Anlıyorum canım sana en iyi gelen şeyleri yapmaya çalışacaksın. Kaç senedir bu rahatsızlık var sende? Bak daha kötü olan insanlar var, ve galiba zarar verme vs gibi durumlardan çekiniyorum yazmıştın. Sana bir şey diyim can o kadar tatlı bşşey ki.. en ciddi anlarımda bile ya intihar edersem ya kendime başkasına zarar verirsem diye düşünmedim. Çooook kötü bir durumda değilsen eğer yani psikolojin GERÇEKTEN ciddi anlamda bozulmadıysa yaşama içgüdün devreye giriyor canım. sen de öyle degilsin zaten çok şükür.
bizim sıkıntımız en güzel anlarımızı mahvetmek, her zaman şöyle işliyor: seneler sonra bir anına dönüp bakarken aman olsun be napiyim yaşandı geçti diyorsun. Neden çünkü hüzünlü tarafı aklına geliyor ama beynin onu silmeye çalışıyor. Ben düğünümde cok kötü olmuştum. Düşün yani kendi düğünüm

insanın en mutlu olması gereken an anksiyete krizindeydim. Düğün gecemi nasıl tamamladım, balayına nası çıktım hatırlamıyorum bile. Balayında devamlı aglamıştım. İlaç içiyordum bir de o dönem cnm. Benim hayatı etkileyen kritik dönüm noktalarında tetikliyor. Belki şimdi de öyledir. Ben artık kabullendim valla böyle bir insanım, kendimden başka kimseye zararım yok. Gün sonunda ben zarar görüyorum kocam değil annem babam bile değil.
ama sen umarım iyi olursun, çok isterşm bu illetten kurtulmanı. İlacın dozuda lustrale göre düşük senin canım bence ilac olmadan bile baş edebilirsin. Ama önce doktor tabii.. Allah hepimizin hakkinda hayirlisini versin.