O beni bu dünyada en çok anlayan, en iyi anlayan, ayağımı bastığım yeri bana han yapan, 1 damla gözyaşım için dünyaları yakacağını söyleyen adam; günde en az 2 kere arayan, alışverişe gitmeyi sevmese bile benim için avm lerde saatlerce bekleyen, bana hiçbirzaman hayır demeyen mutlu olmam için herşeyi yapan adam... Benim ilk hayran olduğum erkek... Her bayram namazdan sonra heycanla kahvaltı hazırlayan, çoğu zaman uyandırmaya kıyamadığı için uyandırmayan, kahvaltıdan sonra elini öptüğüm kaç yaşında olursam olayım bayram harçlığı veren adam... Canım babam... Artık yanımızda değil... Bu bayram, bayram namazından sonra beraber kahvaltı yapamayacağız, ben onun elini de öpemeyeceğim... Mezarına gideceğiz... 7 ay oldu, ben hala alışamadım. Hergün telefonuma bakıyorum sanki çalacakmış gibi, olsun diyorum belki yarın, belki yarın, belki yarın... Ama o yarın gelmiyor, ve gelmeyecekte... Asla isyan etmiyorum, karşı gelmiyorum ama içim çok yanıyor... Onun geri gelebilmesi için nelerimi vermezdim... Ona bir kere daha sarılabilmek için... Bazen rüyalarımda görüyorum ama yetmiyor, ne acısı diniyor ne özlemi...
Yokluğunda tadım yok babam, 1 damla gözyaşına dünyaları yakacağın kızın senin için hergün gözyaşı döküyor, seni hep özlüyor...
Yokluğunda tadım yok babam, 1 damla gözyaşına dünyaları yakacağın kızın senin için hergün gözyaşı döküyor, seni hep özlüyor...