Yadıklarınızı gözyaşlarımla okudum. Başınız sağolsun, Allah rahmet eylesin. Mantıkla bakınca burda yazdıklarınıza katılıyorum, ama dediğiniz gibi acımı geçirmeyi bırak hafifletmiyor bile. Babam artık yok ve ben yapayalnızım, o beni dünyada en iyi anlayan en çok seven insandı. Babam dışındaki herkes sanki bana bir yabancı, buna eşim ve annem de dahil. Ne kadar büyük bir boşlukta olduğumu, ciğerlerimin yandığını görmüyorlar, görselerde kendilerince yanımda oluyorlar, ama aynı durumda babam olsaydı, neler yapmazdı beni mutlu etmek için... Hayatta belkide birçok insana göre şanslıyım. Hiç kötlülük görmeden büyüdüm ben, annem babam, özellikle babam... Kına gecem mahvoldu, düğünüm mahvoldu, evliliğimin 1. yılının çoğu ağlamaklı geçti, hep eşimin ailesi yüzünden. Artık babamda yok. Ben kimseye birşey yapmadım ki, insanlar neden benim üstüme bu kadar geliyor, benim acım zaten o kadar büyük ki, bedenime sığmıyor. Şuanda sadece günümü dolduruyorum.