- 13 Eylül 2018
- 1.742
- 2.728
- 133
- Konu Sahibi Maariftakvimi
- #1
Herkese iyi günler
Aslinda dışardan bakılınca hic başlıktaki gibi görünmüyor arkadaşları olan genel olarak herkesle iyi anlasan uyumlu büyük bir ailesi olan belki herkesten büyük çevreye sahip olan biri gibi görünüyorum ama gelin görün ki o hiç öyle değil.
Ve o hissi cumlelerle anlatamiyorum.Bu durum bu his aklıma geldiginde sanki icime okuz oturdu derler ya oyle bir his nefes almama bile engel oluyor gibi gözlerimden yaslar istemsizce dökülüyor tutamıyorum kendimi.
Aslında geniş bi ailemiz var amcalar dayılar teyzeler kuzenler falan
Ama annem babam ikiside bir birinin ailesine uzak zaten birbirilerini sevmedikleri icin ikiside birbirinin ailesini benimsememiş maalesef annem babamin ailesinden babam annemin ailesinden uzak durmuş.Haliyle biz cocuklar olarak her iki tarafada uzak kalmışız.Yani her iki tarafada kuzenler kendi aralarında cok samimi farkli farkli illerde olsalar bile bir şekilde birbirileriyle irtibattalar görüşüyorlar memlekete gelince hep biraradalar ama nadir zamanlar disinda biz akıllarına dahi gelmeyiz bunu kardeşlerim problem etmez sen cok abartıyorsun görüşmesek ne olacak hala alışamadın mi vs der geçerler çünkü cok aile kuzen meraklısı değiller benim gibi ama ben cok uzuluyorum hele biraraya geldikleri zaman paylaştıkları fotoğrafları gorunce nasıl icim burkuluyor anlatamam
Daha önemlisi gelecek olursak anne baba zaten birbirileriyle çekismekten kendi huzursuzluklarindan bizi unutmuşlar biz çocukken birbirimizle tartışınca annem ugrasamamaktan yada bilinçsizlikten gitme onun yanina konusma vs diye diye guya kavgayi bitirme vs derdiyle bizi birbirimize kiskirtir küstürürdü.
Zaten küçük denecek yaşlarda liseyi uniyi kazanan gitti böylece iyiden iyiye birbirimizden uzak kaldık uzakken telefon göruşmelerimizde yani havadan sudan okuldan ötesini geçmezdi pek oylece birbirimizden dahada uzaklaştık.
Şuan evliler disinda evde biraradayiz ama sanirsinki birbirini uzaktan tanıyan insanlar ayni evi paylaşıyor pek iletişim beraber zaman geçirme yok birimiz saka yollu birsey söylese birbirimizden o kadar uzagiz ki yanlis anlasilmayla bir tartismaya kusmeye sebebiywt verebiliyor.
Şehir disinda evli olanları arasam 4 kere arasam ya birine cevap verilir ya verilmez iste çocuklar is guc vs fırsat bulmuyorum hep bu tarz seyler ben aramasam kırk yılda bir ya ararlar ya aramazlar
Ailemi cok seviyorum gerçekten onlardan birine birsey olur düşüncesi dahi beni korkutmaya yetiyor ama birbirimizden uzak oldugumuz bir gerçek ve aile arasında samimi olan kardeşlere nasıl imreniyorum anlatamam.
Insanlar dışardan buyuk bi ailen var cok sanslisin falan diye dusunutorlar ama gelin bunu bir de icime sorun.
Arkadaş konusuna gelincede yani cok sukur samimi arkadaslarim olduğuna inandiklarim var hani güzel zaman geçirdiklerim ama düşünüyorum da hani bunalırsın birseye cok üzülürsün arayıp biriyle konusmak dertlenmek istersin ya oyle bir animda bir arkadasim disinda kimse aklima gelmeyincede bu konudada aslında yalniz oldugunu düşünmeye basladim cunku arayip dertlenmek istesem yada maddi manada sıkışsam yada bir konuda yardıma ihtiyacım olsa inanın aklima gelen tek bir isim bile olmuyor
Anne baba zaten dedigim gibi kendi huzursuzluklarindan biz yok gibiydik onlar icin simdi sohbet muhabbet etmeye kalksak 10 dk yı geçmez
Amca teyze dayı hala gibi kavramlar bayramdan bayramdan bayrama görüp el öpmekten öteye gitmiyor ve inanın benim icin apartmandaki komşu amcadan yada teyzeden farkli degiller desem abartmış olmam
Ve ben bu durumu aşamıyorum belki farkli bi sehirde olsam göz görmeyince gönülde katlanır gibi durum olurdu ama isim bu şehirde maalesef şehir değiştirme gibi bir imkanıda yok
Aslında toplumda benim gibi olanlar var mi yada ben bu durumu nasıl kabullenirim nasıl aşarım hic bilmiyorum
Ama bu durum gubden gune beni cok yipratiyir yada ben bu durumu abartıyorum hic bilemiyorum
Aslinda dışardan bakılınca hic başlıktaki gibi görünmüyor arkadaşları olan genel olarak herkesle iyi anlasan uyumlu büyük bir ailesi olan belki herkesten büyük çevreye sahip olan biri gibi görünüyorum ama gelin görün ki o hiç öyle değil.
