- 27 Ağustos 2025
- 16
- 8
- 1
- 33
- Konu Sahibi alonegirl06
-
- #1
Merhaba hanımlar ;
Ben 34 yaşında 18 aylık oğlu olan yalnız bir anneyim. Aslında evliyim ama eşim askeri personel bu yüzden ℅90 oranda yalnızım. Annem Ankara'da ben Antep'teyim. Buralar sıcak olduğu ve tek klimamız olduğu için yaz aylarında kimse gelmiyor bize. Gece gündüz oğluma ben bakıyorum. Her türlü aktiviteyi hazırlıyorum. Onunla elimden geldiğince ilgileniyorum. Ama kocaman bir sorunumuz var yemek yemiyor. Bugün dakika tuttum 1 kaşık yemeği 15 dakika ağzında bekletti. Bilerek kusuyor. Yemeği tükürüyor. Katı gıdaları çiğnemek istemiyor. Hala kahvaltıya herşeyi karıştırıp bulamaç gibi yapıp yediriyorum. Blw denedim her yere fırlattı. Kendim yediriyorum olmuyor. Yemek yerken tv açıyorum mecbur zar zor yiyor. Kendimi aşırı yalnız, tükenmiş ve yıpranmış hissediyorum. Her akşam ağlıyorum. Sürekli 4 duvar arasında tek başımayım. Herşeyle tek başıma mücadele ediyorum. Kış aylarında annem gelip bakıyor. Kaynanam ben bakamam bunalırım diyor ki zaten asla beceremiyor bebek bakmayı. Diğer aylarda gece gündüz ben bakıyorum. Gece uykum toplam 4 5 saat gündüz uykum yok. Gece sürekli ağlıyor saat başı böyle dayak yemiş gibi ağlıyor. Son zamanlarda öyle yoruldum ki artık istemsizce bağırıyorum oğluma. Sonra kendimi kötü anne ilan edip ağliyorum. Yemek ev işi çocuk işten sürekli yorgun gelip iki kelam zor eden bir eş. Beni asla kabullenmeyen ve sürekli işsizliğin yüzünden ezen bir koca tarafı. Her günüm böyle sürekli stres içinde geçiyor. Oğluma yemek yedirmekten nefret ediyorum. Her çeşit yemeği yapıyorum. Hepsini özenle hazırlıyorum ama nafile. Doktor sen annesin yediriceksin diye baskı yapıyor. Çevrem sen çocuğa bakamıyorsun diye baskı yapıyor kafayı yemek üzereyim. Hiç bilmediğim bir memlekette tek bir komşum olmadan yaşıyorum resmen. Kendimi geliştirmek için boş vaktimde kitap okuyorum her gün 10 sayfa falan. Oğlum ara sıra kendi kendine oynarken İngilizce çalışıyorum. Ama içimdeki boşluk asla dolmuyor. Artık anne olmaktan da nefret eder bir hale geldim. Altını değiştiriyorum beni tepikliyor. Sürekli mama diye ağlıyor ama yemek yemiyor. Benim hayatım neden sürünmeli onuda anlamıyorum hayatım değişir güzelleşir diye evlendim ama bekarlık hayatım gibi. 34 yaşındayım hiç tatile gitmedim. 2 yaşında babamı kaybettim hep babasızlığın cemeresini çektim. Şimdi kocasızlığın ceremesini çekiyorum. Eşim biz evlendikten sonra asker oldu. Her Türk genci gibi Türkiye de bulunan meslek sıkıntısından bu işi seçti ama berbat bir meslek. Hayatım nasıl güzelleşir nasıl değişir bilmiyorum. Artık zerre umudum da kalmadı. Her güne mutlu başlayıp her akşamı bi köşede yalnız ağlayarak geçiriyorum. Oğluma kızdığım için pişmanlıktan ağlıyorum. Ben kötü bir anne olmak istemiyorum. Ne yapmam lazım sizce. Oğlum ona kızdığım anları hatırlar mı? Kızmamak için ne yöntem izlemeliyim?
