Ondan soğuyorum

TheQueeninthenorth

Guru
Kayıtlı Üye
22 Kasım 2010
10.695
18.548
Manas destanına dönebilir baştan uyarayım arkadaşlar....Eşimle 6 yıldır evliyiz, öncesinde de 6 yıllık beraberliğimiz vardı. 2.5 yaşında bir oğlumuz var. Çocuk denecek yaşta sevgili olduk, ben 19 dum o 20. O yaşlarda birbirimizin ruh eşi olduğumuzu düşünürdük. Üniversiteyi beraber okuduk, arkadaş gruplarımız ortaktı. Eşim efendi diye tabir edilen, sakin, sessiz, uyumlu, bana saygı gösteren, güvenilir biri oldu her zaman. Beni çok sevdi, ilişkimizin başından beri üstüme düşen, el üstünde tutan oydu. Ancak uzun ilişkilerde görülebileceği üzere evlilik öncesi ilişkimizde mesafeye dayalı yıpranmalar oldu ( ben önce şehir dışına, sonra yurt dışına yüksek lisans yapmaya gittim) ancak bu süreçlerde de kopmadık çünkü aramızda yoğun ve güzel bir şey vardı her zaman. saygıyı ve sadakati yitirmediğimiz için devam edebildik. Zaman içinde ortak zevklerimiz artsa da aslında karakter olarak hep bambaşkaydık. Ben çok hareketli, dışa dönük, gezmeyi eğlenmeyi seven biriyken o ise hep daha sakin, üşengeç, ev kuşu, rahatına düşkün bir tipti. Ama daha gençken ve sorumluluklar yokken bana ayak uydurmakta hem daha hevesli hem becerikliydi. Gelgelelim evlendik, çocuktan önce gene de bazı bariz problemlerimiz olsa da bir şekilde aşabiliyorken çocuktan sonra bu problemler iyice içinden çıkılmaz bir hal aldı. Problemlerin başında eşimin uyuşukluğu, tembelliği, evde bir çöp dahi kaldırmaması geliyor. Aslında pis bir adam değil, üstüne başına kişisel bakımına özen gösterir zaten aksi olsa bunca yıl beraber olamazdık ancak söz konusu yaşadığı yer oldu mu bu adam duyarsızın önde gideni arkadaşlar. Ev işlerinde de çocuğun bakımında da bana zerre yardımı olmadığıyla alakalı daha önce de konu açmıştım burda ancak o zamandan bu yana bir arpa boyu yol alamadık.

Tek sorumluluğunun çalışıp para kazanmak olduğunu düşünüyor. Bir yıl önce iş değiştirdi ve yeni işi gerçekten daha yoğun ve sorumluluk isteyen bir iş. Ancak evden çalışmak gibi bir opsiyonu da var ve istediği zaman bunu kullanabiliyor. Son bir aydır evden çalışıyor mesela, dolayısıyla zihnen yoğun olsa da bedensel bir yorgunluğu yok. Cinsellik deseniz belki de işin kilit noktası bu. Hiçbir zaman vaoovv noktasında olmadık ancak yaşım küçük olduğu ve zamanında yaşadığımız şeyleri çok ateşli falan sandığım için o zamanlar bana yetiyordu. Şimdi ise zaten çocuktan sonra bitme noktasına geldi. Çünkü oğlan çok geç uyuyor ve ondan sonra da ikimizde de mecal kalmıyor. Eşim zaten pc başında olmadığı zamanlarda tv karşısındaki biricik koltuğunda yatış pozisyonunda. Ben ise sabah çocuğu kreşe bırak, işe git, sonra eve gel yemek hazırla /sofra kur , ortalığı toparla, çocukla ilgilen, güzel havada parka çıkar (Eşim asla oğlunu tek başına parka çıkarmaz, ya vakti yoktur ya oğlan çok hareketli zaptedemem der) vs derken tüm enerjimi tüketmiş oluyorum. Resmen iki çocuğu tek başıma büyütüyor gibiyim.

