Benim hastaligim babamin hastalanmasi ve ölumunden sonra depresti. Ondan once heryere tek basina gidebilen baya aktif ve sosyal bi insandim. Ama emin olun su siralar bi yere gitmek bile gelmiyo icimden. Eve tikilip kaliyorum yani. Bu yazilari okudukca da moral buldum. Demek ki tek degilmisim dedim. Korkularimin ustune gitmeye basladim. Insallah hepimiz asicaz bu durumlari ve eski gunlerimize bakip gulucez
Aynı durum bende de mevcut
Ya bazen diyorum ki bu sen olamazsın. İnsan otobüse binmeye uçağa binmeye korkar mı diyorum. Ama nasıl bir bilinçaltımız varsa oluyor malesef. Herşeyi içime atan biriyim. dışarıya hep neşe saçarım. İçine atmaktanda oluyormuş böyle. Dediğiniz gibi üstüne gidecek dermanımız da kakmıyor bazen.
Aynı kişilik yapısı işte
Bende bebek istiyorum. Acaba sağlıklı olur mu öyle olur böyle olur mu sürekli kafamda kuruyorum.
Evet eve kapatmak daha kötü yapıyor
Ahh canım benim arkadaşımda 2 bebek kaybetti. O da çok umutsuz şu anda yine aynı şeyler olur diye. Ama ben şöyle düşünüyorum en azından hamile kalabiliyorsun. yıllarca deneyipte olmayanlar var.
Pıhtılaşma mı var sizde?
Yok o da bi can nasıl kıyarım bana çok düşkün zaten.Rabbim sabrınıza sevgisinide veriyor. :)Hemen izleyeceğim canım sağol
Louise Hay / Düşünce Gücüyle Tedavi
