37 yaşımdayım ilk antideprasanimi 10 yaşında aldım belli aralıklarla kullanıyorum hiç bir yan etkisini görmedim şehir efsanesi ilaç bağımlılık yapıyor falan en ağır olanı da kullandım doktor gözetiminde olunca bıraktığım zaman sıkıntı da yaşamadımKendimize konduramıyoruz bence. Ama benim en gecerli sebebim annemin ilaçlara karşı olması ona uyup gitmedim yıllarca
Çocukluğunda çok fazla eleştiriye ve küçümsemeye ve suçlamaları maruz kaldığını düşünüyorum maalesef bu tür davranışlar her zaman çocukluktan gelir hiç kimse annesinin karnında psikolojik rahatsızlıklarla dogmuyorSafım ve uzun zamandır kafam çok dolu en basit kararı bile alamıyorum, beynim çalışmıyor, düşünemiyorum. İçim çok huzursuz böyle biri olduğum için kendime çok üzülüyorum kendime başka birine acır gibi acıyorum. Tüm gün yataktan çıkmayıp yaptığım en basit şeyi bile düşünüp pişmanlık duyuyorum. Yerin dibine girip uzunca bir süre inSan içine çıkmak istemiyorum. Yaptığım her hareket bana batıyor kendimi aşırı derecede kontrol ediyorum sanki bir annenin çocuğuna davrandığı gibi davranıyorum kendime. İçimden gelen hiçbir şey yok sadece uyulması gereken kurallar yapılması gereken işler varmış gibi geliyor. Kendimi bir şeylere mecbur hissediyorum. Kafamın içinde konuşan biri var onu 7/24 dinliyorum.
Dış dünyada hiçbir şey dikkatimi çekmiyor, canım hiçbir şey istemiyor, hayata devam etmek için ağzıma bir iki lokma atıyorum. uzun yıllardır depresyondayım doktora gitmemek için direndim şimdiyse elinde hiçbir şeyi olmayan bir genç kız olup çıkıverdim.
Onca yıl diğer insanların yanında küçük düştüğüm anları hatırlayıp yerin dibine girmeyi düşünüyorum. İnsanlar zorba; insanlar acımasız; insanlar anlayışsız... İnsanlar hayata tutunmuş ben ise sallanıyorum o dalda her An düştüm düşeceğim gibi. Kendime dost değilim,Aklıma beynime şeytan girmiş gibi geliyor, yapıcı eleştirilere kulak asmıyorum kendime kötülük etmekten zevk alıyorum, intiharın bir türü mü bu durumum? Kendimi bedenen öldürmeye cesaretim olmadığından psikolojik olarak öldürmeye çalışıyorum.
İnsanlar beni kullanıyor gibi geliyor, kafamda kuruyorum bana yalan söylüyorlar arkamdan konuşuyorlar sanki. bu yüzden kimseye içimi açamıyorum utanıyorum birine anlatacak diye endişeleniyorum. Son yaptığım hata biriyle tanışmak için kendime ısrar etmem oldu tanıştık da bir şekilde tanışmaz olaydık iyi de gidiyordu (daha doğrusu ben öyle zannetmiş olabilirim) Son konuşmamızda çok soğuk davrandı daha da konuşmadık ben de ona ithafen hikaye attım baktı ama üstüne bile alınmadı kendimi kullanılmış ve alay edilmiş gibi hissetmenin derin üzüntüsünü yaşıyorum.
okuduğunuz için teşekkürler içimi döktüm baya iyi geldi.