Bunlar dışında iyi arkadaş mısınız derseniz önceden belki evet ama zamanla bence büyüdük, değiştik. Hayattan keyif aldığımız şeyler farklılaştı. Ben hafta sonu kaçamaklarından, spontan planlardan hoşlanırım o hoşlanmaz. Pazar günleri asla evden çıkmaz istemez. Cumartesi bir yere çıkacaksak sabahtan darlamaya başlar erken çıkalım erken gelelim diye ama çocuğu hazırlarken vs daha hızlı çıkmamız için zerre desteği olmaz sadece giyinir ve bekler. Bir güzel sözü iltifatı yoktur. Ruhumu okşamaz. Anca ben yeni elbise aldıysam bak nasıl olmuşum vs dersem sadece güzel veya yakışmış der sıradan bir şekilde ama kendi içinden gelerek bir hareketi sözü yoktur. Öff belki çok klişe şeyler söylüyorum ama ekslikliğini hissettiğim şeyler çok fazla. Kadın olduğumu, sevildiğimi ve değer gördüğümü hissedemiyorum. Bunları onla konuşmaya kalksam da ciddiye alınmıyorum. O benim her şeyi abarttığımı düşünür. bunların hayatın bir parçası olduğunu, artık çocuklu bir çift olduğumuzu ve cinsellik de dahil her şeyin bu aralar eskisi gibi olmamasının normal olduğunu söyler. Ona göre gerçekten hiçbir problem yok, beni seviyor değer veriyor , benim nelerin eksikliğini hissettiğimi anlayamıyor. Dahası ev işleri ve çocukla ilgilenme konusunda ondan beklentilerimin de gerçekçi olmadığını düşünüyor. Annesi 4 çocuğunu tek başına büyütmüş, hepsini evlendirmiş olsa da hala elini üstlerinden çekmemiş, çocukken onlara tek bir sorumluluk dahi vermemiş bir kadın. Benden de annesi gibi olmamı bekliyor, bunca yorulmamı ve ondan destek bekleyişimi anlamsız buluyor. Çok çağdaş geçinen biri de olsa kadın erkek rolleri konusunda gayet feodal kafada beyefendi.

Mesela dün önce bir kafede bir şeyler atıştıralım, sonra da çocuğun bir iki eksiğini mağazadan alalım diye kararlaştırmıştık. Annemi de aldık ( aynı sitede oturuyoruz). Eşim annem veya kendi annesi bizleyse gene çok rahat davranıp asla çocukla ilgilenmez. Açtı formula yarışlarını izlemeye başladı cafede....Sonra annem oğlan masada durmayınca onu oyun alanına götürdük. Başbaşa kalınca sadece baktım ona, farkında bile olmadı başta. Sonra iki laf edelim kapa şunu deyince hem izleyip hem laf edebilirim dedi.... Bendeki tüm keyfi sömürüyor her zaman böyle....Onunla hiçbir şey yapmaktan keyif almıyorum, tüm gün kanepede yatan kediden farkı yok benim için....Ben aşk, sevgi istiyorum....Daha 32 yaşındayım ama ruhum 55 gibi....Toparlamam gerekirse, boşanmayı bile düşünüyorum ama oğluma baban bana iyi koca oldu ama iyi sevgili olamadığı için ayrıldım mı diyeceğim....Ben öğretmenim, elbette bir şekilde zor da olsa çocuğumu tek başıma da büyütebilirim ama eşimin maaşı benimkinin iki katı, oğlumu daha konforlu büyümekten alıkoymuş olacağım....Kafam çok karışık, paylaşmak istedim sadece mutsuzluğumu...
 
Son düzenleme:
Ben şu konu hakkında yorum yapmak istiyorum sadece, konforlu hayattan çocuğunuzu alıkoyar mısınız diye korkuyormuşsunuz. Nafaka ile bu durum gayet dengelenebilir bunu dert etmeyin. İlla ayrılın demiyorum ama belki bir çift terapisti e görünmekte fayda var.
 
