- 4 Ekim 2007
- 286
- 1
Arkadaşlar kimseye anlatamadığım bir durumdayım. Aslında bu cıkmaz durumum evlenmeden başladı. Eşimi ilk tanıdığım da çok aşık oldum. hiç bir olumsuz özelliğini fark etmedim. ona hiç HAYIR demedim diyemedim. Daha çok küçüktüm 14-15 yaşındaydım. sonra büyüdüm. belki o hiç değişmedi ama ben değiştim. onu artık eskisi gibi sevmediğimi üzülerek farkettim. nedeni neydi bilmiyorum. bu ilişkiyi bitiremedim ve bu sürecin sonunda evlendim. acı ama hiç ayaklarım yerden kesilerek evlenmedim. neden evlendin peki derseniz bitiremedim. onun bitirmesi gerekirdi çünkü. o tarz biri. olmadı artık sevmiyorum deseydim. tamam o zaman kendine iyi bak deyip gitmezdi. neyse evlendik ve ben hiç mutlu değilim. onun için neler yaptığımı nelerden vazgeçtiğimi gördükçe daha da mutsuz oluyorum. mesela ailem. şimdi onlarla vakit geçirmek için çıldırıyorum. meğer onları ne kadar ihmal etmişim. ya arkadaşlarım kimsem kalmamış.
Allahım diyorum o nu çok istedim biliyorum ama çok cahildim şimdi istemiyorum diyorum. ve onun başka birine aşık olması ve beni bırakması için dua ediyorum.
şimdi çocuğumuz olsun istiyor ama ben istemiyorum. ondan gizli korunmak istiyorum. ama tepkisi ne olur bilmiyorum.
.......
Allahım diyorum o nu çok istedim biliyorum ama çok cahildim şimdi istemiyorum diyorum. ve onun başka birine aşık olması ve beni bırakması için dua ediyorum.
şimdi çocuğumuz olsun istiyor ama ben istemiyorum. ondan gizli korunmak istiyorum. ama tepkisi ne olur bilmiyorum.
.......