Sadece içimi dökmek istedim.

Sonami .!.:

Benim eşimde çok istekli değildi. Benim dağıldığımı görünce mecbur kaldı biraz. Yardım etmesi gerektiğini anlaması için 1 sene geçti. Ağlayarak nolur yardım et dediğim çok oldu. Bi de eşim kış uykusu uyur resmen gece uyanması da pek kolay olmuyodu. Bi gün uyanıkken oğlumla yaşananlara şahit oldu. O zaman dank etti. Eşimde görmüyor anlamıyordu işledim demek doğru bi tabir olcak sanırım. Tabi bi de elini yardı dikiş atıldı mecbur dükkana bakamadığı için o çocuğa baktı ben dükkana. Bu şekilde bi 2 hafta geçirince önce napıcanı bilemedi ama sonra öğrendi çözdü. Sonraları baktım direniyor oğlum benimle uyumaya hemen eşimi aradım yer değiştirdik. Önceleri gık mık diyodu ama zamanla o da alıştı. Hatta sorunlar çözüldükten sonra bile çalışası olmadığı günlerde yer değiştiriyorduk. Bana da iyi geldi. Demeye çalıştığım ortamdan uzaklaşmanız nefes almanız lazım. Siz evinizi evim diye değil 4 duvar diye görüyorsunuz. Çok yorucu bu. Çocuk olmasa da öyle.

Eşimde öğrendi bu süreçte çocuk bakmayı. Şimdi hamileyim gözüm arkada kalmadan hem küçük hem büyük çocukla rahatlıkla ilgilenebileceğini biliyorum. Ama bunu ona ben öğrettim. Öyle bi amacı yoktu öyle söyliyim. Bi gece çocuğu yapıp sonra geri çekilip izleyince baba olunmuyor. Bende eşime acıyordum kendi işi elemansız 15 saat ayakta koşturuyor vs. Noldu o bana acıması gerektiğini görüyo muydu? Hayır. Bende ona acımadım. O zaman işler değişti.

Genişletmek için tıkla...

inekobasi .!.:

Ay yazdıklarınız bana bile merhem oldu. 28 aylık oğlum ücretsiz izindeydim işe başlayacağım. Bu aralar hiç yemek yemek istemiyor yemek saati gelsin istemiyorum resmen tükürüyor ağzında bekletiyor resmen sabrımı zorluyor. İşe başlayacağım için de vicdanım rahat değil bir yandan. Nasıl olacak arkamdan çok ağlayacak mı? Bakıcı abla başladı alışsın diye ama çocuk daha bir bana yapıştı.. seni isteyorum deyip peşimde dolaşıyor asla böyle değildi normalde. Sanki zor olacak ayrılık.

Genişletmek için tıkla...

alonegirl06 .!.:

Merhaba hanımlar ;