Bunca zaman değişmemiş çünkü değişmek istememiş . Size yardımcı olmuyor çünkü herşeyin sorumluluğunu almışsınız, alışmış hep böyle devam etsin istiyor . İlişkilerde ilk başta nasıl başlarsa sonuna kadar öyle devam ediyor
 
Bunca zaman değişmemiş çünkü değişmek istememiş . Size yardımcı olmuyor çünkü herşeyin sorumluluğunu almışsınız, alışmış hep böyle devam etsin istiyor . İlişkilerde ilk başta nasıl başlarsa sonuna kadar öyle devam ediyor
aslında burda bende de hata var. evlendikten sonra evin tüm işlerini tek başıma yaptım. mutfak konusunda çok beceriksizim yumurta bile kıramam dedi tamam dedim. ama ev süpürme vs diğer işlerde destek bekledim. başta yapsa da sonraları bıraktı bunu da. en başta ben de alışkın değilim bana da zor geliyor destek ol vs diye zorlasaydım mecbur kalacaktı belki de. geçenlerde cinnet geçirdim hiçbir kıyafetini ütülemeden dolabına tıktım. kaç zaman geçti dolabı hala karman çorman koyduğum şekilde. ama en azından tek tek kıyafetlerini alıp kendi ütülüyor artık.
 
Boşandi diye cocugu da boşamiyor ya, cocuk hala onun da cocugu. İhtiyaclarini karsilayacak elbette nafaka denen bir sey de var sorun paraysa.
yani nafaka ne oranda bağlanıyor bilmiyorum çevremden hep yeterli olmadığını duyuyorum. maaşının tümünü eve harcaması var, bir kısmını verip kenara çekilmesi var. sonuçta boşanmaktan her halükarda erkek karlı çıkıyor bence. hele ki benimki gibi sorumluluktan kaçan bir tipse değme keyfine, maddi olarak da daha karlı....tabii ki son raddeye gelirsem sırf bunlar yüzünden boşanmaktan vazgeçmem ama her şeyi düşünüyorum şu anda....
 
aslında burda bende de hata var. evlendikten sonra evin tüm işlerini tek başıma yaptım. mutfak konusunda çok beceriksizim yumurta bile kıramam dedi tamam dedim. ama ev süpürme vs diğer işlerde destek bekledim. başta yapsa da sonraları bıraktı bunu da. en başta ben de alışkın değilim bana da zor geliyor destek ol vs diye zorlasaydım mecbur kalacaktı belki de. geçenlerde cinnet geçirdim hiçbir kıyafetini ütülemeden dolabına tıktım. kaç zaman geçti dolabı hala karman çorman koyduğum şekilde. ama en azından tek tek kıyafetlerini alıp kendi ütülüyor artık.
aslında burda bende de hata var. evlendikten sonra evin tüm işlerini tek başıma yaptım. mutfak konusunda çok beceriksizim yumurta bile kıramam dedi tamam dedim. ama ev süpürme vs diğer işlerde destek bekledim. başta yapsa da sonraları bıraktı bunu da. en başta ben de alışkın değilim bana da zor geliyor destek ol vs diye zorlasaydım mecbur kalacaktı belki de. geçenlerde cinnet geçirdim hiçbir kıyafetini ütülemeden dolabına tıktım. kaç zaman geçti dolabı hala karman çorman koyduğum şekilde. ama en azından tek tek kıyafetlerini alıp kendi ütülüyor artık.
Bunlar evlilikte önemli şeyler. Kadın tek başına neye yetişsin. Ütü , çamaşır , bulaşık , yemek , sıl süpür , çocuk zaten insanın tüm vaktini alıyor . Oyun zamanı , acikmasi , hastalığı . Liste uzar gider
 
çift terapisine olumlu bakar mı eşiniz? bunlar istenirse aşılamayacak problemler değiller. bir şey düzelmezse de gençliğinizi böyle geçirmek istememeniz gayet doğal. çocuğun konforu dediğiniz şeyi babası olarak yine yerine getirebilir eşiniz. bu boşanmanız önünde bir engel olmamalı.
 
