- 14 Ağustos 2013
- 126
- 161
- 303
- Konu Sahibi Sunglasses
-
- #1
Merhaba, 32 yaşındayım, evliyim, ben bir baskın anne çocuğuyum. Bize yakın oturuyor annem, 3ümüze de çok büyük destek verir. Kızkardeşlerim ve benim için canını verir, çok fedakardır, çok sever, hiç bir eksiğimiz olmamıştır, kendi üstüne düşenleri yapma konusunda kusursuzdur.
Ama huzursuzluk, sinir hali, gerginlik ön plandaydı çocukluğuma dönüp baktığımda. Bi sürü anı var gözlerimin önünde, çalışırdı ve işten geldiğinde önce ev hala temiz mi diye bakıp, sonra bana sarılırdı. İşler bitmese bizimle oturmazdı. Ben hep bi çay kek yapıp anne kız keyif yapmak isterdim. Sonu sinirlenme ile bitmeyen sohbetler isterdim. İstediği cevabı alana kadar sormamasını isterdim. Güleryüzlü ve sakin olsun isterdim. Kirli mutfaktan bu kadar rahatsız olmasın isterdim. Arkadaşlarımın sakin annelerine -utaranak söylüyorum ki- hep çok özenirdim.
Sonra farkettim.
Dışardan geldiğimde eşimin mutfağımı toplayıp toplamadığına bakıyorum ilk. Bunu belli ediyorum. Eşim rahatsız oluyor benden. Rahat olsan ya yaparız diyor. Önceki gün kızkardeşim geldi. Ben iş yapmaktan onlarla keyif yapamadım. Oturamadım. Önceliğim ev işleriydi. Her şey temiz olsun istedim. Çünkü evim temiz ve düzenli olmayınca çok rahatsız oluyorum. Sonra kızkardeşimle oturmak yerine temizlik yapmayı tercih ettiğimi, bugünü yüzü asık geçirdiğimi, onların da enerjisini düşürdüğümü farkettim. Tabi ki
İşler bittikten sonra farkettim. Ve yüzüm öyle güldü. Annemin bana yaptığı gibi.
Ve yine annemin bana yaptığı gibi önceden tartıştığımız bir konuyu defalarca açıyorum. Ben özür dileyene kadar annemin açtığı gibi, içinde tutup, bir haftasonu kahvaltı yaparken açması gibi..tam da onun gibi, keyifli bir anımızda açıyorum. İçimdeki sıkıntı huzura izin vermiyor, buna mecbur hissediyorum çünkü.
Ben neden bile bile böyle olmaktan alıkoyamıyorum kendimi, nasıl aşarım bunu. Huzur ve gülücüklerin eksik olmamasını istiyorum hayatımdan. Lütfen bana yardım edin.
Ama huzursuzluk, sinir hali, gerginlik ön plandaydı çocukluğuma dönüp baktığımda. Bi sürü anı var gözlerimin önünde, çalışırdı ve işten geldiğinde önce ev hala temiz mi diye bakıp, sonra bana sarılırdı. İşler bitmese bizimle oturmazdı. Ben hep bi çay kek yapıp anne kız keyif yapmak isterdim. Sonu sinirlenme ile bitmeyen sohbetler isterdim. İstediği cevabı alana kadar sormamasını isterdim. Güleryüzlü ve sakin olsun isterdim. Kirli mutfaktan bu kadar rahatsız olmasın isterdim. Arkadaşlarımın sakin annelerine -utaranak söylüyorum ki- hep çok özenirdim.
Sonra farkettim.
Dışardan geldiğimde eşimin mutfağımı toplayıp toplamadığına bakıyorum ilk. Bunu belli ediyorum. Eşim rahatsız oluyor benden. Rahat olsan ya yaparız diyor. Önceki gün kızkardeşim geldi. Ben iş yapmaktan onlarla keyif yapamadım. Oturamadım. Önceliğim ev işleriydi. Her şey temiz olsun istedim. Çünkü evim temiz ve düzenli olmayınca çok rahatsız oluyorum. Sonra kızkardeşimle oturmak yerine temizlik yapmayı tercih ettiğimi, bugünü yüzü asık geçirdiğimi, onların da enerjisini düşürdüğümü farkettim. Tabi ki
İşler bittikten sonra farkettim. Ve yüzüm öyle güldü. Annemin bana yaptığı gibi.
Ve yine annemin bana yaptığı gibi önceden tartıştığımız bir konuyu defalarca açıyorum. Ben özür dileyene kadar annemin açtığı gibi, içinde tutup, bir haftasonu kahvaltı yaparken açması gibi..tam da onun gibi, keyifli bir anımızda açıyorum. İçimdeki sıkıntı huzura izin vermiyor, buna mecbur hissediyorum çünkü.
Ben neden bile bile böyle olmaktan alıkoyamıyorum kendimi, nasıl aşarım bunu. Huzur ve gülücüklerin eksik olmamasını istiyorum hayatımdan. Lütfen bana yardım edin.