Ben 34 yaşında 18 aylık oğlu olan yalnız bir anneyim. Aslında evliyim ama eşim askeri personel bu yüzden ℅90 oranda yalnızım. Annem Ankara'da ben Antep'teyim. Buralar sıcak olduğu ve tek klimamız olduğu için yaz aylarında kimse gelmiyor bize. Gece gündüz oğluma ben bakıyorum. Her türlü aktiviteyi hazırlıyorum. Onunla elimden geldiğince ilgileniyorum. Ama kocaman bir sorunumuz var yemek yemiyor. Bugün dakika tuttum 1 kaşık yemeği 15 dakika ağzında bekletti. Bilerek kusuyor. Yemeği tükürüyor. Katı gıdaları çiğnemek istemiyor. Hala kahvaltıya herşeyi karıştırıp bulamaç gibi yapıp yediriyorum. Blw denedim her yere fırlattı. Kendim yediriyorum olmuyor. Yemek yerken tv açıyorum mecbur zar zor yiyor. Kendimi aşırı yalnız, tükenmiş ve yıpranmış hissediyorum. Her akşam ağlıyorum. Sürekli 4 duvar arasında tek başımayım. Herşeyle tek başıma mücadele ediyorum. Kış aylarında annem gelip bakıyor. Kaynanam ben bakamam bunalırım diyor ki zaten asla beceremiyor bebek bakmayı. Diğer aylarda gece gündüz ben bakıyorum. Gece uykum toplam 4 5 saat gündüz uykum yok. Gece sürekli ağlıyor saat başı böyle dayak yemiş gibi ağlıyor. Son zamanlarda öyle yoruldum ki artık istemsizce bağırıyorum oğluma. Sonra kendimi kötü anne ilan edip ağliyorum. Yemek ev işi çocuk işten sürekli yorgun gelip iki kelam zor eden bir eş. Beni asla kabullenmeyen ve sürekli işsizliğin yüzünden ezen bir koca tarafı. Her günüm böyle sürekli stres içinde geçiyor. Oğluma yemek yedirmekten nefret ediyorum. Her çeşit yemeği yapıyorum. Hepsini özenle hazırlıyorum ama nafile. Doktor sen annesin yediriceksin diye baskı yapıyor. Çevrem sen çocuğa bakamıyorsun diye baskı yapıyor kafayı yemek üzereyim. Hiç bilmediğim bir memlekette tek bir komşum olmadan yaşıyorum resmen. Kendimi geliştirmek için boş vaktimde kitap okuyorum her gün 10 sayfa falan. Oğlum ara sıra kendi kendine oynarken İngilizce çalışıyorum. Ama içimdeki boşluk asla dolmuyor. Artık anne olmaktan da nefret eder bir hale geldim. Altını değiştiriyorum beni tepikliyor. Sürekli mama diye ağlıyor ama yemek yemiyor. Benim hayatım neden sürünmeli onuda anlamıyorum hayatım değişir güzelleşir diye evlendim ama bekarlık hayatım gibi. 34 yaşındayım hiç tatile gitmedim. 2 yaşında babamı kaybettim hep babasızlığın cemeresini çektim. Şimdi kocasızlığın ceremesini çekiyorum. Eşim biz evlendikten sonra asker oldu. Her Türk genci gibi Türkiye de bulunan meslek sıkıntısından bu işi seçti ama berbat bir meslek. Hayatım nasıl güzelleşir nasıl değişir bilmiyorum. Artık zerre umudum da kalmadı. Her güne mutlu başlayıp her akşamı bi köşede yalnız ağlayarak geçiriyorum. Oğluma kızdığım için pişmanlıktan ağlıyorum. Ben kötü bir anne olmak istemiyorum. Ne yapmam lazım sizce. Oğlum ona kızdığım anları hatırlar mı? Kızmamak için ne yöntem izlemeliyim?

Genişletmek için tıkla...

isimsizbilen .!.:

Eşim polis, aynı şeyleri yaşadım. Kaza geçirip sonra hamile kaldım. Doğurdum başımıza bin türlü iş geldi lohusalığım 2 sene sürdü nerdeyse. Ama çok şükür geçti ve çocuğum sağlıklı. Öncelikle sana şunu söyleyeyim 15-18 aydan sonra yemek yemek istemiyor çocuklar yemekte gerileme oluyor istediğini yap asla yemez o yüzden kendini suçlama. Oğlum her sabah yumurta peynir yiyen çocuktu 18 aydan sonra bıçak gibi kesildi iştahı. İştahı hem bulunduğu dönem, hem yalnızlık hemde virmaimslzik etkiliyor. Vitamin ve demir vs eksikse iştahsız olur ama dediğim gibi 18 aydan sonra yiyen çocuk çok nadir. Yalnızlık konusuna gelirsek hava sıcak ama en azından akşam üstü çocuğu dışarı çıkarsam enerjisini atar belki yemekte yer acıkınca. Evde enerji aramıyor acıkmıyor olabilir. Kötü anne değilsin yorgun yıpranmış birisin sadece. Eşin biraz destek olsa bu kadar bunalıma girmezsin. Çık dolaş arkadaş bul kendine yoksa evde kafayı yersln. Çocuk konusunda zayıfsa falan iştah şurubu balık yağı çinko verebilirsin iştah açıyor Zehra geliştiriyor

Genişletmek için tıkla...