Kizlar selam.
Nereden baslayacagimi bilmiyorum. Ozet gecemeyecegim sanirim. Icinden cikamiyorum da degil, atlatamiyorum. Son 3 gundur nefes alamaz, uyuyamaz, uyursam uyanamaz hale geldim. Dun ustume sicak tencere doktum yanlislikla ve icten ice "oh be aglayacak bir sey buldum" sevinirken yakaladim kendimi. Sanirim deliriyorum.
Konu annem. Annemle babam ben resit olmak uzereyken ayrildilar. Ben annemle kaldim. Annemle babam bir daha hic gorusmedi. Babamla ara ara gorustugumuz ama asiri uzak bir iliskimiz oldu bu donemde. Sonra evlenmeye karar verdim. Babam sanki cok hayatimdaymis gibi kabul etmedi. Zaten pek yuzyuze olmadigimiz icin sallamadim. Esim boyle olmaz dedi, 10 koca ay ugrasip baristirdi bizi. Annemin kizdigi ama patlayamadigi nokta bu oldu. Istemiyordu babami. O arada isten ayrildim, evlilik hazirligi ile beraber goturemeyecegimi dusundugumden. Buna da cok kizdi ama elimde 3 4 ayi cok rahat gecirecek param oldugundan ses cikarmadi.
Dugunume 3 aydan az kala(babamla baristigimizdan 2 hafta sonra) esimin ailesinden biriyle ufak bir tartisma yasadim. Hani su "atin nisani" tadinda olanlardan falan degil. Her seyi asiri buyuten benim bile ufak gördüğüm bir tartisma. Su an sebebini hatirlayamayacagim kadar ufak... Her seyi paylastigim gibi bunu da annemle paylastim ve o buna patladı. Evden kovdu beni. Hani git bu evden seklinde degil, kapiya koyma şeklinde. Tabi tartistin git degil, tartistin ayrilicaksin seklinde. Konunun esimle ya da durusuyla alakasi yoktu. Her zaman beni hakli gorur, hala oyle. Yani atiyorum su an birine durup dururken kufretsem esim "slim bakislarini begenmemistir haklidir" der. Esimden ayrilmayi hic dusunmedim. Pisman da olmadim. Kisacasi demek istedigim, hakli hicbir tarafi yoktu. Anneler hisseder'lik durum degildi.
Evden bir kac parca esya ile ayrildim. Elimdeki tum parayi da bilerek evde biraktim. Geri gelecegimi dusunerek... Babama gittim. Geri donemedim. Gun asiri aldigim bela okuma smsleri sonrasinda niyetlenemedim bile. Tabi ceyiz adi altinda bir oda esyam vardi annemin evinde. Daha ev falan tutmamistik. Vermek istemedi. Esimin tanidigi yerden almistik iade etmeye calismis. Almamislar. Ama bana vermek istemedi. Polis cagiricam tehdidi sonrasi insafa gelmesi ile aldim.
Bu arada esim yine baristirmak icin cok ugrasti. Ameliyat oldu, 2 gun sonra koltuk degnekleri ile yalvardi. Muhattap bile almadi. Beraber gittik. Rezillik cikti.
Bayram oldu. Anneannemlere bizden once gidip "slim baskasina asik, asik oldugu kisi evlendi ve x onu cok seviyor diye onunla evlendi' demis. Gittigimizde herkesin ortasinda ogrendik. Dustugumuz durumu anlatmama gerek yok sanirim.
Nikahimiz oldu, kina oldu, dugunumuz oldu. Gelmedi. Babam bile defalarca aradi. Kufur kiyamet girla.
Dugunden sonra kendi akrabalarina da kustu. Dugunume geldikleri icin. Kardesi, annesi, babasi... aramis lafini soyleyip cikmis hayatlarindan. Anneannemle dedeme bilezik taktiklari icin ne beddualar etmis. Hadi gidiyosunuz niye bilezik takiyorsunuz şeklinde.
Dun sifresi aklima geldi. Girdim facebookuna baktim. Arkadasinin evine yerlesmis. Zaten kazandigi para ile ev gecindirmesi mumkun degildi. Cok kolay bir hayati oldugunu sanmiyorum. Emekli falan olmus ama. Tahmin bu, biriyle konusmasini falan okumadim. Sonra beraber yasadigi arkadasinin benimle yasit kizi hamileymis, ona ne kadar sevindigini okudum ve kiskandim. Bana hep "cocuk yapma en az 3 4 sene ayagina dolanmasin" derdi. Hamile olsam ve aramiz iyi olsaydi biliyorum ki "dikkat edemediniz mi?" derdi. Genel olarak benim sevinclerimi hep kursagimda birakirdi, sebebini bilmiyorum. Arama gecmisine baktim, babam ve tum akrabalarini bol bol aramis, bilin bakalim 1 senede kimi sadece 2 kez aramis, beni! Esimi bile 4 5 kere aramis. Beni hic merak etmemis sanirim.
Cok ozluyorum. Ama su saatten sonra duzelme ihtimali yok. Biliyorum da. Onu bu duruma ben suruklemisim gibi hissediyorum. Yalniz birakmisim, evsiz birakmisim, canina okumusum gibi. Esim "gideyim bulayim getireyim bizimle yasasin" diyor. O kadar şeyin ustune gelmez, gelmesini de istemiyorum zaten. Kaldirabilecegimi sanmıyorum. Ben iyi olsun istiyorum. Yanimda degil, iyi.
Ama olanlari atlatamiyorum. Kendimi sucluyorum. Daha 9 aydir evliyim. En ufak bir puruz yok, belki konusmak icin cok erken ama bir kez olsun "annem hakliymis" demedim. Babam, babaannem vs herkes esime tapiyor, devamli "iyi ki evlenmissiniz" havasi var. Ne benim ailemle esimin ne esimin ailesiyle benim hic bir sorunumuz yok. Ama annem yok iste. Esim "slim bu konu 50 yasinda da olsan aklina gelecek, anneni yanina alsan bile gelecek, degistiremezsin. Alis" diyor. Psikologa gitmem taraftari. Ki ona da cok yansitamiyorum, yansittigim anda "gidelim anneni bulalim getirelim" diye bir cozumle karsima cikiyor. Bu degil bana kimseye iyi gelmeyecek. Esime gore tek sorun annemi ozlemem. Ama degil. Ben ona sonsuza kadar kırgın kalicam.
Gercekten boyle mi olacak?
Nasil gececek? Ne zaman gececek? Nasil dayanicam?
Resmen kendi kendimle hesaplasmam bitmiyor.