Kendimi tutamıyor ve şunu yazma gereği duyuyorum.
Aslında her şeyin unutuluyor olması çok acı bir durum. bi süre boyunca seni ağrıtan o yaranın bir kaç zaman sonra olmayacağı ironik bir hüzün çökertiyor insanın ruhuna. çünkü o ağrı bir zamanlar en büyük kahkahandi senin ve sen hiçbir zaman sonu gözyaşı ile biten bir kahkaha atmak istemedin. ve sen kesinlikle o kahkahayı unutmak için atmadın da.. sen mecbur bırakıldın. unutmak ne de zoraki bir faaliyet imiş.
Halen o kızla konuşuyorsa dönmemeni umuyorum.