakıyorum, memelerim sarktı, karnım dümdüz olmadı, kilolarım emzirmeyince de gitmedi, onlara gözüm takılıyor. Pantolonlarım olmuyor. Sinir oluyorum, sonra da bebeğim ölmüş benim kafama taktığım şeye bak diye kendimi ayıplıyorum. Bu çelişkili gelgitler beni çok hırpalıyor.

Biz de bebeğim rahat büyüsün diye yeni eve taşındık. Odası var, boş kaldı şimdi. Arada gidip oturuyorum orada. Mezarında oturuyorum. Hiç inanmama rağmen yabancı bazı filmlerdeki ruhların gezmesi falan aklıma geliyor, diyorum belki buradadır bebeğim. Gerçekten aklımızı nasıl kaçırmıyoruz şaşırıyorum. Yani inanılmaz büyük mutluluk beklerken, bir anda neler oldu? Ama hep dedim, bunca üzüntüme rağmen bana hayatımdaki en büyük mutluluğu da tatlı kuşum verdi. 1 gününü bile geri vermem. İyi ki hamilelik günlerini geçirdim kızımla. O güzel günler yanıma kar kaldı.
 
Aynı duyguyu hissediyorsun ne bir eksik ne bir fazla. Sevgileri tıpatıp aynı oluyor. Başlarda ben çok bocaladim. Kaybetme korkusuyla bağ kurmakta zorlandım. Ben de onun kadar sevmeyeceğimi düşündüm. Ama öyle olmuyor.
 
Kesinlikle öylee hala rüyada gibi hissediyorum bazen kendimi... Miniğim yok artık gitti melek oldu... Oğlum hiç üzmedi beni hiç annemm miniğim gitmeden önce güldü ultrasyonda o kadar mutlu etti ki beniii ahh ahh yavrum....
 
bir de bu konuda ne kadar az kaynak var youtube da ölü doğum psikolojisi adına hiçbir psikolog videosu yok. düşük psikolojisi diye aratıyorum keza öyle.. insanın bu kadar acılı ve çaresiz olduğu bir durumda açıp bakabileceği bir kaynak bile yok. düşüklerden bahsedenler var mevzu bahis hep ilk 3 ayda bunun yaşanması üzerine.
bir de tabi haklı olarak hamileler rahat olsun diye 12 hafta hatta 8 haftadan önce en büyük risk dönemi,%90 ı bu dönemde denmesi beni o kadar yaralıyor ki.. ben neden bu düşük yüzdede oldum diyorum o zaman,yarısına gelmiştim tüm sürecin. tabi şu an benden çok daha ileride olanlar da belki buna kızacak biz ne yapalım diye nolur yanlış anlamayın, zaten böyle olanlar için de bu soruyu soruyorum. ikinci trimester ya da son trimester daki gebelik kaybı yaşayan anneler niye kimsenin umrunda değil. üstelik acı, bağlanma burada daha fazla olmasına rağmen.

ben mesela diyorum 20. haftada kayıp yaşadım ama benden 3 5 hafta bile sonra bu durumu yaşayan daha da fazla bağlanmıştır(
 

Kaybınız için çok üzüldüm, ben de 14. haftada kaybettim bebeğimi
Eşim dışında kimseyle bu konuyu konuşamadım, dertleşemedim, eşime içimi döktüm diyorum ama içimdeki yangının yarısını bile anlatamamışımdır eminim. Bunu gerçekten yaşamayan anlayamıyor, insan en çok birilerinin seni anlamasına ihtiyaç duyuyor, hem bir yandan haykırmak istiyorum hem de bir yandan içimdekileri anlatmaya gücüm olmadığını hissediyorum.

Ben de sizin gibi internette cok araştırdım okudum belki biraz rahatlarım diye ama yok, eşimle şehirdışına bir yerlere gittik kafamızı toplayalım diye inanın o bile fayda etmedi, insan gitse de dertleri onunla birlikte geliyor. Bugün psikologla görüştüm o bile yaşadığınız çok normal yas sürecindesiniz bunu 6 ay- 1 yıl yaşayanlar da var, yasınızı yaşamanızı beklememiz gerekiyor terapi uygulayamayız ama yine de gelin rahatlamak için konuşalım dedi. Ne yapacağımı nasıl toparlanacağımı bilmiyorum artık. Ben bebeğimi kaybedeli 2 ay oldu, bu acı hiç küçülmüyormuş onu anladım tam tersine büyüyor ve dayanılmaz bir hal aldı artık, altından nasıl kalkarım bununla nasıl başa çıkarım bilmiyorum..
 
