Merhaba güzel kadınlar;
Sorum tıpkı başlıktaki gibi.Sevmediğiniz birinin ölmesi ona karşı bütün duygularınızı iyiye çevirir mi?
Şöyle anlatayım ;
Büyük abim 22 yıl önce evlendi.3 tane oğlu var(Şuan 15 - 18 - 21 yaşlarında).18 yıl evli kalıp boşandılar.
Evlendiği kadın ilk günden son güne kadar sırf ailemi beğenmediği için çocukları bize göstermedi,abimi de bize yollamamak için elinden geleni yaptı.Abimle aramızı bozdu çocukları bize karşı nefretle büyüttü.Ve geçen hafta o kadın (yani eski gelinimiz) ÖLDÜ.45 yaşındaydı.Allah taksiratını affetsin.
Duyunca yeğenlerimin hepsini de aradık.Baş sağlığı diledik.İstedikleri zaman yanlarında olacağımızı belirttik.
Yeğenlerimden sadece en küçük olanıyla görüşüyoruz.O da babasının yanına gelip giderken son 3 senede samimi olduk ve bize çok bağlandı çok seviyor hepimizi de.
Kadının öldüğünü duyunca şok geçirdik hasta olduğunu bilmiyorduk.Çok üzüldük çok ağladık ama sadece çocuklar annesiz kaldı diye.Anneannesigilde büyüdüler hepside.Şimdi anneleri öldü babalarıyla görüşmüyorlar ne bileyim çok üzülüyorum çocuklara.
Ben kendi şahsım adına o kadından nefret etmedim ama çok kızdım.Evimizi yıllarca bilerek huzursuz ettiği için , abimin diğer abla ve abimle arasını hep bozduğu için , annemi yıllarca ağlattığı için.Ve öldükten sonra daha çok kızdım çocukları böyle aralıkta/ortalıkta/iki arada bi derede bırakıp gittiği için.
Her neyse....
Şimdi gelelim asıl sıkıntıma.Eşim duyunca çok üzüldü gencecik kadın yazık vs. diye.Benim kadına üzülmediğimi gördükçe kızıyor bana sen nasıl vicdansızsın geçmişte ne yaptıysa yaptı öldükten sonra her şey unutulur sen hala kızıyorsun diye.
Siz benim ya da bizim yerimizde olsanız unutur muydunuz her şeyi?
Ölüm her şeyi affettirir mi sizce?
Sorum tıpkı başlıktaki gibi.Sevmediğiniz birinin ölmesi ona karşı bütün duygularınızı iyiye çevirir mi?
Şöyle anlatayım ;
Büyük abim 22 yıl önce evlendi.3 tane oğlu var(Şuan 15 - 18 - 21 yaşlarında).18 yıl evli kalıp boşandılar.
Evlendiği kadın ilk günden son güne kadar sırf ailemi beğenmediği için çocukları bize göstermedi,abimi de bize yollamamak için elinden geleni yaptı.Abimle aramızı bozdu çocukları bize karşı nefretle büyüttü.Ve geçen hafta o kadın (yani eski gelinimiz) ÖLDÜ.45 yaşındaydı.Allah taksiratını affetsin.
Duyunca yeğenlerimin hepsini de aradık.Baş sağlığı diledik.İstedikleri zaman yanlarında olacağımızı belirttik.
Yeğenlerimden sadece en küçük olanıyla görüşüyoruz.O da babasının yanına gelip giderken son 3 senede samimi olduk ve bize çok bağlandı çok seviyor hepimizi de.
Kadının öldüğünü duyunca şok geçirdik hasta olduğunu bilmiyorduk.Çok üzüldük çok ağladık ama sadece çocuklar annesiz kaldı diye.Anneannesigilde büyüdüler hepside.Şimdi anneleri öldü babalarıyla görüşmüyorlar ne bileyim çok üzülüyorum çocuklara.
Ben kendi şahsım adına o kadından nefret etmedim ama çok kızdım.Evimizi yıllarca bilerek huzursuz ettiği için , abimin diğer abla ve abimle arasını hep bozduğu için , annemi yıllarca ağlattığı için.Ve öldükten sonra daha çok kızdım çocukları böyle aralıkta/ortalıkta/iki arada bi derede bırakıp gittiği için.
Her neyse....
Şimdi gelelim asıl sıkıntıma.Eşim duyunca çok üzüldü gencecik kadın yazık vs. diye.Benim kadına üzülmediğimi gördükçe kızıyor bana sen nasıl vicdansızsın geçmişte ne yaptıysa yaptı öldükten sonra her şey unutulur sen hala kızıyorsun diye.
Siz benim ya da bizim yerimizde olsanız unutur muydunuz her şeyi?
Ölüm her şeyi affettirir mi sizce?