Ben 34 yaşında 18 aylık oğlu olan yalnız bir anneyim. Aslında evliyim ama eşim askeri personel bu yüzden ℅90 oranda yalnızım. Annem Ankara'da ben Antep'teyim. Buralar sıcak olduğu ve tek klimamız olduğu için yaz aylarında kimse gelmiyor bize. Gece gündüz oğluma ben bakıyorum. Her türlü aktiviteyi hazırlıyorum. Onunla elimden geldiğince ilgileniyorum. Ama kocaman bir sorunumuz var yemek yemiyor. Bugün dakika tuttum 1 kaşık yemeği 15 dakika ağzında bekletti. Bilerek kusuyor. Yemeği tükürüyor. Katı gıdaları çiğnemek istemiyor. Hala kahvaltıya herşeyi karıştırıp bulamaç gibi yapıp yediriyorum. Blw denedim her yere fırlattı. Kendim yediriyorum olmuyor. Yemek yerken tv açıyorum mecbur zar zor yiyor. Kendimi aşırı yalnız, tükenmiş ve yıpranmış hissediyorum. Her akşam ağlıyorum. Sürekli 4 duvar arasında tek başımayım. Herşeyle tek başıma mücadele ediyorum. Kış aylarında annem gelip bakıyor. Kaynanam ben bakamam bunalırım diyor ki zaten asla beceremiyor bebek bakmayı. Diğer aylarda gece gündüz ben bakıyorum. Gece uykum toplam 4 5 saat gündüz uykum yok. Gece sürekli ağlıyor saat başı böyle dayak yemiş gibi ağlıyor. Son zamanlarda öyle yoruldum ki artık istemsizce bağırıyorum oğluma. Sonra kendimi kötü anne ilan edip ağliyorum. Yemek ev işi çocuk işten sürekli yorgun gelip iki kelam zor eden bir eş. Beni asla kabullenmeyen ve sürekli işsizliğin yüzünden ezen bir koca tarafı. Her günüm böyle sürekli stres içinde geçiyor. Oğluma yemek yedirmekten nefret ediyorum. Her çeşit yemeği yapıyorum. Hepsini özenle hazırlıyorum ama nafile. Doktor sen annesin yediriceksin diye baskı yapıyor. Çevrem sen çocuğa bakamıyorsun diye baskı yapıyor kafayı yemek üzereyim. Hiç bilmediğim bir memlekette tek bir komşum olmadan yaşıyorum resmen. Kendimi geliştirmek için boş vaktimde kitap okuyorum her gün 10 sayfa falan. Oğlum ara sıra kendi kendine oynarken İngilizce çalışıyorum. Ama içimdeki boşluk asla dolmuyor. Artık anne olmaktan da nefret eder bir hale geldim. Altını değiştiriyorum beni tepikliyor. Sürekli mama diye ağlıyor ama yemek yemiyor. Benim hayatım neden sürünmeli onuda anlamıyorum hayatım değişir güzelleşir diye evlendim ama bekarlık hayatım gibi. 34 yaşındayım hiç tatile gitmedim. 2 yaşında babamı kaybettim hep babasızlığın cemeresini çektim. Şimdi kocasızlığın ceremesini çekiyorum. Eşim biz evlendikten sonra asker oldu. Her Türk genci gibi Türkiye de bulunan meslek sıkıntısından bu işi seçti ama berbat bir meslek. Hayatım nasıl güzelleşir nasıl değişir bilmiyorum. Artık zerre umudum da kalmadı. Her güne mutlu başlayıp her akşamı bi köşede yalnız ağlayarak geçiriyorum. Oğluma kızdığım için pişmanlıktan ağlıyorum. Ben kötü bir anne olmak istemiyorum. Ne yapmam lazım sizce. Oğlum ona kızdığım anları hatırlar mı? Kızmamak için ne yöntem izlemeliyim?