Aska dair tonla film izlemisimdir, kitap okumusumdur o gune dek. Hep bir kurgu sacmaligi diye dusunuyordum, bu abartilarin hep daha fazla kitle izlesin okusun diye oldugunu dusunuyordum.. Ama gercekten ask denilen zirva varmis. "Herkes bir kere asik olur" cumlesi olumune yalan. Evet asik olan herkes bir kisiye asik olmakla sinirli kalir, Ama herkes asik olamaz herhalde.. Cevremdeki bir cok insanin bu asagilik duygudan uzak olduguna eminim, agizlarindan "ask" kelimesini dusurmemelerine ragmen..
4 sene oldu, tam koca 4 sene. Ve ben ona olan askimdan bir zerre bile kaybetmedim. Hala hayatimin tek odagi, acisi hala o kadar taze ki.. Hayir hayir olmedi, sadece cok uzagimda ve bambaska bir hayati var. Onu her an dusunuyorum, her dusundugum an yavas yavas oldugumu hissediyorum, bu aci beni ayakta tutuyor, her seyin gercek oldugunu ve hayatim boyunca kacamayacagimi hissettiriyor. Bu aci, askin acizliginin kaniti, benim hayatimin artik benim degil onun ellerinde oldugunun kaniti, asla kapanmayacak bir yara, hayatim boyunca kabuk tutacagi bir an bile olmayacak eminim artik..
Hayatima kimseyi alamayacagim, asla basaramayacagim. Zaten ugrasmiyorum bile. Yalnizlik benim icin secilmis ve hep onun yokluguyla ben basbasa kalacagim. Bu aci, bir cesit kabullenis.. Bir cesit kendi olumune yavas yavas tanik olmak.. Ah bir bilsem ki bir kisi bile beni anlayabilecek, bir nebze benim gibi hissedecek, onunla saatlerce konusmak isterdim ama yok. Eminim yok..
Son havaalaninda ayrilisimizin benim de sonum oldugunu biliyordum. O yuzdendi hastalanacak kadar aglamalarim.. Hepsi bugunku halime bir isaretti aslinda. Ilk tanistigimiz gun, ilk goz goze geldigimiz an onun beni oldurecegini hissetmistim. Kacamadim. Kacmak istemedim. Onunla gecen bir kac ayim butun hayatimdi. Her seyi o kadarcik zamanda yasadim ve ayrilisimizda ben oldum. Belki 70 sene yasayan birinden bile daha cok sey yasadim, hissettim, mutlu oldum, mutsuz oldum o kisacik zamanda. Ama gercekten yasadim. Simdi ise bu hizli yasamin acisini cekerek oluyorum yavas yavas.. Kelimeleri secerken dikkat etmeye calisiyorum ama hislerimi anlatmaya yetecek kelimeler yok aslinda. Sadece hisler..
Okuyan herkese tesekkur ederim..
4 sene oldu, tam koca 4 sene. Ve ben ona olan askimdan bir zerre bile kaybetmedim. Hala hayatimin tek odagi, acisi hala o kadar taze ki.. Hayir hayir olmedi, sadece cok uzagimda ve bambaska bir hayati var. Onu her an dusunuyorum, her dusundugum an yavas yavas oldugumu hissediyorum, bu aci beni ayakta tutuyor, her seyin gercek oldugunu ve hayatim boyunca kacamayacagimi hissettiriyor. Bu aci, askin acizliginin kaniti, benim hayatimin artik benim degil onun ellerinde oldugunun kaniti, asla kapanmayacak bir yara, hayatim boyunca kabuk tutacagi bir an bile olmayacak eminim artik..
Hayatima kimseyi alamayacagim, asla basaramayacagim. Zaten ugrasmiyorum bile. Yalnizlik benim icin secilmis ve hep onun yokluguyla ben basbasa kalacagim. Bu aci, bir cesit kabullenis.. Bir cesit kendi olumune yavas yavas tanik olmak.. Ah bir bilsem ki bir kisi bile beni anlayabilecek, bir nebze benim gibi hissedecek, onunla saatlerce konusmak isterdim ama yok. Eminim yok..
Son havaalaninda ayrilisimizin benim de sonum oldugunu biliyordum. O yuzdendi hastalanacak kadar aglamalarim.. Hepsi bugunku halime bir isaretti aslinda. Ilk tanistigimiz gun, ilk goz goze geldigimiz an onun beni oldurecegini hissetmistim. Kacamadim. Kacmak istemedim. Onunla gecen bir kac ayim butun hayatimdi. Her seyi o kadarcik zamanda yasadim ve ayrilisimizda ben oldum. Belki 70 sene yasayan birinden bile daha cok sey yasadim, hissettim, mutlu oldum, mutsuz oldum o kisacik zamanda. Ama gercekten yasadim. Simdi ise bu hizli yasamin acisini cekerek oluyorum yavas yavas.. Kelimeleri secerken dikkat etmeye calisiyorum ama hislerimi anlatmaya yetecek kelimeler yok aslinda. Sadece hisler..
Okuyan herkese tesekkur ederim..