- 29 Mayıs 2022
- 71
- 41
- 18
- Konu Sahibi User00000000
-
- #1
Safım ve uzun zamandır kafam çok dolu en basit kararı bile alamıyorum, beynim çalışmıyor, düşünemiyorum. İçim çok huzursuz böyle biri olduğum için kendime çok üzülüyorum kendime başka birine acır gibi acıyorum. Tüm gün yataktan çıkmayıp yaptığım en basit şeyi bile düşünüp pişmanlık duyuyorum. Yerin dibine girip uzunca bir süre inSan içine çıkmak istemiyorum. Yaptığım her hareket bana batıyor kendimi aşırı derecede kontrol ediyorum sanki bir annenin çocuğuna davrandığı gibi davranıyorum kendime. İçimden gelen hiçbir şey yok sadece uyulması gereken kurallar yapılması gereken işler varmış gibi geliyor. Kendimi bir şeylere mecbur hissediyorum. Kafamın içinde konuşan biri var onu 7/24 dinliyorum.
Dış dünyada hiçbir şey dikkatimi çekmiyor, canım hiçbir şey istemiyor, hayata devam etmek için ağzıma bir iki lokma atıyorum. uzun yıllardır depresyondayım doktora gitmemek için direndim şimdiyse elinde hiçbir şeyi olmayan bir genç kız olup çıkıverdim.
Onca yıl diğer insanların yanında küçük düştüğüm anları hatırlayıp yerin dibine girmeyi düşünüyorum. İnsanlar zorba; insanlar acımasız; insanlar anlayışsız... İnsanlar hayata tutunmuş ben ise sallanıyorum o dalda her An düştüm düşeceğim gibi. Kendime dost değilim,Aklıma beynime şeytan girmiş gibi geliyor, yapıcı eleştirilere kulak asmıyorum kendime kötülük etmekten zevk alıyorum, intiharın bir türü mü bu durumum? Kendimi bedenen öldürmeye cesaretim olmadığından psikolojik olarak öldürmeye çalışıyorum.
İnsanlar beni kullanıyor gibi geliyor, kafamda kuruyorum bana yalan söylüyorlar arkamdan konuşuyorlar sanki. bu yüzden kimseye içimi açamıyorum utanıyorum birine anlatacak diye endişeleniyorum. Son yaptığım hata biriyle tanışmak için kendime ısrar etmem oldu tanıştık da bir şekilde tanışmaz olaydık iyi de gidiyordu (daha doğrusu ben öyle zannetmiş olabilirim) Son konuşmamızda çok soğuk davrandı daha da konuşmadık ben de ona ithafen hikaye attım baktı ama üstüne bile alınmadı kendimi kullanılmış ve alay edilmiş gibi hissetmenin derin üzüntüsünü yaşıyorum.
okuduğunuz için teşekkürler içimi döktüm baya iyi geldi.
Dış dünyada hiçbir şey dikkatimi çekmiyor, canım hiçbir şey istemiyor, hayata devam etmek için ağzıma bir iki lokma atıyorum. uzun yıllardır depresyondayım doktora gitmemek için direndim şimdiyse elinde hiçbir şeyi olmayan bir genç kız olup çıkıverdim.
Onca yıl diğer insanların yanında küçük düştüğüm anları hatırlayıp yerin dibine girmeyi düşünüyorum. İnsanlar zorba; insanlar acımasız; insanlar anlayışsız... İnsanlar hayata tutunmuş ben ise sallanıyorum o dalda her An düştüm düşeceğim gibi. Kendime dost değilim,Aklıma beynime şeytan girmiş gibi geliyor, yapıcı eleştirilere kulak asmıyorum kendime kötülük etmekten zevk alıyorum, intiharın bir türü mü bu durumum? Kendimi bedenen öldürmeye cesaretim olmadığından psikolojik olarak öldürmeye çalışıyorum.
İnsanlar beni kullanıyor gibi geliyor, kafamda kuruyorum bana yalan söylüyorlar arkamdan konuşuyorlar sanki. bu yüzden kimseye içimi açamıyorum utanıyorum birine anlatacak diye endişeleniyorum. Son yaptığım hata biriyle tanışmak için kendime ısrar etmem oldu tanıştık da bir şekilde tanışmaz olaydık iyi de gidiyordu (daha doğrusu ben öyle zannetmiş olabilirim) Son konuşmamızda çok soğuk davrandı daha da konuşmadık ben de ona ithafen hikaye attım baktı ama üstüne bile alınmadı kendimi kullanılmış ve alay edilmiş gibi hissetmenin derin üzüntüsünü yaşıyorum.
okuduğunuz için teşekkürler içimi döktüm baya iyi geldi.