Merhaba. Öncelikle şunu belirteyim, ben de sırf bu reddedilme korkusu yüzünden kimseye açılamadım şu 24 senelik ömrümde... Ve sırf bu reddedilme korkusu yüzünden kimseyle doğru düzgün ilişki bile kuramadım...hep platonik asklarla avuttum kendimi....
Aslında çok büyük bir reddedilme olmadı, ama bir kere oldu, çok küçük bir reddedilmeydi ama kalbimin en derin yerine işledi. (İlkokul yıllarımda olan her olay gibi, bu da beni derinden etkilemiştir.)
Artık egosu yüksek mı dersiniz, ne derseniz deyin. Ama bana ve beyin yapıma göre biri beni reddedemez, reddetmemeli daha doğrusu. (Psikolojik tedavi görüyorum ve ilaç kullanıyorum bu arada. Soracaklar için.)
Burada yazılan şey çok doğru mesela. Bir süre sonra anlıyor insan. Ama anlayana kadar da iş işten geçiyor maalesef...
Katıldığım bir diğer nokta da burası. Birine duygularınızı itiraf edersiniz etmesine ama karşı tarafın sizi anlayacak olgunlukta olması çok önemli. Eğer sizin, kendisine karşı olan bu zaafinizdan istifade etmeye kalkar ve sizi oynatmaya / kullanmaya kalkarsa, zaten sevginizi hiç haketmemis demektir. (Gururunuzun kırılması ve yaşayacağınız ozguvensizlik de cabası...) Bunu anlamanın en iyi yolu da bu yukarıda yazılan gibi, zor kadını ve zor lokmayı oynamak ve karşı tarafın sizi elde etmesini sağlamaya çalışmak olmalıdır.