Aynen öyle dediğin gibi. Minik kalbimi kırdılar çocukken ben ufacıkkenÇocukluğunda çok fazla eleştiriye ve küçümsemeye ve suçlamaları maruz kaldığını düşünüyorum maalesef bu tür davranışlar her zaman çocukluktan gelir hiç kimse annesinin karnında psikolojik rahatsızlıklarla dogmuyor
Olsun sonuçta çalışıp paranı kazandın, ne bölümleri okudun kendine iş anlamında bı plan çizmelisin zamanla her şey rayına oturur para kazandikca ozguveninde gelir, inan kimse senden daha akıllı değil sadece biraz özgüvene ihtiyacın var hepsi bu. Saf kalpli olmak insanların güvenini suistimal eden, kalp kıran, insanların zamanını parasını çalan kalpsiz biri olmaktan çok daha iyi.26 yaşındayım Okulu terk ettim açıktan okudum psikolojiksorunlarımdan dolayı. Vasıf gerektirmeyen işlerde çalıştım
Of Of nasıl düzelecek bilmiyorumOlsun sonuçta çalışıp paranı kazandın, ne bölümleri okudun kendine iş anlamında bı plan çizmelisin zamanla her şey rayına oturur para kazandikca ozguveninde gelir, inan kimse senden daha akıllı değil sadece biraz özgüvene ihtiyacın var hepsi bu. Saf kalpli olmak insanların güvenini suistimal eden, kalp kıran, insanların zamanını parasını çalan kalpsiz biri olmaktan çok daha iyi.
Çözümsüz tek şey ölüm, ölüm dışında her şeyin çaresi var.Of Of nasıl düzelecek bilmiyorum
Ah ah ben de sen gibiyim ne yapacağız biz senin aynisiyimSafım ve uzun zamandır kafam çok dolu en basit kararı bile alamıyorum, beynim çalışmıyor, düşünemiyorum. İçim çok huzursuz böyle biri olduğum için kendime çok üzülüyorum kendime başka birine acır gibi acıyorum. Tüm gün yataktan çıkmayıp yaptığım en basit şeyi bile düşünüp pişmanlık duyuyorum. Yerin dibine girip uzunca bir süre inSan içine çıkmak istemiyorum. Yaptığım her hareket bana batıyor kendimi aşırı derecede kontrol ediyorum sanki bir annenin çocuğuna davrandığı gibi davranıyorum kendime. İçimden gelen hiçbir şey yok sadece uyulması gereken kurallar yapılması gereken işler varmış gibi geliyor. Kendimi bir şeylere mecbur hissediyorum. Kafamın içinde konuşan biri var onu 7/24 dinliyorum.
Dış dünyada hiçbir şey dikkatimi çekmiyor, canım hiçbir şey istemiyor, hayata devam etmek için ağzıma bir iki lokma atıyorum. uzun yıllardır depresyondayım doktora gitmemek için direndim şimdiyse elinde hiçbir şeyi olmayan bir genç kız olup çıkıverdim.
Onca yıl diğer insanların yanında küçük düştüğüm anları hatırlayıp yerin dibine girmeyi düşünüyorum. İnsanlar zorba; insanlar acımasız; insanlar anlayışsız... İnsanlar hayata tutunmuş ben ise sallanıyorum o dalda her An düştüm düşeceğim gibi. Kendime dost değilim,Aklıma beynime şeytan girmiş gibi geliyor, yapıcı eleştirilere kulak asmıyorum kendime kötülük etmekten zevk alıyorum, intiharın bir türü mü bu durumum? Kendimi bedenen öldürmeye cesaretim olmadığından psikolojik olarak öldürmeye çalışıyorum.
İnsanlar beni kullanıyor gibi geliyor, kafamda kuruyorum bana yalan söylüyorlar arkamdan konuşuyorlar sanki. bu yüzden kimseye içimi açamıyorum utanıyorum birine anlatacak diye endişeleniyorum. Son yaptığım hata biriyle tanışmak için kendime ısrar etmem oldu tanıştık da bir şekilde tanışmaz olaydık iyi de gidiyordu (daha doğrusu ben öyle zannetmiş olabilirim) Son konuşmamızda çok soğuk davrandı daha da konuşmadık ben de ona ithafen hikaye attım baktı ama üstüne bile alınmadı kendimi kullanılmış ve alay edilmiş gibi hissetmenin derin üzüntüsünü yaşıyorum.
okuduğunuz için teşekkürler içimi döktüm baya iyi geldi.