Ve o hissi cumlelerle anlatamiyorum.Bu durum bu his aklıma geldiginde sanki icime okuz oturdu derler ya oyle bir his nefes almama bile engel oluyor gibi gözlerimden yaslar istemsizce dökülüyor tutamıyorum kendimi.
Aslında geniş bi ailemiz var amcalar dayılar teyzeler kuzenler falan
Ama annem babam ikiside bir birinin ailesine uzak zaten birbirilerini sevmedikleri icin ikiside birbirinin ailesini benimsememiş maalesef annem babamin ailesinden babam annemin ailesinden uzak durmuş.Haliyle biz cocuklar olarak her iki tarafada uzak kalmışız.Yani her iki tarafada kuzenler kendi aralarında cok samimi farkli farkli illerde olsalar bile bir şekilde birbirileriyle irtibattalar görüşüyorlar memlekete gelince hep biraradalar ama nadir zamanlar disinda biz akıllarına dahi gelmeyiz bunu kardeşlerim problem etmez sen cok abartıyorsun görüşmesek ne olacak hala alışamadın mi vs der geçerler çünkü cok aile kuzen meraklısı değiller benim gibi ama ben cok uzuluyorum hele biraraya geldikleri zaman paylaştıkları fotoğrafları gorunce nasıl icim burkuluyor anlatamam
Daha önemlisi gelecek olursak anne baba zaten birbirileriyle çekismekten kendi huzursuzluklarindan bizi unutmuşlar biz çocukken birbirimizle tartışınca annem ugrasamamaktan yada bilinçsizlikten gitme onun yanina konusma vs diye diye guya kavgayi bitirme vs derdiyle bizi birbirimize kiskirtir küstürürdü.
Zaten küçük denecek yaşlarda liseyi uniyi kazanan gitti böylece iyiden iyiye birbirimizden uzak kaldık uzakken telefon göruşmelerimizde yani havadan sudan okuldan ötesini geçmezdi pek oylece birbirimizden dahada uzaklaştık.
Şuan evliler disinda evde biraradayiz ama sanirsinki birbirini uzaktan tanıyan insanlar ayni evi paylaşıyor pek iletişim beraber zaman geçirme yok birimiz saka yollu birsey söylese birbirimizden o kadar uzagiz ki yanlis anlasilmayla bir tartismaya kusmeye sebebiywt verebiliyor.
Şehir disinda evli olanları arasam 4 kere arasam ya birine cevap verilir ya verilmez iste çocuklar is guc vs fırsat bulmuyorum hep bu tarz seyler ben aramasam kırk yılda bir ya ararlar ya aramazlar
Ailemi cok seviyorum gerçekten onlardan birine birsey olur düşüncesi dahi beni korkutmaya yetiyor ama birbirimizden uzak oldugumuz bir gerçek ve aile arasında samimi olan kardeşlere nasıl imreniyorum anlatamam.
Insanlar dışardan buyuk bi ailen var cok sanslisin falan diye dusunutorlar ama gelin bunu bir de icime sorun.
Arkadaş konusuna gelincede yani cok sukur samimi arkadaslarim olduğuna inandiklarim var hani güzel zaman geçirdiklerim ama düşünüyorum da hani bunalırsın birseye cok üzülürsün arayıp biriyle konusmak dertlenmek istersin ya oyle bir animda bir arkadasim disinda kimse aklima gelmeyincede bu konudada aslında yalniz oldugunu düşünmeye basladim cunku arayip dertlenmek istesem yada maddi manada sıkışsam yada bir konuda yardıma ihtiyacım olsa inanın aklima gelen tek bir isim bile olmuyor
Anne baba zaten dedigim gibi kendi huzursuzluklarindan biz yok gibiydik onlar icin simdi sohbet muhabbet etmeye kalksak 10 dk yı geçmez
Amca teyze dayı hala gibi kavramlar bayramdan bayramdan bayrama görüp el öpmekten öteye gitmiyor ve inanın benim icin apartmandaki komşu amcadan yada teyzeden farkli degiller desem abartmış olmam
Ve ben bu durumu aşamıyorum belki farkli bi sehirde olsam göz görmeyince gönülde katlanır gibi durum olurdu ama isim bu şehirde maalesef şehir değiştirme gibi bir imkanıda yok
Aslında toplumda benim gibi olanlar var mi yada ben bu durumu nasıl kabullenirim nasıl aşarım hic bilmiyorum
Ama bu durum gubden gune beni cok yipratiyir yada ben bu durumu abartıyorum hic bilemiyorum