Buraya yazsam destan olur.En iyisi mi kısa kesebildiğim kadar sizinle paylaşmak..Arkadaşlar ben 18 yaşımda evlendim.Bu adam benim için ölürdü fiks evlenmeden önceki erkek haliymiş..Ben çok sorunlu bir ailede büyüdüm baba kuralcıdır anne kavgacı ev ortamını siz düşünün.Kaptırdım kendimi aşka sonra başıma gelenler..Adam her kavgada annesine babasına koştu,evde beni yalnız bıraktı günlerce param var mı pulum var mı,hep o haklıydı ona göre,ben haksız olduğumu kabul ettiğimde bu sefer o affedene kadar ömrümü yerdi,sürekli aramızda maddi fark yüzünden ona sürekli bunu hissettirmemek zorunda kaldım.Ben çocuk mu pışpışlıyorum yoksa bana sahip çıkacak bir adam istemem mi garip.Velhasıl bu seferde gece hayatına sardık içip içip tersleniyordu bana dayanamadım son geçen haftaki kavgamızda yeter diyip ağzıma geleni saydırdım.Ben psikolojik olarak zaten zamanında çok zorluklar çektim.Hayatımda hiç borç görmedim ben babam sayesinde hayatımda hiç otobüs minibüs ne bilmezdim yanlış anlamayın o derece bizi el üstünde tutardı.Asla küçümsemek değil.Sürekli ben onun maddi seviyesine inip mutlu olduğumu hissettirmekten çok yoruldum.Sorunlarımızı çözmek için sadece ben mücadele ediyorum.O ya babamı aratır ya annesini babasını yollar hep böyleydi.Babamın bize verdiği evde yaşıyoruz ona bile bi şekilde bi kulp buldu.Ben çok yoruldum..Bir yanımda seviyor ama bu iş artık sizcede bitmeli mi..Gene annesinde gene telefonları kapalı sinirle babamın evinde ben yalnızda yaşarım defol dediğim için kızmışmış.Babam sakın arama gururlu ol biraz dedi ben gene söylediğim kötü sözler için gerekli olanları özürlerimi ilettim fakat gene cevap vermeyince artık zorlamamaya karar verdim.Daha 20 yaşındayım ve tek korkum herkes beni evlenip ayrıldım diye küçümser diye korkuyorum..Hergün kavga hergün bir borç bir idare ..Fikirlerinize sığınıyorum