Esin degismez bence.. ama su iyi bir es
Oldu ama sevgili
Olamadi meselesi
Dogru degil.. iyi es olsa bunlari yazmazdin.. eline yapismazdi kalkip 2 supurge yapsa birsey olmaz.. ayrica nafaka verir bosanirsaniz gecinip gidersiniz. Buarada evdeki islere cok kafayi takiyorsan yardimci neden almiyorsun? Calisiyorsunda kocanda iyi kazaniyor.. ee boylece ev isine yorulmazsin sadece cocugunun bakimini yaparsin yorulmazsin cok. Bana kalirsa yatak
Iliskinizde bitmis biraz ve birazcik problemi tetikliyor
 
Esin degismez bence.. ama su iyi bir es
Oldu ama sevgili
Olamadi meselesi
Dogru degil.. iyi es olsa bunlari yazmazdin.. eline yapismazdi kalkip 2 supurge yapsa birsey olmaz.. ayrica nafaka verir bosanirsaniz gecinip gidersiniz. Buarada evdeki islere cok kafayi takiyorsan yardimci neden almiyorsun? Calisiyorsunda kocanda iyi kazaniyor.. ee boylece ev isine yorulmazsin sadece cocugunun bakimini yaparsin yorulmazsin cok. Bana kalirsa yatak
Iliskinizde bitmis biraz ve birazcik problemi tetikliyor
pandemiden önce düzenli gelen bir yardımcım vardı. sonra kadın hastalandı artık gelemiyor. pandemide de yeni birini bulup alamadım ama artık şart. gerçekten yüküm çok hafifler. bu arada eşim kadın almanın da her zaman gereksiz bir masraf olduğunu düşünür. illa bir laf eder ama dinlemem elbette.
 
çift terapisine olumlu bakar mı eşiniz? bunlar istenirse aşılamayacak problemler değiller. bir şey düzelmezse de gençliğinizi böyle geçirmek istememeniz gayet doğal. çocuğun konforu dediğiniz şeyi babası olarak yine yerine getirebilir eşiniz. bu boşanmanız önünde bir engel olmamalı.
ona terapi vs böyle şeyler gereksiz geliyor. benim beklentilerimin fazla olduğunu düşünüyor. bir kaç kez hissettiklerimden bahsedecek oldum, sürekli abartıyorsun ne var herkes benzer şeyler yaşıyor vs deyip durdu. yani adam 30 yaş civarında herkesin bizim gibi evde pineklediğini, anne baba olmak dışında bir vasıflarının kalmadığını filan düşünüyor galiba. bence onun da bana karşı ilgisi bariz biçimde azaldı ama bunu göremiyor ya da kabullenmek istemiyor. bunu ona söylesem güler ama, böyle bir durumdayız.
 
pandemiden önce düzenli gelen bir yardımcım vardı. sonra kadın hastalandı artık gelemiyor. pandemide de yeni birini bulup alamadım ama artık şart. gerçekten yüküm çok hafifler. bu arada eşim kadın almanın da her zaman gereksiz bir masraf olduğunu düşünür. illa bir laf eder ama dinlemem elbette.
Hem 1 gram yardim etme hemde gereksi
diye soylen.. bu erkekker cok
Bencil gercekten
 
Boşanmamak için çabalar mi bu adam?
Önceki konularinizdan az çok anlatmıştıniz.
Aslinda var ile yok arasında bir yerde bu adam.
Artı eksiyi iyice siz degerlendireceksiniz.
Çocuğun yükü hep sizdeyse bu adam olmayınca hayatinizda ne değişecek mesela?
Parayı nafakayla hallettiniz diyelim.
 
Bosanilacak bir durum goremedim.. cift terapisti daha faydali olacak sizin icin..
yani terapi sayesinde adam artık pazar gezmelerinden keyif almaya mı başlayacak, dışarı çıkmayı sırf beni mutlu etmek ya da susturmak için yapılacak bir eylem olarak görmekten vaz mı geçecek....ilerde benle uzak doğu seyahat planları yapacak mı, birlikte dalış yapabilecek miyiz yüzme, dalma nefreti geçecek mi bilemiyorum....
 
