- 3 Mayıs 2017
- 287
- 276
- 103
- Konu Sahibi fakatmuzeyyen
- #1
Çok alakasız şeyleri kendime dert ediniyorum ablalarım. 
Özellikle ölüm konusunda.
Mesela annemin iş yerinde cinayet olmuştu bir ara, bir kadını kocası öldürmüş 2 küçük çocukları varmış falan. Yani insan üzülür ama ben resmen yakınım ölmüş gibi kahroldum böyle, resmen 1 hafta gözümde yaş dinmedi. Sürekli çocuklar ne yapacak diye düşündüm durdum. Kadını hiçbir şekilde tanımamama rağmen bu psikolojiden çıkmam acayip uzun sürdü.
Şimdide Barış Akarsuya taktım. 2 gün önce eşyaları çalınmış sanırım, haberlerde annesinin ağlamasını gördüm içim yandı resmen. Buraya kadar tamam. Ama yine kendimi durduramayıp ölümünü falan araştırdım, ya inanır mısınız hakkında yapılan kötü yorumları gördükçe içim dışıma çıktı ağlamaktan. Halbuki tanımam etmem, öldüğünde 7 yaşındaymışım hiç hatırlamıyorum bile olayları. 28 çok erken diye durup durup gözlerim doluyor.
Ya ben kimin ölüm haberini alsam, öğrensem, hep böyle oluyorum çıkamıyorum bu işin içinden. Hadi hastalıksa ve ölen kişi yaşlıysa 1-2 gün sonra unutuyorum ama trafik kazası, cinayet vs şeylerden ise mahvoluyorum böyle.
Lütfen yardım edin, böyle hayat mı geçer? Ölümün normal olduğunu biliyorum ama kendimi alamıyorum ağlamaktan, ölüm haberi duyduğum/okuduğum an salya sümük oluyorum.
Özellikle ölüm konusunda. Mesela annemin iş yerinde cinayet olmuştu bir ara, bir kadını kocası öldürmüş 2 küçük çocukları varmış falan. Yani insan üzülür ama ben resmen yakınım ölmüş gibi kahroldum böyle, resmen 1 hafta gözümde yaş dinmedi. Sürekli çocuklar ne yapacak diye düşündüm durdum. Kadını hiçbir şekilde tanımamama rağmen bu psikolojiden çıkmam acayip uzun sürdü.
Şimdide Barış Akarsuya taktım. 2 gün önce eşyaları çalınmış sanırım, haberlerde annesinin ağlamasını gördüm içim yandı resmen. Buraya kadar tamam. Ama yine kendimi durduramayıp ölümünü falan araştırdım, ya inanır mısınız hakkında yapılan kötü yorumları gördükçe içim dışıma çıktı ağlamaktan. Halbuki tanımam etmem, öldüğünde 7 yaşındaymışım hiç hatırlamıyorum bile olayları. 28 çok erken diye durup durup gözlerim doluyor.
Ya ben kimin ölüm haberini alsam, öğrensem, hep böyle oluyorum çıkamıyorum bu işin içinden. Hadi hastalıksa ve ölen kişi yaşlıysa 1-2 gün sonra unutuyorum ama trafik kazası, cinayet vs şeylerden ise mahvoluyorum böyle.
Lütfen yardım edin, böyle hayat mı geçer?
Ölümün normal olduğunu biliyorum ama kendimi alamıyorum ağlamaktan, ölüm haberi duyduğum/okuduğum an salya sümük oluyorum. 
