Kendime çok acıyorum bazen hele ki şu an çok yalnızım kendinden başla kimsesi olmayan yapayalnız biri
bi kaç gündür konsere gitmek için bana eşlik edebilecek bir kişiyi bile bulamadım. Heryere tek gidiyorum buraya gitmeyeyim dedim haftasınu sevdiğim yazarın söyleyişi var kuzenime sen de gel dedim ( kuzen grubuna da yalvarıyorum kaç gündür benle konsere gelin diye ) hiç biri cevap vermedi en son biri arkadaşıma davetliyim yazmış .
taöam yalnızlığı seviyorum şikayetçi de değilim ama bu kadarı çok fazla. Can dostu arkadaşı , sırdaşı olanlara o kadar imreniyorum ki bulunmaz bir nimet benim için. Hep sorguluyorum kendimi ben arkadaş olunası bi insan değil miyim buna layık değil miyim diye? Herkes kadar benim de kusurlarım vardır ama Arkadaşı olan herkes kusursuz mu? Bir derdimi paylaşacak acıma mutluluğuma ortak olacak hiç kimsem yok . Bu zamana kadar hiçsevgilim olmadı hiç de gerekli hissetmedim ama dpst acısı hep içimde . Tam buldum derken yıllar önce önceki konularımda da bahsettiğim dost kazığı yedim . Hep güvendiğim inandığım kim varsa sırtımdan vurdu. Her yerde olduğu gibi arkadaşlıkta da beceriksizim
az önce gelen mesaj son damla oldu hıçkıra hıçkıra ağlıyorum şimdi. Bu dünyada benşm de nasibime düşen yapayalnız kalmakmış bir kız kardeşim bile yok sevgilim yok hiç kimsem yok. İş arkadaşların bile ilgisini çekti soruyordular hiç arkadaşın yok mu ziyaretine gelen. Oysa benim hayırlı olsun çiçeği gönderdiğim insanlar yoldan geçerken uğramaya bile layık görmediler beni. Ne yaptım ben niye olmadı niye olmuyor