Boşanmamak için çabalar mi bu adam?
Önceki konularinizdan az çok anlatmıştıniz.
Aslinda var ile yok arasında bir yerde bu adam.
Artı eksiyi iyice siz degerlendireceksiniz.
Çocuğun yükü hep sizdeyse bu adam olmayınca hayatinizda ne değişecek mesela?
Parayı nafakayla hallettiniz diyelim.
çocuğun manevi sorumluluğu anlamında bir şey değişmez. boşanmak istediğimi söylesem şu an hayatının şokunu yaşar zaten çünkü ona göre ortada sorun yok. sorun benim gereksiz beklentilerim, abartılarım, şikayetlerim....yaptığım hiçbir şey takdir görmüyor çünkü zaten onlar benim sorumluluğum. her kadın tek başına hem çalışır hem eve hem çocuğuna bakar ne var ki bunda....o zaman neden rahatımı bozup evlendim yani ben de bunu düşünüyorum. hayatı paylaşmak bu demek değil....artıları da çok aslında, iyi kazancı, dürüst bir adam olması, belli başlı değerlerimizin aynı olması vs vs...zaten boşanacak olsam hem o hem de çevremizdeki herkes, başta ailelerimiz hem dumur olur hem de sorunu eşimde pek görmezler çünkü malum aldatma, dayak, kumar vs çok esktrem bir şey olmadıkça neden boşanılır ki, adam evine de bakıyor maddi olarak...ama bunlar zaten asgari sağlanması gereken şeyler. benim kafa bambaşka....
 
yani terapi sayesinde adam artık pazar gezmelerinden keyif almaya mı başlayacak, dışarı çıkmayı sırf beni mutlu etmek ya da susturmak için yapılacak bir eylem olarak görmekten vaz mı geçecek....ilerde benle uzak doğu seyahat planları yapacak mı, birlikte dalış yapabilecek miyiz yüzme, dalma nefreti geçecek mi bilemiyorum....
Bilmiyorum sadece bir cikis yolu tavsiyesi benimkisi :KK43: aklima akrabam geldi.. kiz 18 yasinda galiba nisanlisida 19 yasinda.. ayni senin anlattigin gibi heyecan, mutluluk hersey var ama sonrasi nasil olacak kimse bilemez.. aslinda evlenen ciftlerin hepsi icin gecerli..
 
çocuğun manevi sorumluluğu anlamında bir şey değişmez. boşanmak istediğimi söylesem şu an hayatının şokunu yaşar zaten çünkü ona göre ortada sorun yok. sorun benim gereksiz beklentilerim, abartılarım, şikayetlerim....yaptığım hiçbir şey takdir görmüyor çünkü zaten onlar benim sorumluluğum. her kadın tek başına hem çalışır hem eve hem çocuğuna bakar ne var ki bunda....o zaman neden rahatımı bozup evlendim yani ben de bunu düşünüyorum. hayatı paylaşmak bu demek değil....artıları da çok aslında, iyi kazancı, dürüst bir adam olması, belli başlı değerlerimizin aynı olması vs vs...zaten boşanacak olsam hem o hem de çevremizdeki herkes, başta ailelerimiz hem dumur olur hem de sorunu eşimde pek görmezler çünkü malum aldatma, dayak, kumar vs çok esktrem bir şey olmadıkça neden boşanılır ki, adam evine de bakıyor maddi olarak...ama bunlar zaten asgari sağlanması gereken şeyler. benim kafa bambaşka....
Toplumun ayrılma kriterinize uymuyorsunuz çünkü dediginiz gibi dayak şiddet küfür aldatma yok.
Aslında ruhunuz çürüyor.
O sizin evlilik kriterinize uymuyor bu bir gerçek.
Sizin hem iş hem ev için cabalamaniz çok zor.
Bu iyice insanın sinirlerini yipratiyor.
Maddi yönden çok iyi diyorsunuz ya mesela siz ücretsiz izin alsaniz bunu olumlu mi karşılar?
Ona göre kadın ev işi yemekten sorumlu ya.
 