dünya hassas kalpler için bir cehennem...o cehennemden kurtulmanız için insanları hayatınızın dışında tutmalısınız,insanlar sizin için bir aksesuar gibi olmalı,lazım olduğu zaman takın,lazım olmadığı zaman çıkartın kafanızdan,sanırım sorununuz insanları çok ciddiye alıp her hareketi şahsi olarak kendinize yormanız,yukarıdaki tavsiyeyi o yüzden verdim,şöyle düşünün herkesin bir hayatı o hayatında rutininde bir akışı var ve herkes o akışta ilerliyor,siz o akıntıda kendinize bir yer kapmaya calışıyorsunuz yada oyle sanıyorsunuz ama herkesin önceliği kendi hayatı,kimse sizi,sizin sandığınız kadar net görmüyor,küçük görmüyor,tuhaf görmüyor,sadece siz kafaya takıyorsunuz,sizde kendinize bir yön bulup oraya doğru akın,milleti boşverin,kendinizi tuhaf yada normal bütun ozelliklerinizle sevin,baskasının sevmesi yada nasıl gördüğü önemli değil siz kendinizi sevin ve saygı duyun,gecmişi boşverin anı yaşayın,herkes kendi derdinde surekli izleniyormuş gibi kasmayın, kendinizi rahat bırakın...Safım ve uzun zamandır kafam çok dolu en basit kararı bile alamıyorum, beynim çalışmıyor, düşünemiyorum. İçim çok huzursuz böyle biri olduğum için kendime çok üzülüyorum kendime başka birine acır gibi acıyorum. Tüm gün yataktan çıkmayıp yaptığım en basit şeyi bile düşünüp pişmanlık duyuyorum. Yerin dibine girip uzunca bir süre inSan içine çıkmak istemiyorum. Yaptığım her hareket bana batıyor kendimi aşırı derecede kontrol ediyorum sanki bir annenin çocuğuna davrandığı gibi davranıyorum kendime. İçimden gelen hiçbir şey yok sadece uyulması gereken kurallar yapılması gereken işler varmış gibi geliyor. Kendimi bir şeylere mecbur hissediyorum. Kafamın içinde konuşan biri var onu 7/24 dinliyorum.
Dış dünyada hiçbir şey dikkatimi çekmiyor, canım hiçbir şey istemiyor, hayata devam etmek için ağzıma bir iki lokma atıyorum. uzun yıllardır depresyondayım doktora gitmemek için direndim şimdiyse elinde hiçbir şeyi olmayan bir genç kız olup çıkıverdim.
Onca yıl diğer insanların yanında küçük düştüğüm anları hatırlayıp yerin dibine girmeyi düşünüyorum. İnsanlar zorba; insanlar acımasız; insanlar anlayışsız... İnsanlar hayata tutunmuş ben ise sallanıyorum o dalda her An düştüm düşeceğim gibi. Kendime dost değilim,Aklıma beynime şeytan girmiş gibi geliyor, yapıcı eleştirilere kulak asmıyorum kendime kötülük etmekten zevk alıyorum, intiharın bir türü mü bu durumum? Kendimi bedenen öldürmeye cesaretim olmadığından psikolojik olarak öldürmeye çalışıyorum.
İnsanlar beni kullanıyor gibi geliyor, kafamda kuruyorum bana yalan söylüyorlar arkamdan konuşuyorlar sanki. bu yüzden kimseye içimi açamıyorum utanıyorum birine anlatacak diye endişeleniyorum. Son yaptığım hata biriyle tanışmak için kendime ısrar etmem oldu tanıştık da bir şekilde tanışmaz olaydık iyi de gidiyordu (daha doğrusu ben öyle zannetmiş olabilirim) Son konuşmamızda çok soğuk davrandı daha da konuşmadık ben de ona ithafen hikaye attım baktı ama üstüne bile alınmadı kendimi kullanılmış ve alay edilmiş gibi hissetmenin derin üzüntüsünü yaşıyorum.
okuduğunuz için teşekkürler içimi döktüm baya iyi geldi.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?