çok üzüldüm, başınız sağolsun.. aynen öyle.. bize doktorumuz 40 gün sonra gelin dedi. hem kontrol hem patoloji sonucu.. hem de biz teste giricez mi vs karar verilsin sonuca göre diye.. eğer sonucu alırsam neden bi şekilde belli olursa kabullenmemi kolaylaştıracak gibi geliyor ama daha 1 ay var bu günleri geçirmek o kadar zor ki.. her gün yataktan kalkmam kahvaltımı hazırlayabilmem büyük bir olay.. nedense sabahlar bana çok zor geliyor.. akşam eşim var onunla daha kafam dağılıyor.. ağlarken sarılması bile ya da aklıma gelenleri onunla paylaşmak bile biraz daha kolay geçmesini sağlıyor sanırım akşamların.

siz test yaptırdınız mı ya da herhangi bir sonuç bu kabullenme sürecini kolaylaştırdı mı, ilk çocuğunuz muydu sizin de?
 

İlkti bizim de evet, baska cocugum yok. Ben bebeğim kalbi durmadan önce cvs yaptırmıştım zaten ultrasonda anomaliler vardı cvs sonucum çıktı ve kromozom bozukluğu varmış. Öncesinde de doktorlar hep bu bebeği aldırın diyorlardı ama ben aldırmadım kendiliğinden kalbi durdu. Doktorların dediğine göre zaten doğmazmış, doğsa da çok kısa bir süre sonra kaybedermişim, çok ağır engelleri olurmuş vs. Mantık çerçevesinden bakınca evet hakkımızda hayırlısı buymuş diyebiliyorum, yada çevremdekilerle bu konuyu konuşunca mantık yönünden yaklaşarak konusuyorum ama duygusal olarak ne yaşadığımı ben ve eşimden başka bilen kimse yok malesef. Kabullenme sürecini kolaylaştırdı mı derseniz cvs sonucumu aldığımda bir nebze rahatladım evet bebeğim zaten doğsa da acılar içinde yaşayacakmış ama yine de onu kaybetmenin acı bambaşka bişey mantık falan dinlemiyor. Doktor, sizden geçebilcek birşey değil bu tesadüfen bebekte oluşur kromozom bozukluğu dedi ama yine de her ihtimale karşı kromozom analizi yapalım dedi kan verdik hala cıkmadı sonuclarımız. Bu arada sma testi de yaptırdım ben , aynı seyleri yaşamaktan o kadar korkar oldum ki. Sonuçlarımız cıkmadan bebek düşünmüyorum henüz, hayırlı ve doğru zamanda gelsin yeniden bebeklerimiz inşallah çektiğimiz acıların mükafatı olsun
 
ben 37. haftada kaybettim.doğum diye gittiğim hastanede nstye cıkarken içime çöken bir kasvet,iç sıkıntısı. hala aklıma geldikçe kalbimi sızlatıyor. ona ragmen o an dusundugum şey eşyalarının evde kalmıs olması birine soyleyeyimde kızım kıyafetsiz kalmasın aman.
 
Merhaba arkadaşlar, ben de 3 kayıpla nr yapacağımı bilmiyorum. İlki 10 haftalık kalbi durdu 2.sinde 24 haftalıkken kalbi durdu doğum yaptım. Genetik testleri normal çıktı bende mthfra homozigot çıktı ama çok fazla bi pıhtılaşma sorunu değilmiş ona rağmen ecopirin ve oksapar kullandım 3. Hamileliğimde ama onu da 2 hafta önce 27 haftalıkken yine kalp durması sonucu kaybettim ve doğum yaptım. Şimdi otopsi sonucunu ve bizim için istenen geniş çaplı genetik sonucunu bekleyeceğiz. Ama zaman nasıl geçmiyor nasıl bekleyeceğim o kadar zaman bilmiyorum. 3 aydan 6 aydan fln bahsediyorlar sonuçlar için. Burda okuduğum kadarıyla genelde pıhtılaşma bozukluğundan bahsedilmiş ama ben de onun tedavisi de işe yaramadı demek ki başka bir problem var diye düşünüyorum. Yapılan nipt testinde ve detaylı ultrasonda bir sıkıntı çıkmamıştı ben bebekte bir problem olduğunu düşünmüyorum. Pıhtılaşma dışında duyduğunuz buna sebep olabilecek bir hastalık var mı? Hiç bişey atlamak istemiyorum artık 1 kayıp daha kaldıracak gücüm kalmadı
 
Hiç bilgim yok ama çok üzüldüm. Bebeği her şey normal sanarken kaybetmek çok yıkıcı. Umarım nedenini bulurlar ve çok uzun sürmez. Beklemek çok zor.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

M
Ard arda dusukler
Yorumlar
16
Görüntüleme
556
mehtapppp47
M
R
Spina bifida
Yorumlar
0
Görüntüleme
375
rabiaakplt0
R
D
Tüp bebek tedavisi Çağdaş Aslan
Yorumlar
2
Görüntüleme
921
Brady
B
M
Ölü doğum yapan anneler tecrübeleriniz neler? Birdaha ne zaman hamile kaldınız?
2 3 4
Yorumlar
65
Görüntüleme
5K
melekannesibt
M
N
Hamileliğim çok sıkıntılı geçiyor. Benzer durumlarda olan var mı?
2
Yorumlar
22
Görüntüleme
6K
melllleek
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…