Manas destanına dönebilir baştan uyarayım arkadaşlar....Eşimle 6 yıldır evliyiz, öncesinde de 6 yıllık beraberliğimiz vardı. 2.5 yaşında bir oğlumuz var. Çocuk denecek yaşta sevgili olduk, ben 19 dum o 20. O yaşlarda birbirimizin ruh eşi olduğumuzu düşünürdük. Üniversiteyi beraber okuduk, arkadaş gruplarımız ortaktı. Eşim efendi diye tabir edilen, sakin, sessiz, uyumlu, bana saygı gösteren, güvenilir biri oldu her zaman. Beni çok sevdi, ilişkimizin başından beri üstüme düşen, el üstünde tutan oydu. Ancak uzun ilişkilerde görülebileceği üzere evlilik öncesi ilişkimizde mesafeye dayalı yıpranmalar oldu ( ben önce şehir dışına, sonra yurt dışına yüksek lisans yapmaya gittim) ancak bu süreçlerde de kopmadık çünkü aramızda yoğun ve güzel bir şey vardı her zaman. saygıyı ve sadakati yitirmediğimiz için devam edebildik. Zaman içinde ortak zevklerimiz artsa da aslında karakter olarak hep bambaşkaydık. Ben çok hareketli, dışa dönük, gezmeyi eğlenmeyi seven biriyken o ise hep daha sakin, üşengeç, ev kuşu, rahatına düşkün bir tipti. Ama daha gençken ve sorumluluklar yokken bana ayak uydurmakta hem daha hevesli hem becerikliydi. Gelgelelim evlendik, çocuktan önce gene de bazı bariz problemlerimiz olsa da bir şekilde aşabiliyorken çocuktan sonra bu problemler iyice içinden çıkılmaz bir hal aldı. Problemlerin başında eşimin uyuşukluğu, tembelliği, evde bir çöp dahi kaldırmaması geliyor. Aslında pis bir adam değil, üstüne başına kişisel bakımına özen gösterir zaten aksi olsa bunca yıl beraber olamazdık ancak söz konusu yaşadığı yer oldu mu bu adam duyarsızın önde gideni arkadaşlar. Ev işlerinde de çocuğun bakımında da bana zerre yardımı olmadığıyla alakalı daha önce de konu açmıştım burda ancak o zamandan bu yana bir arpa boyu yol alamadık.

Tek sorumluluğunun çalışıp para kazanmak olduğunu düşünüyor. Bir yıl önce iş değiştirdi ve yeni işi gerçekten daha yoğun ve sorumluluk isteyen bir iş. Ancak evden çalışmak gibi bir opsiyonu da var ve istediği zaman bunu kullanabiliyor. Son bir aydır evden çalışıyor mesela, dolayısıyla zihnen yoğun olsa da bedensel bir yorgunluğu yok. Cinsellik deseniz belki de işin kilit noktası bu. Hiçbir zaman vaoovv noktasında olmadık ancak yaşım küçük olduğu ve zamanında yaşadığımız şeyleri çok ateşli falan sandığım için o zamanlar bana yetiyordu. Şimdi ise zaten çocuktan sonra bitme noktasına geldi. Çünkü oğlan çok geç uyuyor ve ondan sonra da ikimizde de mecal kalmıyor. Eşim zaten pc başında olmadığı zamanlarda tv karşısındaki biricik koltuğunda yatış pozisyonunda. Ben ise sabah çocuğu kreşe bırak, işe git, sonra eve gel yemek hazırla /sofra kur , ortalığı toparla, çocukla ilgilen, güzel havada parka çıkar (Eşim asla oğlunu tek başına parka çıkarmaz, ya vakti yoktur ya oğlan çok hareketli zaptedemem der) vs derken tüm enerjimi tüketmiş oluyorum. Resmen iki çocuğu tek başıma büyütüyor gibiyim.

Bunlar dışında iyi arkadaş mısınız derseniz önceden belki evet ama zamanla bence büyüdük, değiştik. Hayattan keyif aldığımız şeyler farklılaştı. Ben hafta sonu kaçamaklarından, spontan planlardan hoşlanırım o hoşlanmaz. Pazar günleri asla evden çıkmaz istemez. Cumartesi bir yere çıkacaksak sabahtan darlamaya başlar erken çıkalım erken gelelim diye ama çocuğu hazırlarken vs daha hızlı çıkmamız için zerre desteği olmaz sadece giyinir ve bekler. Bir güzel sözü iltifatı yoktur. Ruhumu okşamaz. Anca ben yeni elbise aldıysam bak nasıl olmuşum vs dersem sadece güzel veya yakışmış der sıradan bir şekilde ama kendi içinden gelerek bir hareketi sözü yoktur. Öff belki çok klişe şeyler söylüyorum ama ekslikliğini hissettiğim şeyler çok fazla. Kadın olduğumu, sevildiğimi ve değer gördüğümü hissedemiyorum. Bunları onla konuşmaya kalksam da ciddiye alınmıyorum. O benim her şeyi abarttığımı düşünür. bunların hayatın bir parçası olduğunu, artık çocuklu bir çift olduğumuzu ve cinsellik de dahil her şeyin bu aralar eskisi gibi olmamasının normal olduğunu söyler. Ona göre gerçekten hiçbir problem yok, beni seviyor değer veriyor , benim nelerin eksikliğini hissettiğimi anlayamıyor. Dahası ev işleri ve çocukla ilgilenme konusunda ondan beklentilerimin de gerçekçi olmadığını düşünüyor. Annesi 4 çocuğunu tek başına büyütmüş, hepsini evlendirmiş olsa da hala elini üstlerinden çekmemiş, çocukken onlara tek bir sorumluluk dahi vermemiş bir kadın. Benden de annesi gibi olmamı bekliyor, bunca yorulmamı ve ondan destek bekleyişimi anlamsız buluyor. Çok çağdaş geçinen biri de olsa kadın erkek rolleri konusunda gayet feodal kafada beyefendi.

Mesela dün önce bir kafede bir şeyler atıştıralım, sonra da çocuğun bir iki eksiğini mağazadan alalım diye kararlaştırmıştık. Annemi de aldık ( aynı sitede oturuyoruz). Eşim annem veya kendi annesi bizleyse gene çok rahat davranıp asla çocukla ilgilenmez. Açtı formula yarışlarını izlemeye başladı cafede....Sonra annem oğlan masada durmayınca onu oyun alanına götürdük. Başbaşa kalınca sadece baktım ona, farkında bile olmadı başta. Sonra iki laf edelim kapa şunu deyince hem izleyip hem laf edebilirim dedi.... Bendeki tüm keyfi sömürüyor her zaman böyle....Onunla hiçbir şey yapmaktan keyif almıyorum, tüm gün kanepede yatan kediden farkı yok benim için....Ben aşk, sevgi istiyorum....Daha 32 yaşındayım ama ruhum 55 gibi....Toparlamam gerekirse, boşanmayı bile düşünüyorum ama oğluma baban bana iyi koca oldu ama iyi sevgili olamadığı için ayrıldım mı diyeceğim....Ben öğretmenim, elbette bir şekilde zor da olsa çocuğumu tek başıma da büyütebilirim ama eşimin maaşı benimkinin iki katı, oğlumu daha konforlu büyümekten alıkoymuş olacağım....Kafam çok karışık, paylaşmak istedim sadece mutsuzluğumu...
Boyle şeyleri bir cinnet bir sinir krizi veya hareketle aynı vurdumduymazlıgi ona satmak çözüyor bizde de bazen boyle bir dönem oluyor ben son ana kadar ses etmiyorum konuşmuyorum en son patlama noktasına geliyor kavga kıyamet ertesi gün eşim anında değişiyor ha 6 8 ayda bir de bunu tekrarlar ama hala içim geçmiş mi geçmemiş mi diye kontrol ediyor galiba 😂 yalnız şu çocuk bakimi konusunda farklı konuşacağım o biraz sizden kaynaklı olabilir kesinlikle sarin cocugu başına üstelik erkek çocuğu babayla oyun oynamanın gerçekten çok etkisi oluyor çocuğa bunun sorumluluğunu sürekli siz aldığınız aman oğlum eksik kalmasın biseyden ben yaparım onun yerine dediğinizden elini taşın altına koymuyor erkekler sizinki tamamen iyi niyet ama karşı taraf bunu sömürmeye cok müsait oluyor çocuk konusunda daha hassas olduğumuz için onu da çocuk gelişimiyle alakalı şeyleri araya sıkıştırarak çözmeye calisabilirsiniz bence çok büyüuk problemler bunlar ama erkekler için öylesine ve gereksiz tripler bunun önemli olduğunu sizin için siz gostereceksiniz böyle şeylerde ama konuşmak değil çünkü buna dır dır diyorlar kesinlikle evdeki yaptırım gücünüz veya kavgayla
 
Sorunlar bizim toplumumuz evliliklerinde son derece yaygın ve bir çok kişice de sorun bile sayılmayan, eşinizin de söylediği gibi hayatın doğal seyri olarak görülen durumlar.

Önemli olan bu durumların sizce ne kadar sorun olduğu. Hayatınızı ve mutluluğunuzu ne kadar etkilediği.

Benim şahsi fikrim ortada aldatma, şiddet, hakaret ve saygısızlık yoksa, bir de babadan memnun bir çocuk varsa, diğer sorunları çözmeye, çözülemeyenleri değiştirmeye odaklanmak. Ama belirttiğim gibi bu benim tercihim, bir başkasına önerim ya da dayatmam değil.

Sizin durumuzdan çok daha feciisini bir arkadaşım yaşamıştı. Sizden çok daha zıt kişiliklerdi. Boşanmaya karar verdi kadın. Evleri ayırdılar eşyalar alınıp yerleştirildi ve boşanma sürecinde arada bir buluşmalar başladı yeniden. Sonuç olarak büyük kararlar verdiler noşanmaktan vaz geçtiler birleştiler ve gayet mutlular :)

Aldıkları kararların belli başlıkları şunlardı : Kadın eve her gün gelen bir yardımcı tuttu. Temizlik +düzen +ütü ve haftada üç gün sanırım yemek yapıyor. Önce yadırgamalar olduysa da çabuk alıştılar Yıllardır emektarları oldu artık

Herkes kendi hobilerini yaşayacak ve diğerine bunu dayatmayacak. (Bunu ben de doğru ve haklı buluyorum açıkcası)

Haftada bir gün ortak gezme günleri diğer bir gün de misafir ağırlama günleri olacak
Bunların haricinde herkes özgür.

Önceleri olur mu böyle plan programla evlilik dedik, çok sürmez aksar filan dedik ama bu düzene alıştılar belki 20 yıl olmuştur bu şekilde gayet mutlular :)

Belki bir esin kaynağı olur size de diye yazmak istedim bunları. Alın konuşun bu iş böyle devam edemiyor ben mutsuzum deyin. Ya birlikte uzun süreli bir terapi ya ayrı yaşama ya da sizin de aklınıza yatıyorsa bu tür bir planlama yapın.

İyi bir eş ve iyi bir baba dediğiniz için bu ve benzer çözümleri denemeden boşanmayın derim. Çünkü boşanıp reelde kendi heves ve heyecanlarına bir kaç yıl sonra doyup, en ateşli sevgilinin bile aynı evde yaşayınca bin beter olabildiği gerçeğini görüp eski eşini çok özleyen arayan, pişman olan insanlar da tanıdım

İyi düşünüp doğru karar vermenizi dilerim 😊
 
X